Από την μέρα που άρχισε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα βγάζοντας την πραγματικότητα στην επιφάνεια, και ακόμη πιο ειδικά στην περιοχή μας, έχω την εντύπωση ότι άλλαξαν οι χαρακτήρες των ανθρώπων.
Όταν πηγαίνουν όλα καλά και «το ποτάμι κατεβάζει κούτσουρα», θάβονται μέσα μας και ξεχνιούνται εύκολα οι όποιες παραξενιές, κόμπλεξ η ατέλειες.
Όταν όμως έρθουν τα δύσκολα και «το ποτάμι κατεβάζει πέτρες », τότε χάνονται τα χαμόγελα, πέφτουν οι μάσκες και μας φταίνε όλα.
Ποιος θα σκεφτόταν ή θα ζήλευε τον γείτονα του όταν όλοι είχαν τις τσέπες γεμάτες, καταθέσεις στην τράπεζα, εύκολα δάνεια, οδηγούσαν ακριβά αυτοκίνητα ντυμένοι στην τελευταία λέξη της μόδας, είχαν σπίτι στην πόλη – σπίτι στο χωριό -σπίτι στην θάλασσα, πρώτο τραπέζι στα μπουζούκια με λουλουδοπόλεμο και τα όποια …γούστα ήταν προσιτά σε όλους ;
Όταν όμως ήρθαν οι «δύσκολες μέρες» μαζί με την οικονομική κρίση, τότε τον έλληνα τον έπιασε μια τρομερή «τσαντίλα» για όλους και για όλα, αμφισβητώντας και έχοντας καχυποψία για τα πάντα.
Έτσι ξεκίνησε μια αρνητικότητα στην συνείδησή μας, η οποία μόνο καλά αποτελέσματα δεν μπορεί να φέρει στο μέλλον.
Κάντε μια απλή περιήγηση στο διαδίκτυο η ακόμη και στις τοπικές μας ιστοσελίδες.
Κάντε μια βόλτα σε μια καφετέρια της πόλης μας και καθίστε μαζί με μια παρέα συμπολιτών σας.
Παντού θα γκρινιάζουν όλοι για όλα και δεν θα τους αρέσει η δεν θα τους καλύπτει τίποτε, έχοντας άποψη για τα πάντα (η οποία είναι απαραίτητα και η σωστή).
Παντού και πάντα θα έχουν να πουν μια κακή κουβέντα για κάποιον που δεν καταστράφηκε ακόμα και αντέχει στην κρίση, γιατί στη συνείδησή μας δεν ανεχόμαστε και ούτε παραδειγματιζόμαστε από την εξυπνάδα, την εργατικότητα, η την πρόοδο του διπλανού μας, αλλά την συνδέουμε με την πονηριά, την απάτη η τον καιροσκοπισμό, προσπαθώντας να τον κακολογήσουμε και να τον ισοπεδώσουμε αν είναι δυνατόν.
Έτσι ο φθόνος και η ζήλια έχει κυριαρχήσει παντού καταλήγοντας στην….κατσίκα του γείτονα, η οποία θέλουμε να ψοφήσει γιατί δεν μπορούμε να αποκτήσουμε μία κι εμείς.
Μασουλώντας πιτόγυρα με τηγανιτές πατάτες στον καναπέ και παρακολουθώντας διάφορες εκπομπές στα τηλεοπτικά κανάλια, δεν σκεφτόμαστε πως απέκτησε ο γείτονας την κατσίκα του που θέλουμε να ψοφήσει, ρίχνοντας την ενέργειά μας στη δημιουργία για να αποκτήσουμε… μια κατσίκα κι εμείς, αλλά αντιδρούμε άσχημα και ρίχνουμε λάσπη σε όλους.
Σίγουρα υπάρχει γενικό πρόβλημα στην όλη διαχείριση και λειτουργία της τοπικής κοινωνίας, σίγουρα φταίμε κι εμείς οι ίδιοι που αφήσαμε πολλά πράγματα να διαχειρίζονται χαμηλές προσωπικότητες με τα σημερινά αποτελέσματα της απαξίωσης και ερήμωσης του τόπου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αντιδρούμε μόνο με αρνητικότητα, καχυποψία και ζηλοφθονία.
Πρόσφατα βρέθηκα σε μια καφετέρια της πόλης και κάθισα με μία παρέα συνομηλίκων μου, με τους οποίους γνωριζόμαστε από παιδιά.
Κάποιοι από αυτούς…. κουραζόταν από πάντα μόνο με τη σκέψη της δουλειάς και δεν έκαναν ποτέ κάτι σημαντικό στη ζωή τους, γιατί απλά δεν ήθελαν ποτέ να ιδρώσουν η να αναλάβουν ευθύνες, ώστε να δημιουργήσουν και να προοδεύσουν.
Αφού σχολίασαν ειρωνικά και είχαν μόνο κάτι κακό να πούνε για όποιους καθόταν στα υπόλοιπα τραπέζια και αφού συνέχισαν με τους τοπικούς «άρχοντες», τους οποίους κατά τα λεγόμενά τους… αυτοί τους «έβγαλαν» γιατί μαζί τους…. «έτρεχαν» μαζεύοντας ψήφους, έφτασε το θέμα και στην γούνα.
Μου έγινε η συνηθισμένη πια ερώτηση λοιπόν του «πως πάνε οι δουλειές στην γούνα» και επειδή δεν ήθελα να πούμε πολλά, απάντησα αόριστα ότι η γούνα έχει κάποια προβλήματα όπως άλλωστε και όλες οι άλλες δουλειές, αλλά πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα ανακάμψει γιατί εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμη πολλές σοβαρές και οργανωμένες επιχειρήσεις.
Τότε βγήκε από τα στόματά τους ένας ατελείωτος χείμαρρος αναίτιας κακίας-ειρωνείας-λάσπης-φθόνου-ισοπεδώματος-αρνητικότητας, που με έκανε να πληρώσω γρήγορα των καφέ μου και να φύγω βιαστικά για να μην ακούσω άλλα και να αναγκαστώ να απαντήσω ανάλογα.
Οδηγώντας και πηγαίνοντας στη δουλειά μου σκεφτόμουν ότι δυστυχώς κάπως έτσι έχει γίνει η κοινωνία μας.
Κάπως έτσι άνθρωποι που…. κουραζόταν πάντα από τη σκέψη της δουλειάς, «έτρεξαν και έβγαλαν» τους τοπικούς άρχοντες και γι’ αυτό γίναμε… όπως γίναμε τέλος πάντων, και αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι σήμερα ειρωνεύονται, εύχονται να καταστραφούν όλοι οι επιχειρηματίες που κρατάνε ακόμη όρθια την οικονομία του τόπου και χαίρονται αν….ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.
Αν αρχίσουμε λοιπόν να βλέπουμε τα πράγματα πιο αισιόδοξα ακόμη και σε αυτό το χάλι που βρισκόμαστε, έχοντας πάντα στη σκέψη μας το ρητό «Σκέψου θετικά, είναι η αρχή για την επιτυχία των στόχων σου», αν αρχίσουμε να ρίχνουμε τις ευθύνες σ’εμάς τους ίδιους που αδιαφορήσαμε κάποτε και όχι στους άλλους, αν σταματήσουμε να ειρωνευόμαστε τους γύρω μας που προοδεύουν γιατί δεν μπορούμε να τους φτάσουμε και αν παραδειγματιστούμε από τους ικανούς, τότε υπάρχει ελπίδα.
Στο κάτω-κάτω, ας σταματήσουμε να θέλουμε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα κι ας προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε μια κατσίκα κι εμείς…
Σάκης Κράγιας
