Ένας κόσμος διαφορετικός της ημέρας… κι ένας χώρος που σου επιτρέπει να ξεχάσεις πόσο καθαρός πρέπει να είσαι απ’την καθημερινή, “αόρατη” βρωμιά.
Εκεί που θες να ξεχυθείς στο απόλυτο εγώ σου, χωρίς να σε ενδιαφέρει τίποτα και κανένας.
Δεν σε γνωρίζουν… κι ούτε τους ενδιαφέρει να μάθουν ποιος είσαι…τι είσαι.
Εκεί μέσα που όλοι πίνουν, χορεύουν, ζαλίζονται και στο τέλος πονάνε.
Αυτός όμως είναι και ο σκοπός.
Να πας και να παίξεις λίγο με τα εσώψυχα σου.
Να δεις… Σε αντέχεις;
Σκοτάδι παντού…
Αμέτρητοι προβολείς μονάχα, που γυρνάνε σαν παλαβοί πέρα δώθε…
Και μουσική. Δυνατή μουσική…πολύ δυνατή μουσική. Τόσο δυνατή που την ακούς να τσιρίζει στα αυτιά σου και να σου λέει, “Πιες!”.
Κι εσύ πίνεις…
Κι εκείνη τότε σε κάνει να νιώσεις και να ερωτευτείς τα ΠΑΝΤΑ!
Ζευγάρια στριμωγμένα σε γωνιές, γκόμενες με έξαλλα, φθηνιάρικα μίνι και κάτι τελειωμένοι τύποι που θαρρούν πως θα τις ρίξουν.
Και όντως τις ρίχνουν…
Οι γυναικείες τουαλέτες ασφυκτικά γεμάτες από κοριτσάκια με χαμηλή αυτοεκτίμηση, που ο καθρέφτης τις πήθει καθε δεκαπέντε λεπτά για την ασύγκριτη ομορφιά τους.
Κι εσύ; κάθεσαι εκεί στο μπαρ και συνεχίζεις να πίνεις…
Κλείνεις τα μάτια κι αρχίζεις σιγά σιγά να γίνεσαι ένα με τον χώρο. Ένα με τον κόσμο.
Χορεύεις ζαλισμένος με τους προβολείς, ενώ η διπλανή παρέα δεν έχει σταματήσει να χαζογελάει και να φτιάχνεται κάθε τρεις και λίγο με κάτι παιχνιδιάρικα τσιγαράκια.
Ο καθένας με τον τρόπο του…
Όλοι όμως προσπαθούν να ξεφύγουν από κάτι…
Φαίνεται…
Τα σφυνάκια πάνε κι έρχονται…
Τόσο μικροσκοπικά ποτηράκια κι όμως…κάνουν τόσο περίεργα και σκόπιμα θαύματα!
Ζωντανεύουν αναμνήσεις…παρελθόν…και πληγές.
Κι εκεί που σε βλέπουν να χάνεσαι, σε ξανά ποτίζουν απ’ την αρχή μπας και χαθείς ολοκληρωτικά.
Αν και η αλήθεια είναι πως αυτό έχεις ανάγκη.
Σε λίγες ώρες θα ξημερώσει…
Αφού βγεις απ’το σκοτάδι και σε χτυπήσει το πρώτο φως, αντικρίζεις ξανά τον εαυτό σου.
Ώρα να ξανά γίνεις “εσύ”…
Ο τεράστιος πορτιέρης σε ευχαριστεί και σε χαιρετάει…
Σε παίρνεις κ σε πας σπίτι…
Ξένια Γουδή
