Η άνοιξη της ελπίδας ήρθε μια μέρα νωρίτερα στην πόλη. Η τελευταία μέρα του Φλεβάρη έμελλε να είναι η φωτεινότερη.
Οι δρόμοι έχουν πλημμυρίσει από κόσμο. Περισσότερα τα παιδιά. Μικρές, μεγάλες παρέες, συρρέουν με συνθήματα, με φωνές, πανό και πλακάτ. Γεμίζουν ασφυκτικά τον χώρο της Αντιπεριφέρειας. Ποτέ ξανά κάτι ανάλογο δε συνέβη στον τόπο μας. Ποτέ τόση πολυχρωμία δεν έφερε τόση ενότητα, ποτέ τόσο οξυγόνο δε αναζωογόνησε τόση αποφασιστικότητα.
Σήμερα νίκησε το κόμμα της Δικαιοσύνης!
Σήμερα όλους, η αλήθεια μας έφερε πολύ κοντά.
Κοιταχτήκαμε στα μάτια κι είδαμε πόσο ίδιοι είμαστε. Δεν είμαστε διαφορετικοί! Μας χωρίζουν! Είμαστε ίδιοι! Ίδιες ελπίδες μας θρέφουν! Κάνουμε τα ίδια όνειρα, κεντάμε τους ίδιους πόνους!
Όλοι συγκλονιστήκαμε, όλοι σωπάσαμε, όλοι πονέσαμε, όλοι μας κλάψαμε στα πενήντα εφτά εκείνα δευτερόλεπτα της σιωπής. Ακούσαμε την εκκωφαντική κραυγή της σιωπής και υποσχεθήκαμε, καθένας μας να φέρει μιαν ανάσα οξυγόνο.
Πώς να συγκρατήσεις τη συγκίνηση, όταν ακούς (τα παιδιά του Μουσικού Γυμνασίου να παίζουν και να τραγουδούν: «…γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!»
Μοναδική παραφωνία της ημέρας, η αδικαιολόγητα ανεπαρκής ηχητική κάλυψη. Η εκδήλωση δεν ήταν αυθόρμητη, όπως τον προηγούμενο μήνα. Ήταν προαποφασισμένη. Ήταν αναμενόμενο ότι θα έχει μαζικότητα, επομένως θα έπρεπε να είχε προετοιμαστεί καλύτερα. Ίσως μια εξέδρα, να μας έδινε τη δυνατότητα να συντονιζόμαστε καλύτερα. Μεγάλη και συγκινητική στιγμή της εκδήλωσης, είναι η οργανωμένη προσέλευση του ΕΠΑΛ στον χώρο με 57 μαβιά πλακάτ που στη μία τους πλευρά τους, αναγράφονταν η λέξη «ντροπή!» και στην άλλη το όνομα και η ηλικία του κάθε αδικοχαμένου.
Το σημερινό συλλαλητήριο της Καστοριάς, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Η πόλη του μαρασμού, της υψηλής ανεργίας, της κρατικής αδιαφορίας, απέδειξε ότι είναι μεγάλη, ενωμένη, αποφασισμένη, διεκδικητική. Πέρα από την τιμωρία των υπαιτίων, η Καστοριά ζητάει από τους εκάστοτε κυβερνώντες να στρέψουν το ενδιαφέρον τους σ’ έναν τόπο που ασφυκτιά κι αιμορραγεί . Ζητά επίσης από τους εντολοδόχους της να είναι σοβαροί και διεκδικητικοί.
Φτάνει πια με τα ευχολόγια, τα χειροκροτήματα και τις σέλφι.
Τέτοια αναχρονική μοίρα «μαυρογιαλουρισμού», δε μας αξίζει!
Αντώνης Παπαδόπουλος
1 λεπτό ανάγνωση
