Είναι συχνή τον τελευταίο καιρό η εικόνα ενός εγκαταλελειμμένου περιπτέρου σε στενά ή κεντρικούς δρόμους της πόλης.
Δεν είναι υπερβολή πως κάποια χρόνια πριν τα συνοικιακά περίπτερα αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μικρών και μεγάλων.
Μια στάση πριν τη δουλειά για τους εθισμένους στον καπνό, μια στάση μετά το σχολείο για τη συλλογή με τα καινούρια «χαρτάκια», μια απαραίτητη στάση το Καλοκαίρι μετά τη βόλτα για ένα παγωμένο μπουκάλι νερό, η καθιερωμένη πρώτη βόλτα τις Κυριακές για την εφημερίδα, μια στάση αργά το βράδυ για μία σοκολάτα…
Τίποτα δε θα σήμαιναν όλα αυτά χωρίς τη ζεστή εικόνα του περιπτερά. Εκείνου του ανθρώπου που θα μας χαιρετήσει θερμά κάθε φορά που θα μας δει, μας συμπαθεί δε μας συμπαθεί. Με τον καιρό θα γνωρίζει κάθε αλλαγή στη ζωή μας. Θα γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας. Ένας φίλος από το πουθενά, πάντα έτοιμος να μοιραστεί μια κουβέντα παραπάνω για τον καιρό ή τα κοινωνικοπολιτικά, να γίνει ο προσωπικός ψυχαναλυτής ανθρώπων μόνων και πικραμένων.
Η φιγούρα του ξετρυπώνει ευγενικά από το παραθυράκι ανάμεσα σε κάθε είδους λιχουδιά. Γνωρίζει απ’έξω κι ανακατωτά όλες τις τιμές και υπολογίζει με αστραπιαία ταχύτητα τα ρέστα που θα δώσει στον πελάτη. Σχεδόν πάντα γνωρίζει αυτό που θα ζητήσει ο οδηγός του αυτοκινήτου που μόλις σταμάτησε απ’ έξω. Το βράδυ μπορεί να γίνει εύκολα στόχος από περιθωριακούς, μεθυσμένους ή ανθρώπους ψυχικά ασταθείς. Αυτός όμως εκεί.…
Με καύσωνα και παγωνιά, είναι εκεί. Βάζοντας σε δεύτερη μοίρα συχνά και τις σωματικές του ανάγκες. Τη διάθεσή του. Βρίσκει τρόπο να περνά την ώρα του ευχάριστα κι εποικοδομητικά.
Γίνεται ο Γιώργος, ο Γιάννης, η Κούλα, ο Στέφανος της γειτονιάς!
Όλα αυτά όσο περνά ο καιρός χάνονται στην ιστορία. Ο Νόμος λέει πως όταν αποβιώσει ο ιδιοκτήτης , αυτόματα χάνεται και το περίπτερο. Οι θέσεις μένουν κενές, αφήνοντας μια γλυκιά νοσταλγία στη γειτονιά…
Το περίπτερο μπροστά από το χώρο που στεγαζόταν η ΔΕΗ παλιά, στη Λεωφόρο των Κύκνων, ξεκίνησε για το ταξίδι χωρίς επιστροφή…
Καλό ταξίδι!
Χ. & Σ.
