Συμβιώνοντας με την αρκούδα (του Χάρη Μίντζια)

Έχουν περάσει τρεις εβδομάδες από την πρώτη εμφάνιση της αρκούδας στην αυλή των γονιών μου, στο Νεστόριο. Εκείνες τις ημέρες, ο μεγάλος μου γιος είχε πάει να περάσει λίγες μέρες με τους παππούδες του. Με την εμφάνιση του άγριου ζώου, μου τηλεφώνησαν να πάω να τον πάρω. Ο τρόμος είχε ήδη κυριεύσει όλο το χωριό.
Έκτοτε, η αγωνία είναι καθημερινή. Οι αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διαδέχονται η μία την άλλη, γεμάτες ανησυχία και φόβο.
Μέσα σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση, η Αντιπεριφέρεια, το Δασαρχείο, η Αστυνομία και ένας εκπρόσωπος της οργάνωσης Καλλιστώ στάθηκαν — με τα μέσα που διέθεταν — δίπλα στους γονείς μου. Τους ευχαριστούμε ειλικρινά.
Τελικά, αποφασίσαμε να αγοράσουμε και τοποθετήσαμε ηλεκτροφόρα σύρματα για να περιφραχθεί το σπίτι και η αυλή. Είναι ένα προσωρινό μέτρο. Όχι η λύση.
Διαβάζοντας όμως κάποιες αναρτήσεις, κυρίως από γνωστούς–αγνώστους, δράττομαι της ευκαιρίας να πω δυο λόγια:
Είναι πάντα πιο εύκολο να δείχνεις με το δάχτυλο τον απλό άνθρωπο που ζει στην ορεινή Καστοριά και προσπαθεί να προστατεύσει το βιος του, παρά να στρέψεις το βλέμμα σε εκείνους που έχουν την ευθύνη να δώσουν λύσεις – και προτιμούν να κρύβονται πίσω από δηλώσεις και πανηγυρικές παρουσίες.
Η αρκούδα δεν φταίει – ακολουθεί το ένστικτό της. Αλλά δεν φταίει ούτε ο κάτοικος που φοβάται για τα παιδιά του, τα ζώα του και το μεροκάματο. Η ευθύνη βαραίνει εκείνους που υπόσχονται διαχείριση της άγριας ζωής και προστασία της ανθρώπινης ζωής, και εξαφανίζονται μόλις σβήσουν τα φώτα των εκλογών.
Τότε, η «ευαισθησία» γίνεται σιωπή. Και η «οικολογική συνείδηση» περιορίζεται σε δημόσιες αναρτήσεις με υψηλό τόνο και ελάχιστη επαφή με την τοπική πραγματικότητα.
Κι όμως, κάποιοι συνεχίζουν να επιπλήττουν τους πολίτες που — υποτίθεται — “ψήφισαν λάθος”, ενώ οι ίδιοι έχουν απορριφθεί επανειλημμένα από αυτούς. Ίσως γιατί η ηθική ανωτερότητα, χωρίς προσωπική εμπειρία και γνώση του τόπου, δεν συγκινεί. Ούτε και πείθει.
Αν κάτι χρειάζεται η Καστοριά σήμερα, δεν είναι άλλες κορώνες, ούτε επιδείξεις ευαισθησίας στα κοινωνικά δίκτυα. Αυτό που χρειάζεται είναι σοβαρότητα, σχέδιο, πολιτική βούληση και φυσική παρουσία στον τόπο.
Όλα τα υπόλοιπα απλώς ανακυκλώνουν την απόσταση ανάμεσα σε εκείνους που μιλούν για την Καστοριά — και εκείνους που ζουν σε αυτήν.