Εμείς, η πόλη, η ιστορία, η ζωή, ο θάνατος, το παρελθόν…
Το παράθυρο!
“είναι η μνήμη ένας περίεργος μηχανισμός” !
Αναμνήσεις….
” αυτές δεν μ αφήνουν “!
” δεν είναι πάντα η πραγματικότητα ακριβώς οι αναμνήσεις μας” !
” είναι αυτό που έχει μείνει ή αυτό που θέλουμε να θυμόμαστε “!
Κάποιες στιγμές έρχεται κάτι που μας φέρνει πίσω να συγκριθούμε μαζί του στις αναμνήσεις μας!
Ένα παράθυρο!
Πριν 55 χρόνια…54…ο πατέρας, που οι σχέσεις της εποχής με το σόι και τους συγγενείς ήταν κάτι που καθόριζε κάθε έννοια κοινωνικότητας, κάθε Κυριακή μας πήγαινε στη θεία Ελένη.
Στη σκέψη μου έμεινε έντονα ένα κρεβάτι σκληρό, δεν ξέρω με τι υλικά ήταν τότε τα κρεβάτια, με μαξιλάρια σκληρά που το σχήμα τους το κρατούσαν σε όποια θέση κι αν βρισκόταν. Με θυμάμαι να κάθομαι επάνω του, με ένα πιάτο στα χέρια μου με ζυμωμένο ψωμί, πραγματικό τυρί και ένα παράθυρο στη μεγάλη πλευρά του κρεβατιού να κοιτάει στην Παπαρέσκα. Η θεία Ελένη να μιλάει με τον πατέρα τα δικά τους και να ρωτάει αν είναι νόστιμο το φαγητό.
Ένα παράθυρο που έκανε τις στιγμές ζωντανές αξέχαστες! Το σφιχτό ψωμί με το αλμυρό τυρί ξεχνιόμουν και το μασούσα καλά χωρίς να καταλάβω, γιατί και τα γαϊδουράκια που περνούσαν από κάτω του μανάβη και ο γαλατάς έντυναν καλύτερα στη μνήμη μου τις στιγμές και έκαναν το φαγητό να κατεβαίνει ευκολότερα.
Και το παράθυρο αυτό δεν τελείωνε ποτέ. Μεγάλωσε πολλούς!
Σε ένα βιβλίο σου Ηλία σε βρίσκω να σκαλίζεις την μνήμη μου κοιτώντας και εσύ έξω από το ίδιο παράθυρο. Η θεία Ελένη ήταν η γιαγιά σου. Ήταν συγκλονιστική η σύμπτωση. Άλλη μια σύμπτωση προστίθεται στις χθεσινές.
Η ίδια ανάμνηση σε πολλούς; Το ίδιο παράθυρο σε άλλες αναμνήσεις;
Ναι Ηλία, σε ευχαριστούμε πολύ και γιατί μας ζωντανεύεις και γιατί αναμοχλεύεις της αναμνήσεις μας και γιατί μας μαθαίνεις ιστορία της πόλης που αγαπάμε, αλλά και…
γιατί τα βιβλία σου είναι τα παράθυρα μας που ο κάθε ένας διαλέγει την μεριά που θα καθίσει.
Όταν κοιτάμε προς τα μέσα ζούμε έκπληκτοι τις αναμνήσεις μας, μαθαίνουμε την ζωή μας και όταν κοιτάμε προς τα έξω βλέπουμε αυτό που θέλουμε να ζήσουμε μαθαίνουμε αυτό που έχουμε να κάνουμε ακόμα στη ζωή.
Σε ευχαριστούμε πολύ και θέλουμε να συνεχίσουμε μαζί σου…έχουμε δουλειά… έχεις δουλειά.
Μας τιμάς!
Πολλά ευχαριστώ και συγχαρητήρια στον Σύνδεσμο Φιλολόγων Καστοριάς, αξέχαστα μας ταξιδέψατε.
Τάσος Παπαδόπουλος
