Ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του 1976 από το Αρχείο της ΕΡΤ φωτίζει με μοναδικό τρόπο την καθημερινότητα χιλιάδων πολιτών που αναζητούσαν λίγη δροσιά σε μολυσμένες παραλίες της Αττικής. Το απόσπασμα καταγράφει τη δραματική αντίφαση: κόσμος να κάνει ηλιοθεραπεία και παιδιά να παίζουν στο νερό, μέσα σε σκουπίδια και απορρίμματα, παρά τις προειδοποιήσεις για την επικινδυνότητα των νερών.
Οι ερωτήσεις του ρεπόρτερ απλές αλλά επίμονες: «Γιατί κάνετε μπάνιο εδώ; Δεν είναι μολυσμένα τα νερά;» Οι απαντήσεις των λουόμενων αντικατοπτρίζουν την έλλειψη επιλογών και την ανάγκη για διέξοδο από τη ζέστη: «Αν πάθουμε, πάθαμε», «Πού να πάμε; Θέλει εισιτήριο», «Εδώ βρωμάει, αλλά δεν έχουμε άλλη λύση». Σε ένα σημείο, ένας γονιός απαντά πως «το παιδί μετά το μπάνιο το πλένω με λαδάκι και δεν έχει φόβο», ενώ άλλος δηλώνει πως «το νερό έχει και ιώδιο».
Παρά τις επανειλημμένες συστάσεις της Λιμενικής Αστυνομίας για αποφυγή της κολύμβησης, οι παραλίες παραμένουν γεμάτες. Όταν τους επισημαίνεται ο κίνδυνος, οι κάτοικοι απαντούν με αποδοχή και αγανάκτηση: «Και τι σε νοιάζει εσένα πού κάνω μπάνιο εγώ;»
Πενήντα χρόνια μετά, το ρεπορτάζ παραμένει επίκαιρο – όχι μόνο ως μαρτυρία για τις περιβαλλοντικές συνθήκες της εποχής, αλλά και ως καθρέφτης μιας κοινωνίας που προσπαθούσε, όπως μπορούσε, να κρατήσει κάτι από το καλοκαίρι της, έστω και μέσα στα σκουπίδια.
