Από τα πράγματα που δεν φαίνονται είναι τα πουλιά μέσα στα πυκνόφυλλα δένδρα.
Προδίδονται όμως απ’ τη χαρά για τον Έρωτά τους τα πουλιά, με τα τραγουδίσματα! Είναι και που συμμαζεύονται για τον χειμώνα που έρχεται. Αυτά λοιπόν, από την μια, δεν σ’ άφηναν να προχωρήσεις απόψε στην άκρη της πόλης.
Σε φώναζαν να τους ευχηθείς και να σ’ αποχαιρετήσουν. Και σαν τολμούσες να ξεμακρύνεις, έρχονταν -απ΄την άλλη- οι μυρουδιές του -δεν ξέρω πώς το λένε- πρασινόδενδρου που σκαρφαλώνει σε βράχους και σ’ άκρες του βουνού, και σε πλημμύριζαν και σε ξελόγιαζαν και σε παράσερναν στα μυστικά τους ανοίγματα, τη μαγεμένη. Περήφανες σαν πριγκίπισσες, οι οροσειρές βουτούσαν αυτάρεσκα στα νερά. Και στέκονταν εκεί, ατάραχες.
Από τούτα όλα, μεθούσε κι ο Ήλιος και σκουντουφλούσε κι έπεφτε πάνω στην ακρόπολη και μέσα στη μέση της λίμνης κι έσβηνε τους πόθους του, και, συ, στεκόσουν, μετά, και δόξαζες το Όνομα του Κυρίου που κρατάει ανοιχτή τη ψυχή σου για να μπαίνουν μέσα της όλα τα τούτα του Σεπτέμβρη και του Χρόνου όλου.
ΒΙΦ, 14-9-17
Από τα πράγματα που δεν φαίνονται είναι τα πουλιά μέσα στα πυκνόφυλλα δένδρα…
Προδίδονται όμως απ’ τη χαρά για τον Έρωτά τους τα πουλιά…
Και σαν τολμούσες να ξεμακρύνεις,
…έρχονταν -απ΄την άλλη- οι μυρουδιές του -δεν ξέρω πώς το λένε- πρασινόδενδρου που σκαρφαλώνει σε βράχους και σ’ άκρες του βουνού, και σε πλημμύριζαν και σε ξελόγιαζαν και σε παράσερναν στα μυστικά τους ανοίγματα, τη μαγεμένη…
και δεν σ’ άφηναν να προχωρήσεις απόψε στην άκρη της πόλης.
Περήφανες σαν πριγκίπισσες, οι οροσειρές βουτούσαν αυτάρεσκα στα νερά. Και στέκονταν εκεί, ατάραχες
Από τούτα όλα, μεθούσε κι ο Ήλιος και σκουντουφλούσε…
…κι έπεφτε πάνω στην ακρόπολη…
…και μέσα στη μέση της λίμνης κι έσβηνε τους πόθους του…
….και, συ, στεκόσουν, μετά, και δόξαζες !
