Ανατέλλει ο νέος χρόνος και όπως κάθε φορά αυτή η συμβολική αλλαγή γεννά νέες ελπίδες στους ανθρώπους, που επιθυμούν η νέα χρονιά να ξεκινά ως ‘’λευκή’’ σελίδα χωρίς τις ‘’μουτζούρες’’ του χρόνου που φεύγει.
Τι μπορεί να σημάνει το 2017 όμως και για τη χώρα μας που βρίσκεται στη δίνη της βαθιάς κρίσης;
Συμπληρώνονται ήδη ως τώρα 9 χρόνια ύφεσης και 7 χρόνια εφαρμογής προγραμμάτων, που διέσωσαν αρχικά την χώρα από άτακτη χρεωκοπία και θα επιτύγχαναν εν συνεχεία (υποτίθεται) εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.
Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής που σχεδίασαν και επιβάλλουν οι δανειστές είναι πλέον χειροπιαστά και δυστυχώς πολύ αρνητικά.
Το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 27%, η ανεργία εκτινάχθηκε σε πρωτοφανή επίπεδα, χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν, οι παραγωγικές δομές αποδιαρθρώνονται και η παραγωγική βάση συρρικνώνεται.
Το φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης Ελλήνων, που χαρακτήριζε τις δεκαετίες ΄60 και ΄70, επανήλθε και μάλιστα ως ‘’φυγή’’ κυρίως καλά εκπαιδευμένων νέων ανθρώπων.
Το κοινωνικό κράτος συρρικνώνεται ραγδαία και η ποιότητα υπηρεσιών σε βασικούς τομείς όπως η Υγεία και η Παιδεία χειροτερεύει.
Η χώρα και η κοινωνία βρίσκονται στη δίνη της κρίσης, ενώ οι κυβερνώντες είναι εγκλωβισμένοι στην αυτάρεσκη άσκηση της εξουσίας, αφού βέβαια εφαρμόζουν το 3ο Μνημόνιο κα συμφώνησαν κατ’ ουσία ήδη στο 4ο (Διαρκές) Μνημόνιο με την αποδοχή της εφαρμογής του αυτόματου κόφτη εφ΄όσον δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι λιτότητας κα τα πλεονάσματα που επιβάλλουν οι δανειστές.
Το ερώτημα που βασανίζει τους πολίτες όλο και πιο έντονα είναι βέβαια το εάν θα υπάρξει έξοδος από την κρίση και τι πρέπει να γίνει γι αυτό.
Την απάντηση θα τη βρούμε αν με προσοχή σταθούμε τόσο στα αίτια που οδήγησαν τη χώρα το 2009-2010 στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, όσο και στα όσα έγιναν ή δεν έγιναν από τότε ως σήμερα:
Το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης για την παραλίγο χρεωκοπία φέρει η επιπόλαιη, λαϊκιστική και άφρων πολιτική που εφαρμόσθηκε στην 6ετία 2004-2009 από την Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή, εκτίναξε το έλλειμα στα 36 δις€ ετησίως (15.8%του ΑΕΠ) και το Δημόσιο Χρέος στο 130% του ΑΕΠ!
Τα όποια θετικά αποτελέσματα από την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ λίγα χρόνια πριν, εξανεμίσθηκαν την περίοδο που ακολούθησε.
Ο κίνδυνος επερχόμενης χρεωκοπίας στις αρχές του 2010 συνέβαλε μεν στην συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, αλλά η μεταρρυθμιστική ορμή ανακόπηκε με την ανατροπή της Κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου το Νοέμβριο του 2011.
Συνέχεια σε μεταρρυθμίσεις, όπως η ‘’Διαύγεια’’, η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, οι ηλεκτρονικοί διαγωνισμοί προμηθειών, η άρση του τραπεζικού απορρήτου, η ποινικοποίηση της φοροδιαφυγής, ο διαρκής έλεγχος εκτέλεσης του Προϋπολογισμού, ο έλεγχος των Συμβάσεων Αμυντικών Προμηθειών από την Βουλή κ.α, δεν υπήρξε στα χρόνια που ακολούθησαν, ενώ ορισμένες από τις μεταρρυθμίσεις ακυρώθηκαν κιόλας από τις Κυβερνήσεις Α. Σαμαρά και Αλ. Τσίπρα, όπως π.χ στην Εκπαίδευση, στις προσλήψεις, σε αμυντικές δαπάνες.
Από την άλλη πλευρά συγκεκριμένες επιλογές των Προγραμμάτων, που επέβαλαν οι δανειστές με τα Μνημόνια, αποδείχθηκαν στην πράξη εφαρμογής αυτά τα 7 χρόνια ότι είναι είτε ανεδαφικές, είτε λανθασμένες.
