Μετά τη νίκη των επαναστατών στην Κούβα το 1959 και τη φυγή του αμερικανοθρεμμένου δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα, οι ΗΠΑ είχαν ένα και μόνο στόχο, την ανατροπή της επαναστατικής ηγεσίας του Φιντέλ Κάστρο, καθώς σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν να δεχτούν την ύπαρξη μιας κομμουνιστικής χώρας στο μαλακό τους υπογάστριο. Στις 17 Απριλίου του 1961 ξεκινάει η «Εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων», η ενορχηστρωμένη από τις ΗΠΑ επιχείρηση για την ισοπέδωση των επαναστατών. Μόλις 72 ώρες αργότερα, στις 19 Απριλίου του 1961, η εισβολή αναδεικνύεται σε απόλυτο φιάσκο με νίκη του κουβανικού λαού και της επαναστατικής κυβέρνησης.
Η Εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων, ήταν μια επιχείρηση η οποία προετοιμαζόταν από τη CIA ήδη ένα χρόνο πριν την εκλογή του John Kennedy στην προεδρία της Αμερικής. Το σχέδιο το οποίο ενέκρινε το Μάρτιο του 1960 ο τότε πρόεδρος Eisenhower είχε ως εξής: μια δύναμη Κουβανών αντεπαναστατών θα χρηματοδοτηθεί, θα εξοπλιστεί και θα γυμναστεί από Αμερικανούς στρατιωτικούς σε ένα μυστικό στρατόπεδο στη Γουατεμάλα με σκοπό να εισβάλει στην Κούβα. Όπερ και εγένετο ένα χρόνο αργότερα, στις 17 Απριλίου του 1961. Ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, παρά τις δημόσιες διαψεύσεις ακόμη και μερικές ημέρες πριν από την επίθεση, ενημερώθηκε για το σχέδιο εισβολής μετά την εκλογή του στα τέλη του 1960, πείστηκε και έδωσε τη συγκατάθεσή του. Εξάλλου οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες εκτιμούσαν πως η επιχείρηση θα ολοκληρωνόταν θριαμβευτικά και με συνοπτικές διαδικασίες.
Μέσα σε μόλις 72 ώρες, στις 19 του μήνα, λήγουν όλες οι μάχες, με τις πανίσχυρες ΗΠΑ να έχουν ηττηθεί κατά κράτος. Ο επαναστατικός στρατός του Castro συλλαμβάνει, επίσης, τους 1.200 από τους 1.500 κουβανούς φυγάδες οι οποίοι είχαν αποβιβαστεί στο νησί. Λίγους μήνες αργότερα, ο διευθυντής της CIA, Allen Dulles, όπως και όλοι όσοι είχαν βοηθήσει στην οργάνωση της επιχείρησης απομακρύνονται με συνοπτικές διαδικασίες.
Η Εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων έμεινε στην ιστορία ως μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες των ΗΠΑ, καθώς τα αποτελέσματα ήταν εκ διαμέτρου αντίθετα από τις προσδοκίες. Ο κουβανικός λαός όχι μόνο δεν ξεσηκώθηκε υποστηρίζοντας τους αντεπαναστάτες, αλλά αντίθετα συσπειρώθηκε γύρω από την επαναστατική ηγεσία του Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος ισχυροποιήθηκε εντός και εκτός της χώρας. Σοβιετική Ένωση και Κίνα ενίσχυσαν τους δεσμούς τους με την Κούβα, ενώ στη Λατινική Αμερική φούντωσε το αντιαμερικανικό κίνημα. Την ίδια στιγμή στις ΗΠΑ αναζητούσαν τους υπεύθυνους για την επιχείρηση που έμεινε στην ιστορία ως το απόλυτο φιάσκο.
