Λίγες βδομάδες πριν συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από τότε που μας άφησε, σχετικά σύντομα, ο πατριάρχης-πατέρας μας Στέφανος Παπαδημητρίου. Οφείλουμε λοιπόν σήμερα να τιμήσουμε την μνήμη του με κάποιες αλήθειες για, κυρίως, την κοινωνική του ζωή και προσφορά.
Ήταν γνωστή η έγνοια και προσφορά του σε ανθρώπους και οικογένειες με προβλήματα, και πάντα αθόρυβα. Οι σχέσεις του με το εργατικό του προσωπικό βασίζονταν κυρίως και σε μεγάλο βαθμό σε φιλικό και ανθρώπινο επίπεδο.
Όταν λοιπόν εγώ αποφάσισα να εκτεθώ ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος το 2014, ένας πρώην εργάτης του πατέρα μου με πλησίασε και μου είπε ότι «θα σε ψηφίσω γιατί όταν επρόκειτο να παντρευθώ ο πατέρας σου με βοήθησε οικονομικά».
Εκείνο όμως που τον στιγμάτισε ιδιαίτερα είναι ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1950, αμέσως μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, το εργαστήριο γουνοποιίας του μετετράπη σε «άσυλο» σε νέα τότε παιδιά που βρέθηκαν στο βουνό κατά τον εμφύλιο.
Ήταν από τους πρώτους, και ίσως ο πρώτος στην Καστοριά, που πίστεψε και εφάρμοσε την λήθη και την συμφιλίωση.
Κατά την διάρκεια δε της επταετούς χούντας με αρκετό ρίσκο αλλά και αντοχή άντεξε σε πιέσεις για απόλυση αριστερών εργατών του. Όλα αυτά έχουν εκτιμηθεί ανάλογα και από την αριστερή κοινωνία της Καστοριάς. ‘
Ένα γεγονός που δεν μπορώ να ξεχάσω και αντιπροσωπεύει την εκτίμηση των αριστερών στο πρόσωπό του είναι το ακόλουθο. Είναι Αγίου Στεφάνου και αργά το βράδυ δεχόμαστε την επίσκεψη ενός ιδεολόγου και υψηλά ιστάμενου κομουνιστή. Όταν όλοι οι επισκέπτες αναχωρούν ο συγκεκριμένος παραμένει και ξαφνικά γονατίζει μπρος στον πατέρα μας και προσπαθεί να του φιλήσει το χέρι, πράγμα που ο πατέρας μας αποφεύγει. Ταυτόχρονα δε εκφράζει την εκτίμησή του.
Πως μπορεί κανείς να ξεπεράσει και να ξεχάσει μια τέτοια σκηνή!
Τελειώνοντας να δικαιολογήσουμε και τον όρο πατριάρχη. Ήταν αρχηγός-πατριάρχης της ευρύτερης οικογένειας Παπαδημητρίου.
Οι παρακαταθήκες λοιπόν που μας άφησε ήταν ισχυρές, παραδειγματικές και μας ακολουθούν καθημερινά!
Λεωνίδας Παπαδημητρίου
1 λεπτό ανάγνωση
