Τις μέρες του καύσωνα στη Χαλκιδική, όταν όλοι έτρεχαν να σβήσουν την κάψα στις παραλίες, βρέθηκα μερικά πρωινά, στο εστιατόριο ενός φίλου στη Σιθωνία, που διαθέτει ίντερνετ, για να κάνω κάποιες δουλειές on line.
Από την πρώτη μέρα παρατήρησα την παρουσία ενός κοριτσιού, που βρισκόταν εκεί λίγο μετά τις επτά το πρωί για την καθαριότητα του εστιατορίου.
Η γυναίκα περνούσε στο χώρο δυο με τρεις ώρες του πρωϊνού, σιωπηλή και με μοναδική συνοδεία την ώρα της καθαριότητας ένα κινητό που έπαιζε συνήθως δημοτικά τραγούδια της πατρίδας της, της Αλβανίας.
Η Μιρέλα, αυτό είναι το όνομα της, από ένα χωριό κοντά στο Ελμπασάν, σταματούσε κάθε τόσο για να σκουπίσει τον ιδρώτα που έτρεχε ποτάμι και τότε έβλεπα τα χείλη της να σιγοτραγουδούν το σκοπό, που έμοιαζε τόσο πολύ με ανάλογους σκοπούς της δικής μας υπαίθρου, μονάχα η γλώσσα διέφερε.
Όταν μια μέρα αντιλήφθηκε ότι την κοίταζα, χαμήλωσε το κινητό από συστολή, τόσο που σχεδόν δεν ακούγονταν πια το κλαρίνο. Στο τέλος του πρωϊνού, εκεί γύρω στις οκτώμιση, μάζευε διακριτικά τα πράγματα της, έκλεινε το κινητό και αναχωρούσε για το επόμενο σημείο που έπρεπε να καθαρίσει. Που και που περαστικοί σταματούσαν να ρωτήσουν κάτι για την παραλία και κείνη δειλά δειλά τους έδειχνε το δρόμο με το χέρι.
Και ήταν αυτή η εικόνα που κουβαλάω στο μυαλό μου αυτό το καλοκαίρι. Αυτό το κλαρίνο που σου έσκιζε την ψυχή στην ησυχία του πρωινού και ο ιδρώτας στο πρόσωπο αυτής της κοπέλας. To δικό της διαφορετικό καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι μακριά από το αγαπημένο της χωριό, το Γραμς, κοντά στο Ελμπασάν, το παλιό Νεόκαστρον. Το διαφορετικό καλοκαίρι της Μιρέλας. Και πόσων άλλων ανθρώπων.
