Τούτο τον καιρό διαπιστώνει κανείς εύκολα την όχι καινούρια, μα τόσο σταθερά επανερχόμενη -και άρα πάντοτε ρωμαλέα και φρέσκια- διαλεκτική του Έλληνα.
Εκτός του ότι πλέον πολιτικοποιεί τα πάντα και επομένως για τον καύσωνα κάποιος φταίει, ηδονίζεται με την καταγγελία. Οι εκφραστικοί του τρόποι πιο κοφτεροί από ποτέ. Γεμίσαμε σολίστες του λόγου και αργούν βασανιστικά ή κρύβονται οι ουσιαστικοί συνθέτες του.
Και πως να σταθεί άραγε κάποιος απέναντι σε αυτό τον οχετό. Είτε αμυντικά αποκρούοντας είτε επιθετικά ωστόσο και στις δύο περιπτώσεις ασκώντας τουλάχιστον το δικαίωμα της αμηχανίας που ΄λεγε και ο Έκο.
Γιατί κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει πως είμαστε μια ”τρίτη” χώρα σε ότι αφορά το επίπεδο λόγου , δημόσιας έκφρασης ,διαλόγου και κυρίως πολιτικής ανάλυσης με ένα τυρρανικά κυρίαρχο χαρακτηριστικό . Την άρνηση . Ο πολιτικός λόγος και κατ’επέκταση οι πολιτικές αναλύσεις , τα συμπεράσματα , οι στοχεύσεις , οι διαξιφισμοί αιματώνονται από τον ίδιο πάροχο . Τη χολή.
Συναντά κανείς έτσι φωτεινά μυαλά και εξαιρετικούς διανοητές που στο παρελθόν φώτιζαν με πολύ πιο επικερδείς τρόπους το σύγχρονο σκηνικό και εννοώ με προτάσεις – θέσεις , αναζήτηση λύσεων κτλ να αναλώνονται σε έναν και μόνο τρόπο εκφοράς λόγου . Αυτόν της αποδόμησης με προσφιλές θέμα τα έργα και της ημέρες της τωρινής κυβέρνησης. Μια επιδημία κολλητική δημιούργησε τα ζόμπι της διανόησης. Μα όλα ; Όλα τα θέματα , όλες οι αναρτήσεις ; Όλοι και όλες καθημερινολόγοι και μη του facebook με τέτοια θρησκευτική μανία να εξαπολύουν λίβελους ; Να διατρέχει την καθημερινή σκέψη και αναζήτηση ενός π.χ πολιτικού φιλόσοφου και αναλυτή το αντισυριζαικό μένος και να χρωματίζει κάθε του σειρά αντίστοιχα ; Να λειτουργεί πιο γυμνασμένο από ποτέ το ένστικτο της ακύρωσης; Να θεωρείται ορκισμένος εχθρός κάποιος που τόλμησε να διαφοροποιηθεί για τους λόγους του; Και ας μη γελιόμαστε αυτά τα ολιστικά όχι δεν εγκυμονούν κανένα ναι. Δε χωράνε εδώ λεκτικά και πνευματικά τρικ. Λίγες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα και δεν είναι δημοφιλείς , καθότι το πλήθος θέλει αίμα.
Οι παραπάνω σειρές δεν κρύβουν καμία διάθεση υπεράσπισης αντιθέτως συνηγορούν για πολλά σύγχρονα αίσχη , μιας καθώς αποδεικνύεται ανεπαρκέστατης έως και κωμικής διακυβέρνησης .
Πού πήγε η θετική μας πλευρά όμως ! Που κρύψαμε τον καλό μας εαυτό , αυτόν που γυρεύει λύσεις, που προτείνει , που οραματίζεται , που βάζει στόχους , που απορρίπτει όχι χωρίς να αντιπροτείνει , που συζητά όχι χωρίς να ακούει , που αποδομεί όχι χωρίς να έχει ήδη στο μυαλό του τη νέα σύνθεση.
Που τελικά αγαπά τον τόπο του με έναν εσωτερικό τρόπο χωρίς να τον καπηλεύεται και προτιμά να ορίζει με ενάργεια μια παθογένεια πράγμα ασύγκριτα πιο ωφέλιμο από την καταγγελία . Που όντας μαχητικός των ιδεών του είναι ταυτόχρονα και συμφιλιωτικός
φωτίζοντας το δρόμο για το μέλλον. Που ζυγίζει προσεκτικά όσα εκστομίζει , που υπολογίζει πως ενδεχομένως συνδιαμορφώνει αυριανούς ενήλικες που τον διαβάζουν.
Που σιωπά !
Που δεν μιλά για όλα , γιατί δεν τα ξέρει όλα ! Που καθώς απολαμβάνει το δημοκρατικό δικαίωμα να εκφράζεται όπως και όποτε θέλει , το ασκεί με σύνεση !
Που αν τον πνίγει το δίκιο και θέλει να τα πει βρίσκει την λεπτή χαραμάδα φωτός και φιλτράρει τα λόγια του.
Από την τέχνη ως την πολιτική.
Ναι σε ένα καθαρό και δίκαιο αίτημα διαύγειας. Όχι στην απώλεια της κατάφασης.
