Τι θα προτιμούσατε περισσότερο; Να έχετε δύο σταθερές κατοικίες και δύο γονείς ή να έχετε μία κατοικία και να σας λείπει ο ένας ο γονιός, όπως μου λείπει εμένα ο πατέρας μου;
Επισκέπτης δύο Σαββατοκύριακα, 4μερες/μήνα… Μια χαρά άχαρη… Αγώνας ταχύτητας… Οι ώρες, τα δευτερόλεπτα τρέχουν ανυπόφορα αντίστροφα… Σύνδρομο Στέρησης… Οι μέρες, τα χρόνια που χάνουμε πατέρας και παιδί, ποιος θα μας τα δώσει πίσω; Μια δικαστική απόφαση ίσως, με δύο σταθερές κατοικίες για το παιδί;
Δεν δύναμαι να ενστερνιστώ την επιστημονική προσέγγιση, μερίδας ειδικών, που θέλει προκειμένου να αναπτυχθώ ορθά ψυχοσυναισθηματικά, να έχω μόνο έναν γονιό, ένα σταθερό σπίτι με καρέκλες, τραπέζι και είδη υγιεινής, και όχι δύο σταθερές κατοικίες και δύο γονείς… Απορώ, απορώ πώς τα άψυχα λειτουργούν συνεπικουρικά στην ψυχική υγεία ενός παιδιού και όχι η παρουσία του γονέα που επιζητά…
Άγχος, πίεση, στεναχώρια… Για μένα, θυμάμαι το πρώτο μου Πάσχα, η μία βδομάδα του, ήταν τόσο σύντομη… Έτσι, από το Πάσχα περίμενα τον έναν μήνα του καλοκαιριού, και μετά δε, ήμουν πεπεισμένη ότι μετά από αυτόν τον μήνα θα ζω εναλλάξ ένα μήνα με την μητέρα μου και ένα με τον πατέρα μου (οικτρή απογοήτευση, πικράθηκα, σακατεύτηκα…)
Γιατί ένα παιδί να τα ζει όλα αυτά – γιατί τα έζησα εγώ; Γιατί να είναι πιο σημαντικός ένας σταθερός τόπος διαμονής από δύο γονείς; Γιατί τότε τα ντουβάρια δεν βοηθούν να μην στεναχωριέμαι; Ακούτε, μιλάω σε όλους σας: Στα παιδιά δεν λείπει μια σταθερή χέστρα να χέζουν… Οι γονείς τους λείπουν! Το βροντοφωνάζουν με όλους τους τρόπους.. Ακούστε μας επιτέλους. (Με βαριά καρδιά και δάκρυα στα μάτια τα έγραψα όλα αυτά)
Απευθύνομαι σε όλους εσάς, γονείς και εν δυνάμει γονείς και σας προκαλώ, σας παρακαλώ να σκεφτείτε πώς θα νιώθατε αν σας χώριζαν βίαια παρά την θέλησή σας από τα παιδιά ή τους γονείς σας, όταν ήσασταν παιδιά; Τι θα προτιμούσατε περισσότερο; Να έχετε δύο σταθερές κατοικίες και δύο γονείς ή να έχετε μία κατοικία και να σας λείπει ο ένας ο γονιός, όπως μου λείπει εμένα ο πατέρας μου; Ίδιος είναι ο οδυρμός του πατέρα και όλων των υπέροχων γονιών, που μας τους αφαιρούν την επιμέλειά μας.
