“Μικρές ιστορίες για μεγάλους” του Βασίλη Κιοσσέ
Άραγε τι θα γίνω όταν μεγαλώσω;
Όταν μεγαλώσω μπορεί να γίνω γιατρός, να απαλύνω τους πόνους, να δίνω αντίδοτα, να ανακουφίζω. Ίσως πάλι γίνω θεραπευτής, να συναντώ τα δάκρυά τους, να αφήνω τη δυσφορία τους να ακουμπήσει πάνω μου.
Μπορεί να γίνω πυροσβέστης, με μιας να καταλαγιάζω τις φλόγες, σαν πυροβόλο να κρατάω τη μάνικα και να γίνομαι ήρωας.
Όταν μεγαλώσω θα ‘θελα να γίνω ασπίδα, να διώχνω τις σφαίρες, τα στιλέτα, τις αδιάκριτες ερωτήσεις.
Άλλοτε πάλι σκέφτομαι μήπως γίνω ομπρέλα και έτσι προστατεύω από τη βροχή ή και τη θλίψη.
Ένα μεγάλο δόρυ θα γίνω όταν μεγαλώσω, να πιάνω φοβερές ταχύτητες και να βρίσκω το στόχο μου.
Ίσως γίνω και τεχνίτης, να σκάβω και να ιδρώνω με τα εργαλεία μου, να ξεκλειδώνω πόρτες, να λύνω προβλήματα.
Μήπως γίνω και καλλιτέχνης. Αχ, τι ωραία λέξη ο καλλιτέχνης! Να δημιουργώ από το μηδέν, να με θαυμάζουν, να σκαλίζω πετρώματα, να ζωγραφίζω μορφές, να τραγουδάω τα συναισθήματα, να παίζω ρόλους και να ανακαλύπτω εαυτούς.
Θά ‘θελα να γίνω ποιητής, Να βρίσκω λίγες λέξεις και να στιβάζω νοήματα σε δυο γραμμές. Να τις μπουχτίζω περιεχόμενο. Πόσο θαυμάζω τους ποιητές!
Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω πεταλούδα. Να έρχεται και να φωλιάζει μέσα μου μια ψυχή και έτσι να την κρατάω στην αιωνιότητα, όταν το σώμα θα έχει πεθάνει.
Μπορεί να γίνω ένα καρφί και πάνω του να κρέμεται μια στιγμή, μια ανάμνηση, μια ιστορία.
Και τι δεν θά ‘δινα να γινόμουν ένα τόσο δα κουμπάκι. Να συγκρατώ το ρούχο, να προφυλάσσω από τη ντροπή, να προστατεύω από τα βλέμματα.
Θα μπορούσα να γίνω η πανοπλία ενός ιππότη. Την ώρα της μάχης να είμαι αυτός που θα χρεώνεται τα τραύματα. Να βάζω φρένο στη σκληράδα, να μη με διαπερνά κανένα σπαθί, καμιά κουβέντα, να μην αφήνω να με πονάει η κριτική.
Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω αόρατος. Έτσι δεν θα έχω να φοβάμαι μήπως ενοχλώ. Θα προσπερνάω και θα με προσπερνάνε. Θα στέκομαι όπου θέλω, για όση ώρα θέλω. Θα ξαποσταίνω και ύστερα πάλι θα τρέχω χωρίς να ανησυχώ μήπως δεν υπήρξα επαρκής.
Όταν μεγαλώσω θέλω να χωράω στα παιδικά μου ρούχα και τα παιχνίδια μου να είναι εκεί και να με περιμένουν, θυμίζοντας που πως πάντα μέσα μου υπάρχει ένα παιδί που λαχταρά τη ξεγνοιασιά, τα χάδια και το τρενάκι του.
“Μικρές ιστορίες για μεγάλους”
Βασίλης Κιοσσές
