Μετά «το Αστερόπαιδο» του Όσκαρ Ουάιλντ, ένα ακόμη παιδί των αστεριών εμπνέει τον θίασο «Λώτινος Ήλιος» και τη σκηνοθέτιδα Άννα Παπαμάρκου. «Ο Μικρός Πρίγκιπας» ξεκίνησε το μεγάλο του ταξίδι από πλανήτη σε πλανήτη και προσγειώνεται στη σκηνή του AlteraPars κάθε Κυριακή στις 12.00, για να παίξει και να τραγουδήσει παρέα με την αλεπού του:«μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια.»
«Ο Μικρός πρίγκιπας» είναι ένα από τα σπουδαιότερα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Εκδόθηκε για πρώτη φορά στις 6 Απριλίου του 1943 κι έκτοτε έχει μεταφραστεί σε τουλάχιστον 300 γλώσσες και διαλέκτους.
Οι τρεις πρωταγωνιστές της παράστασης, Αελλώ Βαρδοπούλου-Γαλάνη, Μάριος Σακκάς και Χαρά Αδαμίδου, μιλούν στο Artic.gr για το παραμύθι που αποτελεί είναι ένα φιλοσοφικό, συμβολικό και αλληγορικό ταξίδι υπενθύμισης του ίδιου μας του εαυτού. Μιλούν για τη σημασία του παιδικού θεάτρου, τους στόχους του θιάσου «Λώτινος ήλιος», τη συνεργασία τους με την Άννα Παπαμάρκου και την πρόσληψη των μικρών θεατών.
Λυδία: – Ο Μικρός Πρίγκιπας δείχνει ιδιαίτερη φροντίδα στο τριαντάφυλλό του, και «ο χρόνος που αφιέρωσε σ’ αυτό είναι που το κάνει τόσο σημαντικό.» Σήμερα ποια είναι η σημασία και, ίσως η αναγκαιότητα του να φροντίζουμε κάτι πραγματικά;
Μάριος Σακκάς: – Θέλει άγγιγμα η αγάπη, θέλουν χρόνο οι ανθρώπινες σχέσεις, οι άνθρωποι δεν έχουμε υπομονή πια , θέλουμε να τα βρίσκουμε όλα έτοιμα χωρίς να μοχθήσουμε, έλα όμως που δεν γίνεται έτσι. Το βλέπω και στη γενιά μου, τα social media μας τα έκαναν όλα τόσο εύκολα (μας έκαναν φοβητσιάρηδες) κατέστρεψαν την ανθρώπινη επαφή, ούτε καν στα μάτια δεν κοιταζόμαστε, αρπάζουμε μόνο, δεν στεκόμαστε απέναντι, φοβόμαστε ότι θα πληγωθούμε, ότι δε θα αγαπηθούμε, μα αν δεν βουτήξεις βαθιά μέσα στον άλλο, αν δεν αφιερώσεις χρόνο από τον εαυτό σου, αν δεν δεις το πρόσωπό του, το πρόσωπό σου, δεν θα γνωρίσεις ούτε αυτόν, ούτε εσένα. Όχι όμως προσδοκώντας να πάρεις κάτι πίσω.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι το κάνουμε για μας. Θα ανακαλύψω έτσι την χαρά του να προσφέρομαι, να φροντίζω τον άλλον , έτσι θα είναι για μένα κάτι, θα είναι σημείο αναφοράς μέσα στη θάλασσα της ευκολίας. Σήμερα λοιπόν, περισσότερο πάρα ποτέ, που το σήμερα γίνεται χθες με ταχύτητα φωτός, είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε δεσμούς, διότι φεύγουν οι μέρες και δεν γνωρίζουμε κανέναν∙ ούτε μας γνωρίζει. Τώρα βέβαια σας τα λέει όλα αυτά ένας άνθρωπος νέος, που πολύ λίγα του έχει μάθει η ζωή για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο συγγραφέας το λέει πολύ καλύτερα , όλη αυτή την ποιότητα και την ορμή την έχει μεταφέρει σε ένα λουλούδι που πολλοί θα κόβαμε ή θα προσπερνούσαμε.
Λυδία: – Το παραμύθι του Αντουάν Ντε Σαιντ-Εξυπερύ είναι γεμάτο προσωποποιήσεις, συμβολισμούς, ενώ το ίδιο το κείμενο αποτελεί μία αλληγορία. Πώς γίνονται όλα αυτά τα στοιχεία αντιληπτά από τους μικρούς θεατές μέσα από την παράσταση;
Μάριος Σακκάς: – Θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω με τον στίχο «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα». Τα παιδιά αντιλαμβάνονται τα πάντα, ας το χωνέψουμε επιτέλους εμείς οι μεγάλοι ότι τα παιδιά καταλαβαίνουν και αισθάνονται μάλλον, περισσότερα από εμάς διότι έχουν ένα πολύ ισχυρό όπλο που εμείς το ξεχνάμε μεγαλώνοντας∙ τη φαντασία. Θεωρώ ότι είναι θεατές με αυξημένο κριτικό πνεύμα. Είναι πολύ σημαντικό να πούμε ότι ο συγγραφέας μιλάει με τα παιδιά, δεν μιλάει προς τα παιδιά, επικοινωνεί μαζί τους.
Τους αντιμετωπίζει ως πιο έξυπνο είδος. Το συγκεκριμένο κείμενο ωθεί εμάς τους μεγάλους να βρούμε την σύνδεση με το παιδί μέσα μας. Νομίζω πως εμείς χρειάζεται διευρύνουμε την φαντασία μας, για να το αντιληφθούμε καλυτέρα. Η σκηνοθέτις Άννα Παπαμάρκου, με την παιδικότητα που την διακατέχει, φωτίζει όλα αυτά τα στοιχεία που θέλει να επικοινωνήσει μαζί μας ο συγγραφέας: την αγάπη, την φιλία ,την ελπίδα, το τι έχει ουσία και τι όχι, που οδηγεί ο εγωισμός, η ματαιοδοξία, η αδράνεια, η φιλαργυρία, η οκνηρία…
Λυδία: – Τι σε ώθησε να συμμετάσχεις στη συγκεκριμένη παράσταση; Τι σημαίνει για σένα το να κάνεις παιδικό θέατρο;
Μάριος Σακκάς: – Με ώθησε η αγαπημένη μου φίλη και πρώην συμφοιτήτρια Χαρά Αδαμίδου σε αυτή το χρωστάω αυτό το ταξίδι και φυσικά στην Άννα Παπαμάρκου που με εμπιστεύτηκε. Θυμάμαι να μου λέει συγκεκριμένα η Χαρά «Σήκω γρήγορα να πας στην οντισιόν του Μικρού Πρίγκιπα, εύχομαι να σε πάρει…». Νιώθω επίσης ότι έχω την ανάγκη να γυρίσω πίσω, να δώσω πίσω όλα αυτά που μου έμαθε ο Μικρός Πρίγκιπας… Μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης το συγκεκριμένο έργο.
Δεν ξέρω, το θέατρο το έχω ως ένα πράγμα… βέβαια η ευθύνη εδώ είναι μεγαλύτερη γιατί γαλουχείς, εκπαιδεύεις ένα παιδί, βάζεις και εσύ το λιθαράκι σου στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς του… δεν ξέρω τι σημαίνει για μένα, το ψάχνω ακόμα… όταν μάθω θα σας πω…
Διαβάστε όλο το άρθρο με όλες τις συνεντεύξεις στο artic.gr
