Πολλά θα γραφτούν και πάλι, για το ποσοστό συμμετοχής ή αποχής από τις εθνικές εκλογές. Αναλύσεις επί αναλύσεων από ειδικούς και μη, καθώς και απόπειρες ερμηνείας του φαινομένου, στις οποίες υπεισέρχονται πολλές παράμετροι, μεταξύ των οποίων η ηλικία και το φύλο.
Από τους νέους ιδιαίτερα, και δη τους νεοφώτιστους δεκαεπτάρηδες των εκλογών, περιμένει κανείς να προσέλθουν μαζικά στις κάλπες, καθώς η παραχώρηση ενός τέτοιου δικαιώματος από πλευράς πολιτείας, δείχνει ότι αυτή προεξοφλεί πως διαθέτουν το στοιχείο της ωριμότητας και υπευθυνότητας, σε βαθμό που τους επιτρέπει να καθορίζουν τους εκπροσώπους και την ηγεσία σε τοπικό- περιφερειακό, ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο.
Άλλωστε πρόσφατα, εκατό χιλιάδες νέοι αυτής της ηλικίας, έχοντας ήδη ασκήσει το δικαίωμα ψήφου, στα πλαίσια των αναγκών ανάπτυξης του σχετικού θέματος των πανελλαδικών εξετάσεων, αναφέρθηκαν στον ενεργό πολίτη και στη Δημοκρατία ως καθημερινή πράξη.
Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία όμως, που ιστορικά απέκτησε σχετικά πρόσφατα το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Ο λόγος περί του δικαιώματος ψήφου των γυναικών, που στην Ελλάδα καθιερώθηκε πριν από μόλις μερικές δεκαετίες, κάτι που συνιστούσε μεγάλη κατάκτηση στον τομέα των ανθρώπινων δικαιωμάτων γενικότερα και του γυναικείου κινήματος ιδιαίτερα. Η παραχώρηση αυτού του δικαιώματος, δεν ήταν το τέρμα του αγώνα για την κατάκτηση της ισότητας των φύλων, αλλά ένας μόνος σταθμός.
Και από αυτήν την κατηγορία, συνεπώς, περιμένει κάποιος με μεγαλύτερη ζέση και ενθουσιασμό και άρα μαζικότητα, να προσέρχεται στις κάλπες. Και φυσικά, καμία ποσόστωση και καμία παρότρυνση για συμμετοχή δεν είναι αρκετή, προκειμένου να κάνει την ισότητα και τη δημοκρατία πράξη, αν αυτές δεν αποτελούν εσωτερικό βίωμα και τρόπο ζωής, ασχέτως κριτηρίου ηλικιακού, φύλου ή άλλου.
Αν δεν θέλουν οι νέοι να ρυθμίζουν τις τύχες τους, οι παρωχημένης ηλικίας και τρόπου σκέψης, αν δεν θέλουν οι πολλοί να καθορίζουν τη μοίρα τους οι λίγοι και αν δεν θέλουμε να μας κυβερνούν απρόσωπα κέντρα λήψης αποφάσεων, μεγάλα συμφέροντα ή κάποιος που τον εμφύτευσε “ξένος δάκτυλος,” ας το δείξουμε έμπρακτα, με την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος -και υποχρέωσης- κάτι που συνιστά κορυφαία στιγμή της Δημοκρατίας.
Και δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι, ορισμένοι από εκείνους που συστηματικά ή περιστασιακά απέχουν από τις εκλογές, θα είναι αυτοί που την επόμενη μέρα θα εκτοξεύουν μύδρους κατά πάντων, ξορκίζοντας το εκλογικό αποτέλεσμα και όσους η κάλπη ανέδειξε, στην περίπτωση που δεν θα είναι της αρεσκείας τους, κάλπη από την οποία οι ίδιοι αποφάσισαν να απόσχουν, για μία ακόμα φορά.
Όπως φαίνεται, και στο ύψιστης σημασίας ζήτημα των πολιτικών δικαιωμάτων, ισχύει η γνωστή εμπειρική διαπίστωση, ότι, μόνο όταν τις χάσει κάποιος, εκτιμά την πραγματική αξία κατακτήσεων που μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσε δεδομένες και για την απόκτηση των οποίων, κάποιες φορές πληρώθηκε βαρύ τίμημα. Τίμημα, όμως, που όταν καταβάλλεται από άλλους, συνήθως προγενέστερους, μάλλον δεν εκτιμάται επαρκώς.
Κάπου εκεί θα πρέπει να αναζητήσουμε την εξήγηση για τυχόν χαμηλά ποσοστά συμμετοχής στις ερχόμενες εκλογές. Η άλλη ερμηνεία, στην περίπτωση που το κόμμα της αποχής ανεβάσει τα ποσοστά του, είναι ότι χτύπησε ο ιός της αποχής, με τον οποίο κάποια αόρατα κέντρα, εν όψει εκλογών, θα μας έχουν για μία ακόμα φορά.. ψεκάσει.
