Από τις Εκδόσεις «ΡΩΜΗ» κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό το βιβλίο με Ποιήματα της Σοφίας Κλειούση, ένα πατριωτάκι με βαθειές ρίζες και στέρεες απόψεις, σαν τα υπερήφανα βουνά του Γράμμου στην Καστοριά, απ΄ όπου κατάγεται. Ο τίτλος «Πρεμιέρα».
Δεν είναι τυχαία περίπτωση στα Γράμματά μας η Σοφία. Και δεν το γράφω επειδή στη ζωή αυτή είναι συνοδοιπόρος του φίλου μου του Ηλία Παπαγεωργιάδη που ενώ ξέραμε ο ένας τον άλλον, γινήκαμε φίλοι στον Έβρο όπου συμπέσαμε να υπηρετούμε Τεθωρακισμένα, όταν του’ πα πως οι Μπαμπάδες μας, ο κύριος Φρίξος ο δικός του κι ο κυρ- Ηλίας ο γέρος μου, φορτηγατζήδες κι οι δυό, ήτανε καλοί φίλοι.
Το θέμα όμως εδώ είναι η Σοφία. Που γράφει Ποίηση διαυγή, χωρίς μελούρες, με την αύρα μιας γοητευτικής Γυναίκας που τα ρούχα της καπνίζουν αίσθημα βαρύ, γεμάτη στιλπνό και ακριβό απόσταγμα και μια Καβαφική υγρασία, που στέργει και μοιράζεται μαζί μας. Κριτικός δεν είμαι να πω παραπάνω. Αλλά ό,τι έγραψε σε εισάγει υποβλητικά σε ένα ποιητικό περιβάλλον ασυνήθιστο για τον μέσο όρο όπου βαλτώσαμε και περνάμε τον αστεφή και άδοξο βίο.
Ευτυχεί αυτή η μαραζιάρα πόλη κι έχει μια τετράδα λογοτεχνών που προσπαθούν να ποτίσουν, αιμορραγώντας κυριολεκτικά, το στεγνό και άνυδρο χώμα. Θ’ αρχίσω από την ισόβια Φίλη μου την Χρυσούλα Πατρώνου, αυτή την έμορφη κι επίμονη κηπουρό που κρατά με απλησίαστη ευγένεια όρθιο, ένα ήθος καταγωγικό για να μας θυμίζει θαρρείς από ποιο ύψος πέσαμε.
Έρχεται μετά ο Δημήτρης Μάνος, άλλο παιδί του Γράμμου, χρόνια καταξιωμένος συγγραφέας και φίλος του Ρίτσου και στέκομαι εδώ και βγήκε καιρό τώρα αυτό το καλό παιδί ο Ηλίας Παπαμόσχος, ο αδερφός της συμμαθήτριας και αγαπημένης φίλης μου της Ρίας που έφυγε τόσο πρόωρα ο οποίος βραβεύτηκε φέτος στα Λογοτεχνικά Βραβεία της Χρονιάς για το έργο του «Ανάληψη», (εκδόσεις Πατάκη),
Η Σοφία Κλειούση ανέβηκε αθόρυβα, αν και με σοβαρή προϊστορία στην γραφή. Όποιος αναζητήσει το βιογραφικό της θα καταλάβει τι εννοώ.
Αναφέρω ενδεικτικά αυτό το κουαρτέτο, γιατί ενδιαμέσως υπάρχουν κι άλλοι καμπόσοι κι άκρως αξιόλογοι πνευματικοί. Απλά είναι «ξενητεμένοι» στη Θεσσαλονίκη, όπου ζούσε λόγου χάριν κι η Μπέρυ Ναχμία που έγραψε σπαραχτικά για τον αφανισμό της Εβραϊκής Κοινότητας της πόλης από τους Γερμανούς.
Γεννά ο στέρφος τόπος μας τέτοια αγριολούλουδα που ριζώνουν στην πέτρα. Η Σοφία το λοιπόν, επειδή γι’ αυτήν γίνεται λόγος, είναι τόσο νέα κι έχει ήδη ένα βαρύ βιογραφικό γιατί έχει γράψει σπουδαία βιβλία και κάνα δυό από τις εκδόσεις «Δωδώνη». Τιμή μου και Καμάρι που είμαστε Φίλοι με εκείνη και τον μπεσαλή σύντροφό της τον Ηλία!
Αφιερώνω στη χάρη τους, γιατί είναι ωραίο κι αγαπημένο ζευγάρι, αυτόν τον Απεραθίτικο σκοπό.
Ίσως ακούγεται σκληρά στην αρχή ο κορυφαίος μας Γιάννης Ζευγόλης. Αλλά, το βιολί δεν είναι όργανο για νιαουρίσματα που λέγανε κι οι παληοί σπουδαίοι μαστόροι της Τέχνης τους…
(Υ.Γ: Τον σκοπό τον φέρανε στα νησιά μας οι πρόσφυγες μετά την Καταστροφή. Κι ο Ζευγόλης κάποιες λίγες στιγμές, χρησιμοποιεί μια ιδιαίτερη τεχνική “πατώντας” όπως καθαρά ακούγεται δύο χορδές ταυτόχρονα. Αυτό οι Τούρκοι Μουσικοί που το μάθανε από μας, το ονόμασαν “τσίφτε- τέλι”, Ήγουν δύο τέλια- χορδές…)
