Κάποτε, το 1995, ένας άνθρωπος της περιοχής μας, που είχε τρομερό πάθος για το ποδόσφαιρο, μάζεψε μερικά παιδιά θέλοντας να τους μεταλαμπαδεύσει την κουλτούρα του αθλητισμού, την αγάπη για την μπάλα. Το κριτήριο που τα διάλεξε δεν ήταν πόσο ταλέντα ήτανε. Αντιθέτως. Διάλεγε τα καλύτερα παιδιά. Τα πιο σεμνά και αφοσιωμένα. Διάλεγε αυτά που δεν είχαν ανταγωνισμό και κόντρες.
Τους έκανε ομάδα. Πήγαινε δύο φορές την εβδομάδα τους έπαιρνε από τα σπίτια τους, τα πήγαινε για προπόνηση, χειμώνα καλοκαίρι, και μετά τους έβγαζε έξω για φαγητό και για γλυκό. Τους προπονούσε και τους γύμναζε μόνος του. Τους μιλούσε πατρικά, με αγάπη, για τις αξίες της ζωής και για το τι σημαίνει συνεργασία και αλληλεγγύη.
Όλοι μαζί περίπου ένα χρόνο μετά τον έπεισαν να κατεβάσει ομάδα στο τοπικό πρωτάθλημα. Και το όνομα αυτής “ΒΟΡΕΙΟ ΑΣΤΈΡΙ”. Με πείσμα και επιμονή, με νίκες και ήττες, με χαρές και στεναχώριες, όλοι μαζί μια γροθιά κατάφεραν δύο χρόνια μετά να σηκώσουν το κύπελλο του πρωταθλητή στο παιδικό πρωτάθλημα της ΕΠΣ Καστοριάς για τη χρονιά ΄97 -΄98.
Ο Χρήστος ο Νικολάου ήταν ο εμπνευστής τους. Είχε τόσο πάθος και χαρά να τους προπονεί, να τους μαθαίνει τακτικές που μετά αυτά τα παιδιά βγάζανε “φτερά” στα πόδια και πετούσανε…
Πέντε χρόνια μετά πεθαίνει ξαφνικά από ανακοπή καρδιάς μια Δευτέρα πρωί προκαλώντας απίστευτη θλίψη σε όλη την ποδοσφαιρική κοινότητα αλλά και σε όλη την κοινωνία της πόλης. Το “ΒΟΡΕΙΟ ΑΣΤΕΡΙ” έσβησε και έμεινε μόνο σαν ανάμνηση στις καρδιές εκείνων των παιδιών.
Σήμερα, αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν και κάνανε δικά τους παιδιά. Θέλοντας να τιμήσουν τον ποδοσφαιρικό τους “πατέρα” θα παίξουν έναν αγώνα μνήμης στο σπίτι του, στο γήπεδο του, στο γήπεδο “ΝΙΚΟΛΑΟΥ” για να δείξουν στην επόμενη γενιά πόσο όμορφο, πόσο απλό και πόσο υπέροχο πράγμα είναι το ποδόσφαιρο. Απόγευμα Κυριακής στις 20 Ιουλίου θα είναι οι πόρτες ανοιχτές για όλους όσους επιμένουν να είναι ρομαντικοί ποδοσφαιρόφιλοι σαν εκείνον…
Κ.Ν.
