Χτες γιορτάσαμε την επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στη χώρα μας, μετά την πτώση της Χούντας πριν από 43 χρόνια.
Η περίοδος των 4 αυτών δεκαετιών είναι χωρίς αμφιβολία από τις καλύτερες που γνώρισε η πατρίδα μας, παρά την οικονομική κρίση και την ύφεση που ξεκίνησε από το 2008 και τις πολλαπλές διαρθρωτικές αδυναμίες και τα λάθη που υπήρξαν σε διάφορους τομείς.
Περίοδος ειρήνης, ανάπτυξης, βελτίωσης του μορφωτικού και βιοτικού επιπέδου του λαού, ικανοποιητική λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, ενισχυμένη συμμετοχική θέση της χώρας μας σε συλλογικούς θεσμούς της Ευρώπης χαρακτηρίζουν αυτές τις δεκαετίες.
Η Δημοκρατία λειτούργησε με σεβασμό των κανόνων που περιγράφει το Σύνταγμα.
Και εφόσον κατά κοινή παραδοχή, μια σύγχρονη Δημοκρατία χαρακτηρίζεται κυρίως από την ποιότητα της λειτουργίας των θεσμών της καθώς και τον σεβασμό στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, μπορούμε να πούμε ότι η αποτίμηση είναι θετική με λίγες μόνο και μικρές εξαιρέσεις.
Το τελευταίο διάστημα όμως, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, παρουσιάζονται φαινόμενα πρωτόγνωρα που θέτουν σε κίνδυνο την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και την αρμονική συνύπαρξη και αλληλοσεβασμό των από το Σύνταγμα προβλεπόμενων Εξουσιών.
Συνεχείς εκπλήξεις προκαλούν καταγγελίες για προσπάθειες επηρεασμού Δικαστικών Λειτουργών σε κατεύθυνση επιθυμητών στην εκτελεστική εξουσία (Κυβέρνηση) πράξεων και αποφάσεων, συμπεριφορές του Αναπληρωτή Υπουργού Δικαιοσύνης (αλήθεια, τι ρόλο έχει ο Αναπληρωτής αφού υπάρχει και ο Υπουργός Δικαιοσύνης; ) προς λειτουργούς της Θέμιδος ωσάν να ήταν υπαλληλικά υφιστάμενοι του ( ενώ ως γνωστόν προϊστάμενος τους, είναι η φυσική τους ηγεσία) και τώρα τελευταία σωρεία δημοσίων δηλώσεων από μέλη της Κυβέρνησης αλλά και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό (!) που δεν περιορίζονται να ασκήσουν κριτική σε μεμονωμένες αποφάσεις αλλά επιτίθενται με σφοδρότητα στη Δικαιοσύνη, ενώ την ίδια στιγμή το κυβερνόν κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει εν πολλοίς ότι οι Δικαστές ανέλαβαν επισήμως το ρόλο της Αντιπολίτευσης απέναντι στην Κυβέρνηση…!!
Τα φαινόμενα αυτά, η ένταση και ο «πόλεμος» που μαίνεται ανάμεσα σε Κυβέρνηση και Δικαιοσύνη δεν είναι μόνο πρωτοφανή και ενοχλητικά, αλλά ενέχουν τον κίνδυνο να επηρεάσουν επικίνδυνα την ποιότητα λειτουργίας των θεσμών και επομένως την ποιότητα της ίδιας της Δημοκρατίας μας.
Η τοποθέτηση πριν ενάμισι χρόνο στην θέση του Αναπληρωτή Υπουργού Δικαιοσύνης πρώην Εισαγγελικού Λειτουργού που είχε χειριστεί πολύ σημαντικές υποθέσεις, όπως εκείνη των τηλεφωνικών υποκλοπών και τον θάνατο του άτυχου Τσαλικίδη, με τρόπο που άφησε αναπάντητα πελώρια ερωτηματικά και ο οποίος Εισαγγελικός Λειτουργός αργότερα τοποθετήθηκε από τον Καραμανλή επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών (!), φαίνεται ότι δεν ήταν εντελώς τυχαίες επιλογές. Άλλωστε και το επίπεδο των αγορεύσεων του στη Βουλή ενισχύει την άποψη ότι δεν είναι και ο πλέον κατάλληλος για να εμπνεύσει σεβασμό στο σώμα των Λειτουργών της Δικαιοσύνης και να συμβάλλει στην επίλυση προβλημάτων της.
Όπως και η «μεταπήδηση» της κας Θάνου, μόλις έληξε η θητεία της ως Προέδρου του Αρείου Πάγου στη θέση της επικεφαλής του Νομικού γραφείου του κ. Τσίπρα προκαλεί επίσης το κοινό αίσθημα, όχι βέβαια περί του τυπικώς «νομίμου», αλλά περί του «ηθικώς» επιτρεπτού.
Η Κυβέρνηση, ως φαίνεται, δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν της φταίνε οι άλλοι, εν προκειμένου η Δικαιοσύνη, αλλά εκείνο που φταίει είναι η δική της νοοτροπία αλαζονικής και αυταρχικής αντιμετώπισης και διαχείρισης των δημοσίων θεμάτων καθώς και η επίμονη προσπάθεια επιβολής της δικής της θέλησης στους άλλους θεσμούς του δημοκρατικού πολιτεύματος μας.
Θα αντιληφθεί το λάθος της και θα βρει τον τρόπο να ανακτήσει τον αναγκαίο σεβασμό που πρέπει να προκαλούν οι πράξεις της Εκτελεστικής Εξουσίας, συμπεριφερόμενη με σοβαρότητα και σεβόμενη πρώτα η ίδια τους άλλους και τις αποφάσεις τους; Ακόμη και αν δεν συμφωνεί με όλες απ’ αυτές.
Πρέπει να συνειδητοποιήσει η Κυβέρνηση ότι δεν πρόκειται κανείς να την φοβηθεί, και να καταλάβει ότι ακόμη χειρότερο γι’ αυτήν θα είναι να μην τη σέβεται πλέον κανείς σ’ αυτή τη χώρα.
Άλλωστε ο φόβος λειτουργεί σε απολυταρχικά καθεστώτα.
Στις Δημοκρατίες οι κυβερνόντες ή κερδίζουν τον σεβασμό με τη στάση και τις πράξεις τους ή γελοιοποιούνται.
