Οι δίσκοι από βινύλιο παραμένουν ίσως άγνωστοι για τη νεότερη γενιά, που προτιμάει τις νέες τεχνολογίες για να απολαμβάνει μουσική, ωστόσο πολλοί είναι οι συλλέκτες ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο αναζητώντας σπάνια παλιά άλμπουμ.
Τα νούμερα ωστόσο μιλούν από μόνα τους καθώς μόνο το 2017 πωλήθηκαν πάνω από 40 εκατομμύρια δίσκοι παγκοσμίως.
Σύμφωνα με τους πωλητές δίσκων στην Άγκυρα, στην Τουρκία οι λάτρεις του βινυλίου μπορούν να αναζητήσουν πολύ σπάνιους δίσκους LP, που ανήκουν σε μια σειρά μουσικών ειδών.
«Επειδή η Τουρκία, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, δεν έχει παράγει πολλούς δίσκους, όσοι υπάρχουν στη χώρα θεωρούνται σπάνιοι», δήλωσε ο συλλέκτης Σουλεϊμάν Οζιλντιρίμ στο πρακτορείο Anadolu.
Αφού μεγάλωσε ακούγοντας δίσκους, ο Σουλεϊμάν Οζιλντιρίμ έχει τώρα ένα κατάστημα στην περιοχή Cankaya της Άγκυρας που πουλάει κασέτες, CD και δίσκους, πολλοί από τους οποίους είναι σπάνιοι.
«Τα άλμπουμ βινυλίου που έχουν παραχθεί μετά τη δεκαετία του 1960 είναι περιζήτητα από τους συλλέκτες» δήλωσε ο 50χρονος Οζιλντιρίμ, του οποίου η ιδιωτική συλλογή αριθμεί πάνω από 50.000 δίσκους.
Εξήγησε ότι κατά τη διάρκεια της ενεργειακής κρίσης της δεκαετίας του ’70, το πετρέλαιο – ένα βασικό συστατικό του βινυλίου-ήταν πιο δύσκολο να βρεθεί. Ως εκ τούτου, πολλοί δίσκοι βινυλίου που κυκλοφόρησαν στη δεκαετία του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ανακυκλώθηκαν για την παραγωγή νέων δίσκων.
«Αυτοί που επιβίωσαν», όπως είπε, «θεωρούνται εξαιρετικά σπάνιοι». Ο ίδιος ανέφερε ότι ανάμεσα τους είναι singles όπως το Point Me at the Sky των Pink Floyd και το Golden Ring του Johnny Hallyday, που και τα δύο παρήχθησαν από δισκογραφικές εταιρείες στην Τουρκία. Σημείωσε ότι το σπάνιο καλλιτεχνικό εξώφυλλο ανεβάζει την αξία ενός άλμπουμ. Για παράδειγμα, όπως είπε το άλμπουμ στην τουρκική έκδοση του Space Oddity του David Bowie ήταν μοναδικό και η τιμή του είναι πολύ υψηλή.
Η τουρκική έκδοση του άλμπουμ Led Zepplin II είναι επίσης σπάνια γιατί κυκλοφόρησε με ένα μοναδικό άλμπουμ, το οποίο σχεδιάστηκε από τον Τούρκο σχεδιαστή Betul Atli, όπως δήλωσε ο ίδιος.
Αναφέρθηκε σε άλλα singles που έχουν παραχθεί στην Τουρκία, όπως το Somebody to love των Queen και το God Save the Queen των Sex Pistols που, όπως είπε, αξίζουν χιλιάδες δολάρια.
Η δημοτικότητα των δίσκων βινυλίου μειώθηκε τη δεκαετία του ’80 με την εμφάνιση του CD.
«Οι μπάντες συνέχισαν να κυκλοφορούν άλμπουμ από βινύλιο» δήλωσε «αλλά με την εμφάνιση CDs στη δεκαετία του 1980, άρχισαν να παράγουν LPs σε πολύ πιο περιορισμένους αριθμούς».
«Λόγω των σχετικά περιορισμένων εκτυπώσεων, τα άλμπουμ από αυτή την εποχή είναι επίσης σπάνια» σημείωσε και πρόσθεσε ότι «Οι δίσκοι της δεκαετίας του 1990 είναι πολύ πιο ακριβοί σήμερα από την πρώτη φορά που κυκλοφόρησαν».
Υψηλή ποιότητα ήχου
Εκτός από την συλλεκτική τους αξία, πολλοί ψάχνουν σπάνια βινύλια, επειδή προσφέρουν πολύ καλύτερη ποιότητα ήχου ακόμη και από την ψηφιακή μουσική.
Σύμφωνα με τον Κοράι Βεργκίλι, που έχει δισκοπωλείο στην Άγκυρα, οι δισκογραφικές εταιρείες εξακολουθούν να βγάζουν δίσκους βινυλίου, αν και σε πολύ πιο περιορισμένους αριθμούς.
«Σε πολλούς συλλέκτες δεν αρέσει η ποιότητα στους νέους δίσκους» είπε, αναφερόμενος στην επανέκδοση του άλμπουμ «Beat It» του Michael Jackson.
