Τα μπάνια του λαού κρύβουν ευχάριστες ή δυσάρεστες εκπλήξεις
Το καλοκαιράκι φτάνει σιγά σιγά στο μέσο του, κάτι που σημαίνει ότι έχουμε για άλλη μια χρονιά μια καλή εμπειρία για το τι σημαίνει πραγματικά η ελληνική θάλασσα.
Από τα πιο πολυσύχναστα μπιτσόμπαρα αυτής της χώρας μέχρι και τις πλέον ερημικές παραλίες, η βουτιά του Νεοέλληνα εγγυάται απλά απλά επαφή με τύπους-«μούρλια» που δεν πιστεύεις ότι κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Κι όμως, τους συναντάς κάθε χρόνο απαρέγκλιτα, με μια αναπόδραστη νομοτέλεια που θα έκανε και τον Αϊνστάιν ακόμα να ξύνει το κεφάλι του!
Την ίδια βέβαια στιγμή όλοι μας ανήκουμε σε μια «φυλή», θέλουμε δεν θέλουμε, κι αυτά που βρίσκουμε εξοργιστικά ενοχλητικά στους άλλους τα κάνουμε κι εμείς, σε διαφορετικούς βαθμούς ή με άλλους τρόπους, σύμφωνοι.
Βλέπουμε την καμπούρα του άλλου κοντολογίς και ποτέ τη δική μας, έτσι είμαστε όμως ως Έλληνες, ας το πάρουμε απόφαση κι ας πάμε παρακάτω, φροντίζοντας στην πορεία να το διασκεδάσουμε και λίγο, μιας και οι παραλίες ανήκουν αναγκαστικά -ή δυστυχώς, διαλέγεις και παίρνεις- σε όλους.
Γιατί καλοκαιράκι και διακοπές δεν σημαίνει απαραίτητα βουτιές και αραλίκι για όλους. Η αταραξία και η νεκρική σιγή δεν κάνει για κάθε τύπο ανθρώπου και σίγουρα όχι για τους πιο αθλητικούς ανάμεσά μας. Ή τους υπερκινητικούς. Ή τους βροντόφωνους. Ή τα παιδάκια και τα σκυλάκια. Και βλέπετε πού πάει το πράγμα!
Ποιος είναι όμως ο σωστός παραλιακός τύπος; Αν το αποφασίσουμε αυτό, τότε θα βρούμε και τον… μη σωστό. Είναι αυτός που δεν κουνιέται από την ξαπλώστρα του και δεν βγάζει μιλιά, απολαμβάνοντας το φραπόγαλό του (ή το φρεντόνι του, τα τελευταία χρόνια) και λοξοκοιτώντας τις αιθέριες υπάρξεις κάτω από τη μύτη της δικιάς του;
Είναι το παιδάκι-«αγγελούδι» που παίζει αμέριμνο με τα κουβαδάκια του και δεν κάνει κιχ; Ή μήπως το ερωτοχτυπημένο ζευγαράκι που δεν έχει μάτια για τίποτα άλλο παρά ο ένας για τον άλλο; Όσο σφίγγουν οι ζέστες και τα νεύρα χτυπούν κόκκινο, ακόμα κι αυτοί, οι απαρατήρητοι, ενοχλούν κάποιος! Ο μελετηρός που καταπίνει το βιβλίο του σελίδα-σελίδα και δεν μετακινείται ίντσα από την παχυλή σκιά του, ακόμα κι αυτός ενοχλεί τον «βιδωμένο». Τον ενοχλεί γιατί δεν απολαμβάνει τη θάλασσα με τον τρόπο που εκείνος θέλει. «Κοίτα τον ρε, τι ήρθε στην παραλία, ας καθόταν στον καναπέ του», θα ακούσεις να τον κακολογεί, χαλώντας του τελικά τη μέρα επειδή δεν κάνει τίποτα!
Όλοι θα βρούμε κάποιον να μας τη σπάει, πάει και τέλειωσε. Ο τύπος που θα κάνει το κατοστάρι πιο γρήγορα κι από τον Γιουσέιν Μπολτ για να σου φάει την τελευταία ξαπλώστρα; Σίγουρα! Αυτός που θα παρκάρει την τζιπάρα του εκεί που σκάει το κύμα για να μη διανύσει πέντε μέτρα άμμου; Αναμφίβολα. Ο ταλαίπωρος οικογενειάρχης που κουβαλά κουτσούβελα, πραμάτεια και πεθερά για να ικανοποιήσει τους πάντες; Αυτός κι αν!
Ο σεληνιασμένος πιτσιρικάς που θα φτάσει γυμνόστηθος στην πλαζ με το παπάκι του, την αθλητική στο χέρι και το ξανθό γκομενάκι στο άλλο; Ω ναι! Ο πλανόδιος μικροπωλητής που τριγυρνά μες στο λιοπύρι για να βγάλει τα προς το ζην; Αυτός κι αν είναι ενοχλητικός, τι κάθεται σαν Χάρος πάνω από το κεφάλι σου;
Για να μην τα πολυλέμε, όλοι ενοχλούνται από κάτι, και ταυτοχρόνως ενοχλούν και οι ίδιοι χωρίς να το καταλαβαίνουν. Ή να νοιάζονται. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν υπάρχουν και εκείνοι οι τύποι που θεωρούν την παραλία τσιφλίκι τους και είναι προορισμένοι να τη μετατρέψουν σε κόλαση για κάθε άλλο λουόμενο, μοιράζοντας εγκεφαλικά πιο γρήγορα και από τη θερμοπληξία. Αυτή είναι μια άλλη κατηγορία, μια κατηγορία που θα συνεχίσει να υπάρχει με τον ίδιο τρόπο που η Ελλάδα θα συνεχίσει να βρέχεται από θάλασσα.
Και βέβαια όλοι αγαπάμε να τους μισούμε! Τα κουβαδάκια σας, κύριοι, και σε άλλη παραλία. Ή πάλι και όχι…
Η συνέχεια στο newsbeast.gr
