Από τη πρώτη φωτογραφία μπορεί κανείς να καταλάβει πως από τα τρία μου είχα μεγάλη αγάπη για τα σκυλιά. Θυμάμαι να λέω στους γονείς μου «πότε θα πάμε στο εστιατόριο με τα σκυλάκια;» Δεν μου χαλούσαν χατίρι. Με το που με έβγαζαν από το καρεκλάκι έτρεχα να τα δω. Ποτέ μου δεν φοβήθηκα.Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που ο μπαμπάς μου τον έφερε σπίτι. Χτύπησε το θυροτηλέφωνο και μου είπε να κατέβω στην είσοδο να τον βοηθήσω με κάτι. Με το που τον είδα ένιωσα το πιο χαρούμενο κοριτσάκι στο κόσμο. Άρχισα να χοροπηδάω και να φωνάζω «ευχαριστώ» όμως ο μπαμπάς μου με σταμάτησε λέγοντας μου πως θα τον κρατήσουμε μέχρι να γίνει καλά γιατί ήταν πολύ άρρωστος και δεν ξέραμε αν θα τα κατάφερνε. Δεν με ένοιαζε αν θα τον αφήναμε μετά από λίγο καιρό ή μάλλον ήμουν σίγουρη πως δεν θα το κάναμε γιατί ήξερα την αγάπη του μπαμπά μου για τα σκυλιά. Υποσχέθηκα στον μπαμπά ότι θα τον βοηθήσω , θα τον βγάζω βόλτες και ότι θα τον αγαπάω. Για να είμαι ειλικρινής , βόλτες δεν τον έβγαλα αρκετές. Όμως κράτησα την άλλη μου υπόσχεση. Τον αγάπησα. Με όλη μου τη ψυχή. Ξέρω ότι με αγάπησε και αυτός. Όλους μας αγάπησε και μας αγαπά.
Ήταν ο πρώτος μου σκύλος. Μου έμαθε να αγαπάω. Δεν έχω αγαπήσει άλλο πλάσμα περισσότερο στη ζωή μου. Ήθελα πάντα να παίζω μαζί του , να τον χαϊδεύω , να τον αγκαλιάζω παρόλο που οι γυναίκες του σπιτιού μου έλεγαν ότι είναι βρώμικος , όμως αλήθεια τώρα ποιος μπορεί να τις ακούσει και να αντισταθεί σε ένα τόσο γλυκό πλάσμα;
Έμεινε μαζί μας για αρκετά χρονια μέχρι που ο μπαμπάς αποφάσισε πως θα περνούσε καλύτερα στο κτήμα μας και θα ήταν πιο ελεύθερος. Το κτήμα λοιπόν έγινε το σπίτι του. Σε κάθε οικογενειακή μάζωξη ήταν εκεί και μας περιμενε στη καγκελόπορτα. Χοροπηδούσε , γάβγιζε και έτρεχε πάνω μας για να μας δείξει ότι του λείψαμε και ότι χαίρεται που μας βλέπει. Σε όλους. Δεν είχε πρόβλημα ποτέ με κανέναν. Ούτε με την μαμά μου περιέργως…
Όλοι τον αγαπήσαμε. Όλοι τον αγαπάμε. Φίλοι, συγγενείς , γνωστοί , άγνωστοι, όλοι .
Δεν ξέρουμε που βρίσκεται και αυτό μας ανησυχεί και μας στεναχωρεί ιδιαίτερα. Μας λείπει. Προτιμώ να ξέρω ότι κλάπηκε παρα να ανησυχώ για το τι μπορεί να έχει πάθει αν κατάφερε να φύγει από το κτήμα. Μου αξίζει να ξέρω αν είναι καλά. Είναι δικός μου και όχι δικός σου. Ποτε δεν θα είναι μέλος άλλης οικογένειας. Ακόμα και αν τον έχετε , οφείλουμε και αξίζουμε να γνωρίζουμε αν είναι καλά και που βρίσκεται. Έντεκα χρονια ήταν κοντά μας και κανεις δεν μπορεί να έρθει να τα χαλάσει όλα μέσα σε μια ημέρα. Αν αυτό το κείμενο φτάσει στα χέρια σου, σε εκλιπαρώ γύρισε τον στην οικογένεια του. Γύρισε τον στο εφτάχρονο κοριτσακι που πρωτοαγαπησε.
Αν δεν το κάνεις, υποσχέσου πως θα τον προσέχεις και θα τον φροντίζεις όπως του αξίζει. Ότι θα τον αγαπήσεις περισσότερο από εμάς ,αν και αυτό δεν είναι εφικτό. Να του δίνεις πάντα προσοχή και να μην τον στεναχωρήσεις ποτε.
Σε εκλιπαρώ γύρισε τον σπίτι.
Σ’ αγαπάω άπειρα Σπίθα μου, θα μου λείψεις και μου λείπεις ήδη πολύ.
Χάθηκε στη περιοχή της Κορομηλιας στη Καστοριά. Είναι μικρόσωμος με άσπρο τρίχωμα, μαύρα αυτιά και μια μαύρη βούλα στη πλάτη. Ακούει στο όνομα σπίθας και είναι πολύ φιλικός. Αν οποιασδήποτε γνωρίζει κάτι ή τον δει πουθενά στην Κορομηλιά, Μανιακοι και Λευκή θα παρακαλούσα να ενημερώσει εμένα ή τους γονείς μου George Panos και Xanthippi Ballis.
Βασιλική Πάνου
Καστοριά: Εσύ που έκλεψες τον Σπίθα, γύρισέ τον στην οικογένειά του, σε εκλιπαρώ… (φωτογραφίες)
