Σε είδαμε χτες που ήρθαμε στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Μας έκανες μεγάλη εντύπωση. Καθόσουν πάνω σ’ ένα κλουβί, βυθισμένος στις σκέψεις σου. Τι να σκέφτεσαι άραγε;
Έζησες στα χρόνια τα αρχαϊκά, χρόνια ταραγμένα. Είδες συγκρούσεις ανάμεσα σε ανθρώπους φτωχούς και ανθρώπους πλούσιους. Σκεφτόσουν τι θα μπορούσε να γίνει, πώς θα μπορούσαν να γίνουν τα πράγματα καλύτερα.
Ούτε που το κατάλαβες πώς βρέθηκες μες στο χώμα. Αλλά κι εκεί σκεφτόσουν. Όχι μόνο αυτά που έζησες όταν ζούσες, αλλά κι αυτά που εξακολουθούσαν να συμβαίνουν πάνω στη γη∙ ίδια μ’ αυτά που έζησες, το ‘νιωθες από τις δονήσεις. Λύσεις υπάρχουν, εσύ που έχεις σκεφτεί τόσο μια λύση την έχεις βρει, σίγουρα. Ώσπου σε βρήκαν και σε ξεθάψανε. Αλλά τη λύση σου δεν την ακούμε-στους δυνατούς δεν συμφέρει.
Κι εσύ σκέφτεσαι ακόμα. Γιατί ο κόσμος δεν έγινε δίκαιος, η ανθρωπότητα που κατοικεί στο κλουβί που επάνω του κάθεσαι, στη γη, που είναι μπλεγμένη σαν κουβάρι. Σε ρωτάμε, αλλά δεν απαντάς, το ξέρεις πως ξέρουμε μια λύση.
Λυπάσαι που δεν την κάνουμε πράξη εμείς οι σύγχρονοι, που άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε. Και που συχνά μιλάμε χωρίς να σκεφτόμαστε. Γιατί οι βαθιά σκεπτόμενοι σήμερα είναι λίγοι. Κι εσύ το σύμβολό τους.
30 Νοεμβρίου 2016
Δ’ τάξη Δημοτικού Σχολείου Μαυροχωρίου
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΟΡΕΣΤΙΣ, τεύχος Δεκεμβρίου
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Ο «Σκεπτόμενος» της Αρχαίας Ορεστίδας
