‘’Δακρύων μοι παράσχου, ρανίδας‘’
Στο δάκρυ ενός μυρμηγκιού είδα να καθρεφτίζεται η κούραση όλου του κόσμου.
Στη ράχη ενός γαϊδουριού προελαύνει καμαρωτός ο τζίτζικας.
Ηλιοβασίλεμα ένα παιδί τρέχει στον αντίποδα να δει την ανατολή γιατί προλαβαίνει.
Το γέλιο μιας καλλονής πεταλώνει τον άνεμο.
Στον Κλήδονα καταπώς λένε, τα παιδιά πηδάνε πάνω απ’ τις φωτιές και βουτάνε κατευθείαν στον Neman ποταμό.
Ένα ακίνητο τροχόσπιτο, με ένα ξανθό κεφάλι στο τζάμι παραθερίζει στο νου μου και ένα κουνούπι με διυλίζει και δοξολογεί ‘’σώμα και αίμα‘’ και ‘’νόσων πολυτρόπων αλεξητήριον‘’ στο αυτί μου.
Το κλειδί του Γιούνη με έναν κρίκο κρεμασμένο στην ουρά μιας σφήκας,παλεύω να πιάσω.
Χτυπάει η πόρτα ανοίγω και ένα νέο αδύνατο παλικάρι με φτερά αγγέλου,μου συστήνεται ως ‘’Γιούνης‘’ και εξαφανίζεται.
alexisgoudas.blogspot.com