Πολιτικές αυστηρά περιοριστικές, μεγάλες περικοπές σε μισθούς κα συντάξεις, υπερφορολόγιση των μεσαίων στρωμάτων, απουσία κονδυλίων για δημόσιες επενδύσεις, υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα που διατίθενται μόνο για αποπληρωμή του χρέους και εμμονές σε ανοησίες όπως π.χ για πόσες ημέρες θα χαρακτηρίζεται ‘’φρέσκο’’ το γάλα, ή αν τα φαρμακεία θα λειτουργούν και τις Κυριακές κλπ, όχι μόνο δεν οδήγησαν σε ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της χώρας, αλλά αντιθέτως ‘’τσακίζουν’’ καθημερινά την οικονομία προκαλώντας μεγαλύτερη οδύνη στον πολίτη.
Τι πρέπει λοιπόν να γίνει (που δεν έγινε) και τι πρέπει (ως λάθος) να σταματήσει να γίνεται;
Πρώτον: Χρειάζεται ένα συνολικό τολμηρό πλαίσιο μεταρρυθμίσεων (όχι άλλων περικοπών) σε τομείς όπως το φορολογικό σύστημα, η Δημόσια Διοίκηση, η λειτουργία και ταχύτητα στην απονομή Δικαιοσύνης, η λειτουργία και γρήγορη απόδοση των Ελεγκτικών Μηχανισμών, ο χώρος της Παιδείας και της Υγείας και Πρόνοιας.
Είναι επίσης αναγκαία η κατάθεση ενός εξειδικευμένου Αναπτυξιακού Προγράμματος που θα συζητηθεί με όλους τους Κοινωνικούς και Παραγωγικούς φορείς και θα δίνει έμφαση σε τομείς όπου η χώρα έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα (π.χ πρωτογενής τομέας – μεσογειακά προϊόντα, τουρισμός, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, μεταφορές, logistics κ.α).
Δεύτερον: Να γίνει σαφές στους εκπροσώπους των Δανειστών (Τρόικα, ‘’Θεσμοί’’) ότι πρέπει να αποδεχθούν ότι αυτό το Πρόγραμμα δεν βγαίνει. Και ότι η επιμονή τους, κυρίως της Γερμανικής Κυβέρνησης, σε ατελέσφορα μέτρα οδηγεί σε αδιέξοδα τους ανθρώπους, σε διαιώνιση την κρίση, σε ανασφάλεια την Ευρωζώνη.
Στο κατώφλι του Νέου Χρόνου όμως τίποτα από όλα αυτά δεν φαίνεται να αποτελούν Προτεραιότητες για την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΑΝΕΛ.
Αντίθετα πρόσφατα είδαμε πάλι ένα γνωστό κακόγουστο θέατρο: Την Κυβέρνηση να μοιράζει αιφνιδίως ένα επίδομα που βάπτισε ‘’13η Σύνταξη’’(!!), να προβαίνει για 2-3 ημέρες σε ηρωικές δηλώσεις απειλώντας(;) τους Δανειστές ότι θα κάνει ό,τι αυτή γουστάρει και μετά να κάνει τη γνωστή κυβίστηση διαβεβαιώνοντάς τους πάλι ότι αν δεν βγουν τα νούμερα που συμφώνησε μαζί τους τότε θα ενεργοποιήσει τον ‘’κόφτη’’, μειώνοντας πάλι(!) τις συντάξεις.
Αλλά δυστυχώς ούτε η Αντιπολίτευση έχει τέτοιες προτεραιότητες. Η Ν.Δ περιορίζεται να εξαγγέλλει μείωση φορολογίας κα επιμένει σε γρήγορες ιδιωτικοποιήσεις (μάλλον σαν αυτές της Αγροτικής Τράπεζας, του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, του ΟΠΑΠ που ‘’απογείωσαν’’ (!!) την οικονομία). Ούτε συνολικό Σχέδιο Μεταρρυθμίσεων, ούτε Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης διαθέτει.
Θέλει να ελπίσει ο κόσμος για ένα καλύτερο 2017, αλλά πώς με τέτοια Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση ;
Το οικονομικό πρόβλημα της χώρας μοιάζει άλυτο, γιατί ακόμα μεγαλύτερο είναι το πολιτικό πρόβλημα αυτή την ώρα, αφού τόσο αυτοί που ασκούν την εξουσία, όσο κι εκείνοι που την διεκδικούν αφ΄ενός δεν είναι ικανοί να εκπονήσουν, καταθέσουν κι αγωνιστούν για την εφαρμογή του, ένα Πρόγραμμα που θα έβγαζε την χώρα βαθμιαία από την κρίση κι αφ’ ετέρου δεν έχουν τη δυναμική που απαιτείται για να πεισθούν οι δανειστές ότι οι επιλογές τους και οι εμμονές τους είναι αδιέξοδες για την Ελλάδα και κάθε άλλο παρά ενισχυτικές για την Ευρωζώνη.
Καλή Χρονιά!
