Χειμώνας στη Φραγκφούρτη πριν 20 χρόνια. Πέφτει το πρώτο χιόνι και κατεβαίνω το πρωί να πάω στη δουλειά μου. Έκπληκτος βλέπω τον κύριο Heinrich σπιτονοικοκύρη μου ετών 85, να προσπαθεί με το φτυάρι να καθαρίσει το πεζοδρόμιο. Η κίνησή του ήταν αργή ή μπορώ να πω για λύπηση. Και όμως, επέμενε να καθαρίσει. Φυσικό είναι να τον ρωτούσα αν μπορώ να το κάνω εγώ το μεσημέρι όταν γυρίσω. Έκπληκτος τον άκουσα να απαντά με το γερμανικό “muse” που είναι το πρέπει αλλά με διαφορετική έννοια από το ελληνικό πρέπει.”Πρέπει να καθαριστεί γιατί ο κάθε περαστικός από εδώ αν πέσει έχουμε εμείς ευθύνη μου είπε”. Είναι επιτακτική ανάγκη μάλλον με το ρήμα επιβάλλεται αποδίδεται καλύτερα στα Ελληνικά. Θα ήταν για μένα αφύσικο να τον αφήσω μόνο του και ζήτησα ένα φτυάρι και καθαρίσαμε το πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι. Έκτοτε όσες φορές χρειάστηκε χωρίς να τον ρωτήσω κατέβαινα κάτω το καθάριζα γιατί δεν ήθελα να τον βλέπω να καθαρίζει και πάλι. Έβγαινε όμως πάντα.
Το παράδειγμά του αυτό το κρατώ και στην πατρίδα μου και το πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι μου είναι αν όχι πάντα αλλά τις περισσότερες φορές καθαρό. Επειδή οι Γερμανοί έχουν μια βαριά προϊστορία για την χώρα μας και δικαίως για τις θηριωδίες τους (ο κύριος Ηeinrich ήταν στρατιώτης στην Ρωσία και φυλακίστηκε) τα καλά παραδείγματά τους αναφέρονται σπάνια. Όμως πρέπει αυτοί που έζησαν στο εξωτερικό και βλέπουν θετικές δραστηριότητες να τις μεταλαμπαδεύουν στην χώρα μας για να γίνεται η ζωή μας καλύτερη. Αυτό είναι πρόοδος. Πρόσφατα η Θεσσαλονίκη παρέλυσε από τα χιόνια. Μερικά μαγαζιά στην Καστοριά δεν καθαρίζουν μπροστά από την πόρτα τους. Κάποιοι δεν καταβάλουν καμία προσπάθεια και περιμένουν τον δήμο.
Ο δήμος με την σειρά του δείχνει να τα έχει χαμένα και να μην ενημερώνει έγκαιρα για τις δυνατότητές του. Όλοι εναντίον όλων. Αποτέλεσμα. Στην παραμικρή δυσκολία χάος .Δεν πάμε έτσι μπροστά. Δεν έχουμε μέλλον με την νοοτροπία του 50. Στο χωριό μας (64-69) που είναι μέσα στο δάσος δεν αποθήκευαν το καλοκαίρι οι μεγάλοι ξύλα και ήμασταν υποχρεωμένοι εμείς τα παιδιά να κουβαλάμε από το σπίτι να πέφτουν μέσα στα χιόνια να παγώνουμε. Το παράπονο αυτό το έκανα πολλές φορές στον πατέρα μου και μου απαντούσε: ‘Δεν είχαμε μυαλό, δεν ξέραμε”. Όντως δεν έβλεπαν κάτι για να το συγκρίνουν και να παραδειγματιστούν .
Σήμερα δεν βλέπουμε δεν μαθαίνουμε κάθε μέρα πως λειτουργούν οι σύγχρονες κοινωνίες; Και βλέπουμε και μαθαίνουμε και διαβάζουμε και βίντεο έχουμε και google έχουμε. Τι δεν έχουμε. Θέληση να μάθουμε να πετύχουμε να λύσουμε ένα θέμα αντί να κατηγορούμε το κράτος τον δήμο ,ο ένας τον άλλο! “Που είναι το κράτος ωρύονταν πριν μερικά χρόνια Αθηναία μπροστά από το χιονισμένο ανηφορικό πάρκινγκ της”.”Δεν ήλθε ακόμη” απαντώ εγώ!
ΥΓ. Το ξέχασα. Τα σχολεία επί πέντε χρόνια δεν έκλεισαν καμία μέρα
