Tο 1994 η Βουλή αναγνώρισε ύστερα από πρόταση του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου και με την τεράστια συμβολή του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, την Γενοκτονία των Ποντίων και όρισε την 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης.
Με εκείνη την πράξη, αλλά με καθυστέρηση επτά δεκαετιών, το ελληνικό κράτος ανέδειξε με τον πλέον επίσημο τρόπο μια Αλήθεια που αποτελεί όχι μόνο γνώση, αλλά και ζωντανό βίωμα ολόκληρου του Ελληνισμού.
Σήμερα, εμείς, τα εγγόνια και τα δισέγγονα των Ποντίων, ανανεώνουμε την δέσμευσή μας ότι θα κρατήσουμε άσβεστη τη Μνήμη και θα δυναμώσουμε τον Αγώνα για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των προγόνων μας που έζησαν για χιλιάδες χρόνια στην απέναντι όχθη του Αιγαίου και δημιούργησαν μια σπουδαία εστία ελληνικού πολιτισμού.
Εμείς οι Πόντιοι, μαζί με τους άλλους χριστιανικούς πληθυσμούς που κατοικούσαν στα ασιατικά εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπήρξαμε τα θύματα της πρώτης οργανωμένης Γενοκτονίας του 20ού αιώνα.
Μπορεί βέβαια να έχει επιλεγεί συμβολικά η 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας, όμως η αρχή της βρίσκεται στο 1913, όταν οι νεότουρκοι ίδρυσαν την διαβόητη «Μυστική Υπηρεσία» και το «Γραφείο Εγκατάστασης Φυλών και Μεταναστών».
Η Γενοκτονία υπήρξε συνειδητή πολιτική επιλογή των ηγετών της γειτονικής χώρας, με στόχο την δημιουργία ενός εντός εισαγωγικών «καθαρού» κράτους. Την ξεκίνησαν οι Νεότουρκοι το 1913 και την ολοκλήρωσε ο Μουσταφά Κεμάλ που τους διαδέχτηκε στην εξουσία.
Την δική τους ιδεολογική σύλληψη ενός κράτους «απαλλαγμένου» από τις φυλές που θεωρούσαν ως «κατώτερες» έκανε πράξη ο Κεμάλ με αφετηρία την άφιξή του στη Σαμψούντα στις 19 Μαΐου του 1919.
Αυτό που η Ιστορία μας αποκαλύπτει μέσα από πλήθος πηγών, όχι μόνο ελληνικών, αλλά και μαρτυριών από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, είναι ότι η εξόντωση του Ποντιακού Ελληνισμού, είτε η άμεση από τις συμμορίες του Τοπάλ Οσμάν και των ομοίων του, είτε η αργή και μαρτυρική μέσα από τις πορείες του θανάτου στα «τάγματα αναγκαστικής εργασίας», τα «αμελέ ταμπουρού» ήταν μια κεντρικά σχεδιασμένη, οργανωμένη και εκτελεσμένη Γενοκτονία.
Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είναι ένα από τα πιο δραματικά κεφάλαια της νεότερης Ιστορίας μας. Όσο ο δράστης αυτού του φρικτού εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας παραμένει αρνητής και αμετανόητος, το κεφάλαιο αυτό παραμένει ανοιχτό και επιτρέπει την Τουρκία να ενδυναμώνει την αναθεωρητική της πολιτική εις βάρος των γειτόνων της.
Η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της αναθεωρητικής πολιτικής και οφείλουμε να είμαστε πάντα σε επαγρύπνηση. Να υπερασπιζόμαστε το Διεθνές Δίκαιο και να το τονίζουμε με κάθε ευκαιρία.
Γι αυτόν τον λόγο η Διεθνής αναγνώριση και η συνεχής υπενθύμιση της Γενοκτονίας δεν είναι μόνο η εκπλήρωση ενός ηθικού χρέους αλλά αποτελεί και μια πολιτική δήλωση που αφορά τον σημερινό κόσμο.
Έχουμε χρέος να αναδείξουμε την Γενοκτονία σε όλη την πραγματική της έκταση και στο εσωτερικό της χώρας μας, κυρίως στις νεότερες γενιές.
Η Διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας δεν αποτελεί για εμάς μια πράξη εκδίκησης ή αντιπαλότητας με την Τουρκία, αλλά ένα συνειδητό ιστορικό χρέος ως υπενθύμιση πράξεων που δε θα πρέπει να ξαναζήσει ο κόσμος.
ΥΓ: Η φωτογραφία είναι οικογενειακό κειμήλιο. Τραπεζούντα 1908
