Σήμερα η Ξένια ανέβηκε στο πατάρι και κατέβασε το χριστουγεννιάτικο δέντρο.
“Καιρός είναι”…είπε.
Κάθε χρόνο, αυτή τη μέρα της αρέσει να την κάνει πολύ ιδιαίτερη!
Ετοιμάζει πρώτα ένα ζεστό καφέ, βάζει όμορφα, χριστουγεννιάτικα τραγούδια _δεκαετίας 30, 40 και το τζάκι πάντα αναμμένο να την συντροφεύει με την ζεστασιά του.
Ξεκίνησε λοιπόν να ανοίγει τα κλαδιά του και άρχισε σιγά σιγά να το συναρμολογεί!
Τα πολύχρωμα φωτάκια και οι χρυσαφιές μπάλες πιο δίπλα, ανυπομονούσαν να το στολίσουν και να το αγκαλιάσουν με τη λάμψη τους.
Καθώς λοιπόν ξεκίνησε να βάζει μία μία τις μπάλες, άκουσε κάτι σαν κλάμα…
Σιώπησε για μερικά δευτερόλεπτα και προσπάθησε να καταλάβει από που μπορεί να ακούγεται αυτός ο παραπονιάρικος ήχος.
Κοίταξε δεξιά…κοίταξε αριστερά…τίποτα!!!
Ξαφνικά ακούστηκε μία φωνή:
“Εγώ είμαι…….το δέντρο!!!”
Η Ξένια σάστισε!!!
Έμεινε ακίνητη…έκπληκτη και προσπαθούσε να καταλάβει αν είναι ξύπνια ή αν ονειρεύεται!
“Μη φοβάσαι”…της ξανά ψυθίρισε με μια ήσυχη και συγχρόνως διστακτική φωνή.
“Σε βλέπω τόσο μα τόσο χαρούμενη, που δεν άντεξα να μη δεν σου μιλήσω…
Βλέπω τόση ώρα με πόσο γλυκό τρόπο προσπαθείς να με κάνεις όμορφο, όμως εγώ καλή μου, είμαι πολύ δυστυχισμένο…”
της είπε το δέντρο.
Αφού η Ξένια προσπαθούσε να ηρεμήσει και να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει κι ότι ένα ψεύτικο δέντρο της μιλάει, πήρε μια βαθιά ανάσα, ξεφύσηξε προς τα έξω και προσπάθησε να βρει όση δύναμη είχε μέσα της, για να βγάλει την οποιαδήποτε λέξη…
Τα χείλη της έτρεμαν, όμως αυτό που την ένοιαξε και κατάφερε να πει πρώτα πρώτα στο λυπημένο δέντρο, ήταν… αυτό!!!
“Μα…….γιατί να είσαι δυστυχισμένο;;;”
Το δέντρο ευθύς έβγαλε έναν γλυκό ήχο και η Ξένια κατάλαβε ότι της χαμογέλασε και χάρηκε επειδή του απάντησε!
Τότε είπε:
“Είμαι δυστυχισμένο, γιατί στεναχωριέμαι, που ενώ χαρίζω τόση ομορφιά και χάρη στους ανθρώπους, εκείνοι με θυμούνται μια φορά τον χρόνο και για λίγες μέρες μόνο. Μετά, με χωρίζουν από τους αγαπημένους μου φίλους, τις πολύχρωμες μπάλες, τα φωτάκια, τις γιρλάντες και με βάζουν πίσω μόνο μου σε ένα σκοτεινό πατάρι!
Είναι απίστευτα σκληρό να δέχεσαι τόση μα τόση αγάπη για τόσο λίγο και ύστερα να σε ξεχνούν ολοκληρωτικά…!”
Η Ξένια, άκουγε με τόση προσοχή το λυπημένο δέντρο…
Όσο κι αν προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της ότι ονειρεύεται άλλο τόσο προσπαθούσε να ακούσει και να κατανοήσει το δέντρο.
Το δικό της δέντρο…
Σκέφτηκε πόσο δίκιο είχε και πόσο σκληρός είναι ο λόγος που σήμερα εκείνο κλαίει!
“Ότι και να πεις, έχεις απόλυτο δίκιο”…του είπε.
Ξέρεις όμως;;; αυτό που εσένα σε λυπεί τόσο, συμβαίνει ακόμα και στους ίδιους τους ανθρώπους!
Η λάμψη, γενικά, έλκει πολλούς και πολλά…
Είναι κι ο σκοπός της εξάλλου…να φωτίζει! Φωτιζει ανθρώπους…καταστάσεις…μονοπάτια…
Το πρόβλημα όμως όντως, είναι ποιος μένει μετά…ποιος σε θυμάται στο σκοτάδι…στη μοναξιά…ή σε ένα τέλος…
Ξέρω, δεν είναι δίκαιο αλλά συμβαίνει!
Είναι τυχεροί εκείνοι όσοι έχουν συντροφιές αιώνιες…δυνατές και πάνω απ’όλα αληθινές!!!
Ξέρεις δέντρο μου…Ακόμα κι εμείς που τα αναζητούμε όλα αυτά και τα έχουμε ανάγκη, δεν είναι λίγες οι φορές που άθελά μας παραστρατούμε.
Φταίει το σκοτάδι…το εσωτερικό σκοτάδι…!!!
Ευτυχώς όμως που και που, κάπου, κάτι θα λάμψει και θα βρούμε και πάλι το σωστό δρόμο!
Το δέντρο δεν μιλούσε…
Άκουγε τόσο προσεκτικά την Ξένια που του εξηγούσε, ενώ εκείνη άρχισε να βάζει και πάλι στην αγκαλιά του έναν έναν όλους τους ξεχασμένους φίλους του από τις διπλανές κούτες.
Όσο περνούσαν τα λεπτά, το δέντρο έλαμπε όλο και περισσότερο!
Και μαζί μ ‘ αυτό, έλαμπε κι η Ξένια!
Ξαφνικά σταμάτησε και πριν τοποθετήσει το χρυσό αστέρι στην κορυφή του, το πλησίασε και του ψυθίρισε χαμογελαστά:
“Λοιπόν να θυμάσαι…
Εγώ…απο δω και στο εξής, σου υπόσχομαι πως δεν θα σε ξεχνώ!
Δεν θα είναι λίγες οι φορές που θα ανεβαίνω στο πατάρι και θα σου μιλάω…Ακόμα κι αν εσυ δεν μου μιλήσεις!
Θα ανάβω το φως, γιατί τότε θα είναι η δική μου σειρά να σε φωτίσω…!!!
Είπε στο δέντρο και μαζί ξεκίνησαν να απολαμβάνουν την όμορφη, χριστουγεννιάτικη στιγμή τους!!!
Ξ.Γ.