«Οι επανεκδόσεις του άλμπουμ παράγονται σε βινύλιο», δήλωσε ο ίδιος στο Anadolu «αλλά η ποιότητα του ήχου δεν είναι τόσο καλή όσο στην αρχική έκδοση του 1982». «Όταν ακούτε και τις δύο εκδόσεις», πρόσθεσε, «μπορείτε εύκολα να καταλάβετε τη διαφορά στην ποιότητα ήχου».
Ο ίδιος ανέφερε το πρώτο άλμπουμ του Elvis Presley, που κυκλοφόρησε το 1956, ως άλλο παράδειγμα. «Το ίδιο άλμπουμ αργότερα μετατράπηκε και επανεκδόθηκε σε βινύλιο, το 1960 και το 1980» δήλωσε. «Υπάρχουν όμως ακουστικές διαφορές στην ποιότητα μεταξύ των τριών, με την αρχική έκδοση να θεωρείται η καλύτερη.»
Ο Ούγκουρ Τζαν Αρσλαν, ένας εικοσιδυάχρονος φοιτητής της νομικής στο πανεπιστήμιο Baskent της Άγκυρας, εγκατέλειψε την ψηφιακή μουσική για το βινύλιο πριν από δύο χρόνια. «Έψαξα στο διαδίκτυο για το πώς θα βρω ηχογραφήσεις υψηλής ποιότητας», είπε. «Οι λάτρεις του βινύλιου έχουν δίκιο».
Ο Σουλεϊμάν Οζιλντιρίμ ανέφερε ότι υπάρχει διαφορά στην ποιότητα -ακόμη και για το μη εκπαιδευμένο αυτί- μεταξύ της ψηφιακής μουσικής και του βινυλίου. «Οι ψηφιακές ηχογραφήσεις στερούνται κάτι» είπε, ενώ «με το βινύλιο, έχετε πολύ ευρύτερο ήχο».
Ο 60χρονος Μουράτ Αράς, συνταξιούχος και συλλέκτης δίσκων βινυλίου , συμφώνησε. «Υπάρχει μια ποιοτική διαφορά μεταξύ ψηφιακής μουσικής και βινυλίου, το τελευταίο δίνει μια πολύ πιο ικανοποιητική εμπειρία» δήλωσε ο Αράς, ο οποίος ακούει και συλλέγει δίσκους από το 1970. «Το μόνο πρόβλημα με το βινύλιο», πρόσθεσε, «είναι ότι οι δίσκοι είναι πιο εύθραυστοι και εύκολα μπορούν να γρατζουνιστούν, με αποτέλεσμα ανεπανόρθωτες ζημιές». Οι συλλέκτες βινυλίου πρέπει να διατηρούν σωστά τα αρχεία τους.
Για πολλούς συλλέκτες, όμως, δεν είναι μόνο η καλύτερη ποιότητα ήχου, που οδηγεί στην προτίμησή τους για το βινύλιο, αλλά το τελετουργικό της περιστροφής ενός δίσκου σε ένα πικάπ.
Οι σπάνιες εκτυπώσεις δίσκων
Σύμφωνα με τον Σουλεϊμάν Οζιλντιρίμ, οι συλλέκτες θα ταξίδευαν οπουδήποτε ακόμη και στη Τουρκία και θα πλήρωναν αδρά για τα σπάνια άλμπουμ που αναζητούν. Για παράδειγμα ένα ακυκλοφόρητο αντίγραφο του δίσκου του»Black Album» του Prince πρόσφατα πουλήθηκε για 20.000 δολάρια. «Πριν από την προγραμματισμένη κυκλοφορία του το 1987, ο Prince ζήτησε να καταστραφούν όλα τα αντίγραφα του άλμπουμ- περισσότερα από 500.000» εξήγησε.
«Αλλά πέρυσι μια γυναίκα βρήκε ένα αντίγραφο ανάμεσα στα υπάρχοντα του πατέρα της» πρόσθεσε ο ίδιος. «Αποδεικνύεται ότι ο πατέρας της ήταν ένας κριτικός μουσικής ο οποίος είχε λάβει αντίγραφο του άλμπουμ, αλλά ποτέ δεν το άνοιξε».
Ο ίδιος ανέφερε ότι έχει στο μαγαζί του άλμπουμ του 2012 από την αμερικανική ροκ μπάντα Flaming Lips, το οποίο, όπως είπε, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να βρεθεί -ειδικά στην Τουρκία.
«Το έργο τέχνης στο εξώφυλλο του άλμπουμ ήταν στην πραγματικότητα φτιαγμένο από το αίμα των μελών του συγκροτήματος» είπε. «Έτσι, η κυβέρνηση το απαγόρευσε εδώ».
Οι σπάνιες ηχογραφήσεις Τούρκων ερμηνευτών είναι ακόμη πιο δύσκολο να βρεθούν στην Τουρκία από ερμηνευτές άλλων χωρών.
«Οι δίσκοι βινυλίου στην τουρκική γλώσσα παράγονται αποκλειστικά στην Τουρκία και είναι πολύ πιο δύσκολο να τους αποκτήσει κάποιος» ανέφερε. «Οι εκτυπώσεις τους είναι πολύ περιορισμένες, άρα είναι πιο δύσκολο να βρεθούν και πολύ πιο ακριβές» εξηγεί ο Βεργκίλι.
ΑΠΕ
