Το Πάσχα στην καρδιά του Έλληνα – Των ταπεινών η Ανάσταση (γράφει ο Γιώργος Χατζηδημητρίου)

Τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδος, ξυπνώ πάντα με αυτό το «χαροποιόν πένθος». Πρωινός τύπος παιδιόθεν, μου κολλάει την ώρα που ψήνω τον πρωινό καφέ, «Εκ νυκτός ορθρίζει το πνεύμα μου προς σε, […]. Δικαιοσύνην μάθετε, οι ενοικούντες επὶ της γης…».
Μου’ ρχονται μετά κι αφαιρούμαι στρίβοντας το πρώτο τσιγάρο, όλες οι μελωδικές ψαλμουδιές που με φοβερό δέος έψελνα κι εγώ από μικρός στο ψαλτήρι «Του Δείπνου σου του Μυστικού σήμερον, Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε. Ου μη γάρ τοις εχθροίς σου το μυστήριον είπω, ου φίλημα σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας…».
Στ’ αυτιά μου ανεβαίνει τότε, παρηγορητικά η στιβαρή φωνή του Δάσκαλου, Χαρίλαου Ταλαδιώρου, που υπηρέτησε επί 67 συναπτά έτη την Ψαλτική Τέχνη στον Ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας στη Θεσσαλονίκη και είχε το οφίκιο του «Άρχοντος πρωτοψάλτου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως»: «Εξέδυσάν με τα ιμάτιά μου και ενέδυσαν με χλαμύδαν κοκκίνην. Έθηκαν επί την κεφαλήν μου στέφανον εξ ακανθών και επί την δεξιάν μου χείρα έδωκαν κάλαμον, ίνα συντρίψω αυτούς ως σκεύη κεραμέως». Κι ύστερα ο Χάλαρης με τον Γίγαντα Πόντιο Τραγουδιστή, Χρύσανθο, «Μάννα, στα χέρια μου σήμερα καίνε τα καρφιά» το λαϊκό τροπάριο όλων των κατατρεγμένων αυτού του άδικου κόσμου…
Πως γίνεται εσύ ένας κομμουνιστής να συγκινείσαι με αυτά; με ρωτούσαν αντίπαλοι και φίλοι. Καθένας έχει ανάγκη στη ζωή του, από την εσωτερική επιείκεια μιας πνευματικότητας, απαντούσα, φέρνοντας πάντα ως παράδειγμα τους δικούς μας Ορθόδοξους αγιογράφους που αποδίδουν όπως λέει ο Κόντογλου την Ανάσταση με ταπεινότητα και πνεύμα αυστηρό και σοβαρό και τον Χριστό να πατά με ορμή απάνω στις καστρόπορτες του Άδη που κείτονται σπασμένες. Καμιά σχέση με τη Δύση που αφόρητα ηθικολογεί γιατί η Πίστη μας διαφέρει. (Με βάση αυτήν τους την υποκριτική ηθικολογία μας τιμώρησαν στα Μνημόνια…).
Η Γλώσσα κι η Πίστη κράτησαν το Γένος των Ελλήνων και δεν ξεκληριστήκαμε. Ο μπουρλοτιέρης Κανάρης που είπε “Κι αν δεν έχωμεν Πατρίδαν θα κάμνομεν”, πήγε και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων μαζί με 40 Ψαριανούς προτού να τινάξει την τουρκική ναυαρχίδα στον αέρα!
Αν δεν τα βλέπεις αυτά, να βράσω τα πτυχία σου και τα διαβάσματά σου. Μπορούμε να διαφωνούμε πολιτικά για όλα τα υπόλοιπα, εκτός από αυτά. Είναι Πυλώνες. Και φυσικά δεν σχετίζονται με την χρυσοποίκιλτη Ιεραρχία, αλλά με Πατρο-Κοσμάδες…
Αυτοί οι ταπεινοί, οι μανάδες που μας μεγαλώσαν και τα χέρια τους μυρίζουν κάπνα και μύρο και οι παλαιοί των ημερών που στέκονται ευλαβικά στο στασίδι τους τις μέρες αυτές, αυτοί μπορούνε να νοιώσουν και να συγκινηθούν από τα Θεία Πάθη.
Τα μάτια τους γίνονται βρύσες ελπίδας και βεβαιότητας για την Ανάσταση που θα έλθει. Μαζί με τον Χριστό υποφέρουν, μαζί του απώλυνται και μαζί του ανασταίνονται. Όπως ο αθώος Ψάλτης στον Παπαδιαμάντη που τα’ πινε λίγο παραπάνω και θέλοντας να υπερθεματίσει πάνω στην αγανάκτησή του για τα βάσανα του Χριστού, θα πει κάποια στιγμή «Άλαλα τα χείλη των ασεβών και των μη προσκυνούντων- τους Κερατάδες!- την εικόνα σου την σεπτή»!..
Το Πάσχα είναι η Γιορτή των Ελλήνων! Ποτίζεται από τις στεναχώριες των ταπεινών το αμάραντο δένδρο της Αγάπης και της Ελπίδας. Έβγαλα στον στρατό πάνω στο Ποτάμι στον Έβρο όπου από επιλογή με καμάρι υπηρέτησα, Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά χωρίς να με πειράξει καθόλου. Το Πάσχα όμως με πείραξε… Στη σκοπιά με το ραδιοφωνάκι ήμουν κι άκουγα το «Σήμερον κρεμάται επὶ ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας» κι ήταν σαν να κουβαλούσα κι εγώ πιο ξένος από όλους, τον Σταυρό όλου του Κόσμου.
Καλή Ανάσταση Ψυχών και Σωμάτων ημών Πατριώτες!
Από τη Στήλη του Γιώργου Χατζηδημητρίου στη σημερινή εφημερίδα “Δημοκρατία”