Το πελώριο αγριολεύκαδο του Γέρμα. Ένα μνημείο της φύσης. Το χωριό «Ο Γέρμας» βρίσκεται κτισμένο σε μια ορεινή γεωγραφική περιοχή με πολλά νερά και με ανάλογη βλάστηση. Στα ψηλά βουνά του υπάρχουν πυκνά δάση βελανιδιάς και οξυάς, ενώ στα μικρά ποτάμια και τα ρέματά του φύονται πολλές υδροχαρείς ιτιές και λεύκες. Ειδικά για τις λεύκες αναφέρουμε, ότι ανήκουν σε τέσσερα (4) διαφορετικά είδη, που είναι γνωστά στον Γέρμα με τις εξής ονομασίες:
1) Ο Ασπρόλευκας
2) Το Αγριολεύκαδο
3) Το (κοινό) λευκάδι
4) Το Καναδέζικο λευκάδι
Τα δύο πρώτα απ τα προαναφερόμενα είδη της λεύκας είναι αυτοφυή, και τ’ άλλα δύο επείσακτα, ενώ απ’ τα τέσσερα είδη, το μακροβιότερο και ογκωδέστερο είναι αυτό του Αγριολεύκαδου. Υπάρχει στο χωριό και το μοναδικό λευκάδι ενός πέμπτου ανώνυμου είδους. Αυτό βρίσκεται στη συνοικία «Μπομπούστι», έξω απ’ το προαύλιο του Δημοτικού σχολείου, και αποτελεί, απ’ τα παλιά τα χρόνια, χαρακτηριστικό σημείο βολταρίσματος και συνάντησης των νεαρών Γερμανιωτών.
Στον Γέρμα σώζονταν έως τη δεκαετία του 1960 αρκετά αιωνόβια αγριολεύκαδα με τεράστιους κορμούς και μεγάλη περίμετρο φυλλώματος. Σήμερα σώζεται μόνον ένα, το λεγόμενο «Σανατσιάδικο», που βρίσκεται στην κοίτη του «Γιαζιοβινού» ποταμού, κοντά στον κοινοτικό νερόμυλο. Το αγριολεύκαδο αυτό είναι ένα μνημείο της φύσης. Αριθμεί ζωή αρκετών εκατοντάδων ετών, έχει ύψος περίπου 25 μ. και περίμετρο βάσης γύρω στα 5 μ.. Οι φυσιολάτρες του Γέρμα το γνωρίζουν καλώς, το επισκέπτονται τακτικά και Θαυμάζουν το μέγεθος και την επιβλητική εμφάνισή του.
Επίμετρο:
Η λεύκα
Τη ουμάσαι τη λεύκα μας; Παιγνιδιάρα στην αύρα φιλικά μάς προστάτευεν απ του ήλιου τη λαύρα, και με χάρη σαλεύοντας τη ψηλή κορυφή της εψιθύριζε πρόσχαρη τη χαρά την κρυφή της και σκορπούσε το γέλιο της στους φραγμούς και στ’ αμπέλια. Γιατί τότ’ αποκρίνονταν στα δικά σου τα γέλια. ……………………………………………………………………………
Χθες επέρασα μόνος μου – τι δε κάνουν τα χρόνια! βασιλεύει τριγύρω της ερημιά, καταφρόνια! Κι η Θεόρατη λεύκα μας, που τον πόνο μου ξέρει, με μια Θλίψη παράξενη ψιθυρίζει στ’ αγέρι και σκορπά το παράπονο μες στου ήλιου το κάρα… Γιατί τώρ’ αποκρίνεται στο δικό μου το κλάμα.
Ι. Πολέμης
Κείμενο από το βιβλίο του Γιώργου Τ. Αλεξίου “Στοιχεία Φυσικού Περιβάλλοντος τού Γέρμα Καστοριάς”
