Βρε Μιμή, ξέρεις να φτιάχνεις φρέντο;
– Ξέρεις εσύ 80 χρονώ άνθρωπος να πίνεις φρέντο, και δεν ξέρω εγώ, 42 χρόνια καφετζού, να τον φτιάχνω;
Τάδε έφη η Μιμή του Βραχατίου στον γηραιό συνταξιούχο αγρότη που βολιδοσκοπούσε την επάρκειά της στους μοντέρνους καφέδες. Η Μιμή, πατημένα 70 τώρα, έχει το φερώνυμο καφενείο σε κεντρικό δρόμο της κορινθιακής κωμόπολης. Κινείται σβέλτα μες στον καφενέ, με δαχτυλιδένιες κινήσεις, με την ποδιά της, με τα βαμμένα κόκκινα μαλλιά της και τα γαλανά μάτια της, με αυτό το φανταχτερό θαλασσί που σκίζει σαν σαΐτα τα μόρια του αέρα και τρυπά τα μάτια σου.
Γεννημένη στην Καστοριά, δούλεψε μικρή στη γούνα, ώσπου ήρθε νύφη στο Βραχάτι. Μια ζωή σηκωμένα μανίκια, μια ζωή με τις αναποδιές και με τις χαρές της. Χήρεψε εκεί κοντά στα 50, ακούραστη μέλισσα, μεγάλωσε παιδιά, τα πάντρεψε. Κάθε Σεπτέμβρη ο γιος της ο Γιώργος την πάει στην Καστοριά στα πάτρια. «Έχει πεθάνει πια η παραγωγή στον τόπο μας», λέει κάποια στιγμή. Μια κουβέντα που θα ακούσεις σε καφενέδες σε όλη τη χώρα. Όσοι δεν έβαλαν το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι του ΟΠΕΚΕΠΕ, έζησαν στο πετσί τους την καχεξία που έφεραν στον αγροτικό κορμό της χώρας η σκανδαλώδης πολιτική ολιγωρία και η πηχτή διαφθορά. «Έρχομαι, άι στο διάτανο βρε, μη δείτε να μιλάω με έναν άνθρωπο. Έρχομαι, σας είπα». Δυο παλιοί πελάτες ζητούν να πληρώσουν. Τα ρίχνει με τρόπο θεατρικό, το καφενείο είναι η σκηνή της. Ήθελε λέει, από μικρή να τραγουδά, αλλά δεν ήταν καλοδεχούμενα τότε αυτά.
Κουλουριαζόμαστε στη δροσιά της κουβέντας μας. Μας έφτιαξε καφέ ελληνικό στη χόβολη. Σε ένα πιατάκι έβαλε φρυγανιές και δυο βουτήματα και σε ένα άλλο ένα κεφαλάκι τυροζούλι που της έφερε η νύφη της και ένα μικρό μαχαίρι να κόψουμε όσο θέλουμε. «Πείτε μου αν θέλετε κι άλλες φρυγανιές, φάτε καλέ!». Πάει πάνω-κάτω, λέει μερικά αριστοφανικά, εύχυμος άνθρωπος, σαν να ξέμεινε εδώ από κάποιο προπολεμικό μπουλούκι, ή από πιο παλιά, από τον αραμπά του Θέσπιδος που, δεν μπορεί, θα πέρασε κάποτε από την Αρχαία Κόρινθο. Ο καφενές της ένας πυρήνας της τοπικής ζωής.
Το είχαμε ανάγκη αυτό: τη στάση στο μικρό καφενείο, με τα γερόντια και τη Μιμή, βαφτισμένη Θωμαή, με τα γαλανά μάτια. Λίγο σαν να γίναμε μάρτυρες ενός παλιού κόσμου που έχει γίνει συντρίμμια και του αμείλικτου νέου που θα ρίξει χάμω ό,τι απέμεινε.