Τσαλακώθηκα, έσταξε η ψυχή μου αίμα από τον τις συγκρούσεις των γονιών μου ,την ένταση και την αγωνία αν ο πατέρας μου θα καταφέρει ή όχι να βλεπόμαστε… Να μην τον χάσω, να μην χαθούμε…
Ουδείς από εμάς δεν θα επέλεγε ποτέ, την μία σταθερή κατοικία από τη ζωή κοντά και στους δύο γονείς του. Γιατί δεν διεκδικούμε το ίδιο για τα παιδιά μας; Εκτός και αν ο ένας γονέας ήταν ακατάλληλος, ή τύχαμε να είμαστε οι ίδιοι ‘’Παιδιά του Αρμαγεδώνα’’, εξαιτίας κάποιου «ώριμου» δικογράφου της «ώριμης» κοινωνίας μας. Όπως και να ’χει όμως, γιατί να μην σπάσει ο κύκλος, να μην συνεχιστεί στα παιδιά μας; (Τι φταίξαμε, τι φταίνε;)
Όσοι απαντάτε ότι θα προτιμούσατε να είχατε μία σταθερή κατοικία, από το να είχατε όσο τον δυνατόν περισσότερο χρόνο και με τους δύο γονείς ισότιμα, απλά δεν ξέρετε, δεν συναισθάνεστε ή υποσυνείδητα υποθάλπεται υποκρισία. Και λυπάμαι πολύ γι’ αυτό. Λυπάμαι όμως πιο πολύ και συμπονώ εμάς τα παιδιά, όλα τα παιδιά αυτά, Τα παιδιά του Αρμαγεδδώνα.
Αρμαγεδδώνας είστε και όλοι εσείς που στηρίζετε την υπάρχουσα νομολογιακή παράδοση, είτε άμεσα, είτε έμμεσα τηρώντας σιγή ιχθύος. Αποτελείτε μέρος της συνέχειας δημιουργίας γονικά ακρωτηριασμένων παιδιών, συνειδητά ή υποσυνείδητα, , καθώς συμβάλλεται στην εκκόλαψη του φαινομένου.
ΕΠΙΛΟΓΙΚΑ
Το να συζητιέται σήμερα αν και οι δύο γονείς είναι εξίσου απαραίτητοι στη ζωή των παιδιών ισότιμα, ακούγεται τόσο ουτοπικά μεσαιωνικό, τραγικό, λες και υπάρχει ακόμη θέμα εν έτη 2017, ότι η Γη μπορεί να είναι επίπεδη και να μην κινείται.
Δεν ζούμε έναν Μεσαίωνα. Ζούμε μια απέραντη Υποκρισία! Υποκρισία καταστροφική για τα παιδιά. Είναι επιτακτική ανάγκη να πάψει να υφίσταται η παρούσα εκτρωματική νομολογιακή παράδοση, η εγκληματική αυτή νομική ανευθυνότητα, η μονογονεΐκή επιμέλεια. Να θεσμοθετηθεί νομικά, υποχρεωτική η συνεπιμέλεια και να δρομολογηθεί άμεσα η εφαρμογή της.
Οι γονείς με την ανωριμότητα που επέδειξαν και τα θαλάσσωσαν και χώρισαν, οφείλουν να χειραγωγήσουν τις επιθυμίες τους, να συμπεριφερθούν ώριμα επιτέλους, να δουν τα λάθη τους, να βάλουν στην άκρη τις μεταξύ τους αντιδικίες και να σκύψουν πάνω από το παιδί τους που τόσο ταλαιπώρησαν.
Ωραία λόγια για να αγαπιόμαστε, ωραία τα ευχολόγια, αλλά η πραγματικότητα ισοπεδώνει: Αν η ελληνική κοινωνία ήταν ώριμη, δεν θα χρειαζόταν να νομοθετηθεί υποχρεωτική καμιά συνεπιμέλεια. Θα εφαρμοζόταν πράξη και ουσία με την υπάρχουσα νομολογιακή διάταξη, οικειοθελώς.
Όταν οι γονείς δεν μένουν στο ίδιο ή κοντινό μέρος, συνεπιμέλεια δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Επίσης, όπως και όταν ο ένας γονιός δεν θέλει να ασκήσει επιμέλεια. Όπως τέλος, όταν ο ένας γονιός είναι ακατάλληλος, με την έννοια που όλοι καταλαβαίνουμε.
Οφείλει, είναι χρέος, καθήκον του κάθε γονέα να επιδιώξει τη συνεπιμέλεια για την υγιή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών, των παιδιών του, και να αιτηθεί το αυτονόητο που φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός στην Ελλάδα του 2017.
‘’ Το παιδί του Αρμαγεδδώνα’’
