Μια ακόμα παράδοση, βαθιά ριζωμένη στον πολιτισμό της Ελλάδας, πέφτει θύμα της κυβερνητικής γραφειοκρατίας. Ο νέος νόμος που ψηφίστηκε πέρσι και τίθεται σε εφαρμογή φέτος, απαγορεύει το υπαίθριο ψήσιμο στα πανηγύρια, τερματίζοντας τη χρήση των παραδοσιακών ψησταριών που είναι κεντρικές σε αυτές τις λαϊκές γιορτές.
Οι σύλλογοι που οργανώνουν τέτοιες εκδηλώσεις υποχρεούνται πλέον να αναθέτουν την εστίαση σε επαγγελματικές εταιρίες catering, κάτι που όχι μόνο απειλεί την ύπαρξη των πανηγυριών αλλά εγείρει και σημαντικά ερωτήματα σχετικά με τις ελευθερίες των πολιτών.
Η κυβέρνηση υποστηρίζει τον νόμο επικαλούμενη την ανάγκη τήρησης αυστηρών υγειονομικών κανόνων που ισχύουν για την επαγγελματική εστίαση, καθώς και θέματα φορολόγησης και προστασίας από πυρκαγιές στο πλαίσιο της Πολιτικής Προστασίας.
Ωστόσο, πίσω από αυτές τις αιτιάσεις κρύβεται μια τάση: ο συνεχής έλεγχος στις δραστηριότητες των πολιτών και η υπονόμευση της κοινοτικής πρωτοβουλίας που είναι θεμελιώδης για τις τοπικές γιορτές.
Τα πανηγύρια, μοναδικές εκφράσεις της ελληνικής παράδοσης, στηρίζονται ιστορικά στην ανιδιοτελή προσφορά των κατοίκων. Οι ψησταριές γεμάτες σουβλάκια και λουκάνικα δεν είναι απλώς γαστρονομικό στοιχείο – είναι σύμβολο συλλογικότητας και φιλοξενίας.
Η υποχρεωτική ανάθεση της εστίασης σε εταιρείες catering, όμως, απομακρύνει τη φυσικότητα αυτών των εκδηλώσεων, εισάγοντας έναν εμπορικό χαρακτήρα. Για πολλούς μικρούς συλλόγους, ειδικά σε απομακρυσμένες περιοχές, το κόστος αυτής της αλλαγής είναι δυσβάσταχτο.
Δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο
Η απαγόρευση του υπαίθριου ψησίματος δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο. Είναι μέρος ενός ευρύτερου πλαισίου κρατικών παρεμβάσεων που περιορίζουν τις ελευθερίες μας υπό το πρόσχημα της ασφάλειας.
Από την αυστηροποίηση κανονισμών για δημόσιες συναθροίσεις έως περιορισμούς σε παραδοσιακές δραστηριότητες, η κυβέρνηση φαίνεται να επιθυμεί έναν κόσμο όπου όλα διέπονται από κανόνες και επαγγελματικές υπηρεσίες. Η εθελοντική προσφορά και η κοινοτική πρωτοβουλία υποχωρούν μπροστά σε έναν ασφυκτικό έλεγχο.
Η οικονομική επιβάρυνση από την ανάθεση της εστίασης σε catering δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Η συμμόρφωση με υγειονομικούς και φορολογικούς κανονισμούς δημιουργεί μια γραφειοκρατική πολυπλοκότητα που αποθαρρύνει τους διοργανωτές, κυρίως σε μικρές κοινότητες που δεν έχουν τους πόρους να αντεπεξέλθουν.
Το αποτέλεσμα είναι η πιθανή εξαφάνιση των πανηγυριών, που λειτουργούν ως χώροι συνάντησης και πολιτισμικής διατήρησης.
Ένα Μέλλον Χωρίς Παράδοση;
Η απαγόρευση του υπαίθριου ψησίματος δεν πλήττει μόνο την ελληνική παράδοση, αλλά αποδεικνύει ότι οι ελευθερίες μας συρρικνώνονται. Κάθε νέος κανονισμός περιορίζει την αυτονομία μας και μας καθιστά εξαρτημένους από κρατικές διαδικασίες.
Το δικαίωμα να γιορτάζουμε και να διατηρούμε τις παραδόσεις μας είναι θεμελιώδες για μια ελεύθερη κοινωνία.
Η κυβέρνηση, επιβάλλοντας τέτοια μέτρα, επικοινωνεί ότι η ελευθερία της κοινότητας να αυτοοργανώνεται πρέπει να περιοριστεί.
Το ανησυχητικό ερώτημα είναι: αν χάνουμε σήμερα το δικαίωμα να ψήνουμε σουβλάκια, ποιες άλλες ελευθερίες θα θυσιαστούν αύριο; Καθώς οι ψησταριές σβήνουν, κινδυνεύει να σβήσει και η ψυχή της ελληνικής κοινότητας, αφήνοντας πίσω έναν πιο ψυχρό και ελεγχόμενο κόσμο.
