Καθημερινά σχολάω 1:30 το μεσημέρι…
Σήμερα όμως η αδερφή μου μου ζήτησε να την περιμένω μέχρι τις 2 (που σχολάει εκείνη) για να την πάρω και να πάμε μαζί στο σπίτι.
Πήγα λοιπόν στο πάρκινγκ στη νομαρχία και πήγα κάθησα σε ένα παγκάκι δίπλα στη λίμνη να περιμένω…μιας και είχε υπέροχη μέρα.
Όλα τελικά για κάποιο λόγο γίνονται, αλλά τις περισσότερες φορές δεν τον μαθαίνουμε.
Καθώς χάζευα αμέριμνη τους περαστικούς, βλέπω στο διπλανό παγκάκι δύο γυναίκες και η μία να κάθεται στα γόνατα. Πλησιάζω (όντας εμμονικά παρατηρητική) και είναι μία εξηντάχρονη τώρα με την περίπου εννενηντάχρονη μητέρα της και προσπαθεί να της ανεβάσει το φερμουάρ του μπουφάν της. Στέκομαι περίπου ένα λεπτό εκεί. Πλησιάζω κι άλλο και ρωτώ αν μπορώ να τη βοηθήσω. “Να μας βοηθήσεις”, μου λέει η κόρη χαμογελαστή.
Την ώρα που ανεβάζω το φερμουάρ, της λέω πως είναι μεγάλη αξία η μάνα.
“Όχι” μου λέει. “Είναι η αδερφή μου, που γνώρισα πριν ένα χρόνο.
Έχουμε την ίδια μάνα που μας χώρισε. Οπότε η μάνα κορίτσι μου δεν είναι πάντα ΑΞΙΑ!”.
Έχω μείνει ΒΛΑΚΑΣ και δεν ξέρω τι να πω. Από την μία μου έρχεται να γελάσω που νιώθω πως είμαι στο “Πάμε Πακέτο” και από την άλλη να κλάψω για τα χρόνια που έχασαν και δεν έζησαν μαζί. Δεν έκανα τίποτα από τα δύο.
Απλά συνέχισα να παιδεύομαι με το μπουφάν.
Κάποια φερμουάρ, δύσκολα ανεβαίνουν τελικά…
Ξένια Γουδή
