Αυτές τις μέρες το πιο συγκλονιστικό γεγονός για μένα ήταν ο θάνατος του 15χρονου και ο εγκλωβισμός των παιδιών στην Ταυλάνδη. Τα μεν παιδιά στην Ταυλάνδη ευτυχώς σώθηκαν. Ο μικρός όμως δεν θα γυρίσει πίσω. Το θέμα με τον θάνατο του μικρού δεν προσφέρεται για εύκολες κρίσεις και επικρίσεις.
Το γεγονός όμως ότι στο σημείωμα ο μικρός έγραψε «με κατέστρεψαν καταστρέψτε τους» είναι συγκλονιστικό. Δείχνει την αδυναμία της οικογένειας, του σχολείου και της κοινωνίας να παρέμβει και να σταματήσει μία κατάσταση ή το καλύτερο να την αποτρέψει.
Θα περιοριστώ με λίγα λόγια για το σχολείο. Λόγω επαγγέλματος και οκτάχρονης θητείας μου σαν Γυμνασιάρχης έχω κάποια εμπειρία. Στις συνεδριάσεις του Συλλόγου καθηγητών αλλά και κατ΄ ιδία με συναδέλφους κρατούσα κάποιες σημειώσεις (εννοείται απόρρητες). Για περιπτώσεις δύσκολες παρενέβαινα όσο μπορούσα μιλούσα με τους γονείς. Καλούσα τα παιδιά. Τα προέτρεπα να λύσουν τις διαφορές. Να δώσουν τα χέρια. Επειδή αυτά τα θέματα εύκολα μπορείς αν δεν τα χειριστείς διακριτικά να τα χειροτερέψεις έκανα τα αδύνατα δυνατά να μην μαθευτεί κάτι που δεν έπρεπε. Είχα μερικές αντιρρήσεις μήπως αυτά διαρρεύσουν. Απαντούσα ότι ήταν και εξακολουθεί να είναι αδιανόητο για μένα να διαρρεύσει ένα μυστικό από εκπαιδευτικούς. Δεν έγινε ποτέ.
Κατ΄ εμένα είναι αναγκαίο για το σχολείο να ασχοληθεί με το άτομο τον μαθητή/τρια. Να παρακολουθεί διακριτικά και στο τέλος να παρεμβαίνει δυναμικά όταν διαπιστώνει παρεμβατικές συμπεριφορές και ειδικά μπούλινγκ. Δυστυχώς από το σχολείο, εν μέρει καταπιεστικό που παρενέβαινε άκομψα στην προσωπική ζωή των παιδιών φτάσαμε στο άλλο άκρο. Το σχολείο αφήνεται στο: «Αφήστε τα παιδιά ξέρουν τι κάνουν». Είναι μία βολική άποψη για τους μεγάλους δεν λειτουργεί όταν χρειάζονται βοήθεια τα παιδιά.
Η προσωπική ζωή σεβαστή αλλά η διαπίστωση μπούλινγκ και παρεμβατικής συμπεριφοράς που ακουμπά και το σχολείο το αφορά. Και πολύ μάλιστα. Αλλιώς έχουμε θλιβερή κατάληξη.
