Δεν αγαπούσα τα βουνά, αφού δεν τα είχα καν γνωρίσει. Και πως να αγαπήσεις κάτι όταν είσαι εξαρτημένος από κάτι άλλο.
Από μια μπάλα. Μια ποδοσφαιρική μπάλα που ζούσα μαζί της μέσα σε 100m X 45 m γρασιδιού. Αυτό ήταν το σπίτι μας.
Χαρές, λύπες, φωνές… όλα εκεί μέσα.
Λες και δεν υπήρχε κάτι άλλο πέρα από αυτό.
Τον ουρανό τον είχα δει μόνο όταν σηκώνουν για κεφαλιά (σπάνιο, ξέρω μερικοί γελάτε).
Τα λουλούδια τα μυριζα μόνο σε ανθοδέσμη έπειτα από μια επιτυχία.
Και το χώμα το ένιωθα μόνο όταν εγδερνε τα πόδια μου μετά από κάποιο φάουλ.
Το μεγαλύτερο φάουλ όμως είναι η εμμονή.
Η εμμονή με “κάτι”. Που σου χαρίζει χαρά αλλά και σου τρώει την ψυχή.
Τώρα όμως αγαπώ τα βουνά.
Εκεί όπου είδα πραγματικά την ομορφιά του πράσινου.
Εκει που έρχομαι πιο κοντά στο γαλάζιο του ουρανού.
Εκεί που τα λουλούδια δεν περιμένουν καμία επιτυχία για να ανθίσουν.
Εκεί που κανένας δεν μπορεί να μου χαλάσει τη διάθεση.
Ξέρω κάποιοι γελάτε.
Απλά τώρα γελάω κι εγώ!
