Με έξι ταινίες ξεκινά απόψε η νέα κινηματογραφική εβδομάδα. Απ’ αυτές οι πέντε έχουν γυναικεία θέματα ή ελκυστικές ηρωίδες, ενώ ξεχωρίζει το υποψήφιο για έξι Όσκαρ “Μικρές Κυρίες”. Το ενδιαφέρον τους έχουν όμως και τα υπόλοιπα φιλμ, με μοναδική παραφωνία τη βασισμένη σε κόμικς γυναικεία υπερηρωική περιπέτεια “Αρπακτικά Πτηνά Και Η Φαντασμαγορική Χειραφέτηση Της Χαρλεϊ Κουιν”.
“Μικρές Κυρίες”
(“Little Women”) Δραματική ταινία εποχής, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Γκρέτα Γκέργουιγκ, με τους Σίρσα Ρόναν, Φλόρενς Πιου, Εμα Γουάτσον, Τίμοθι Σαλαμέ, Μέριλ Στρίπ, Λόρα Ντερν κ.ά.
Ο ορισμός της ταινίας καλών συναισθημάτων, αγάπης, αλτρουισμού, θετικών μηνυμάτων, αλλά και του αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση και την ενηλικίωση σε δύσκολους καιρούς, εκείνους μετά τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο. Ένα φιλμ που παραπέμπει στη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ και του Φρανκ Κάπρα ή του Τζορτζ Κιούκορ, ένα δράμα που έχει ίσως περισσότερη γλύκα απ’ όσο αντέχει ένας άνθρωπος του σήμερα, που το DNA του μπολιάζεται πλέον με τη σκληρότητα, την ανταγωνιστική αγριότητα, τον αθεράπευτο εγωισμό, τη φιλαργυρία, τον αμοραλισμό.
Η Γκρέτα Γκέργουιγκ, μετά το “Lady Bird” που είχε αποσπάσει διθυράμβους, ξαναμεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το ομώνυμο κλασικό μυθιστόρημα της Λουίζα Μέι Άλκοτ, καθώς η πιο πρόσφατη κινηματογράφηση του βιβλίου ήταν το 1994 από την Τζίλιαν Άρμστρονγκ που το είχε αποδώσει πολύ καλά, με μία πιο στρωτή αφήγηση και έναν πιο νοσταλγικό τόνο (με Γουινόνα Ράιντερ, Κλερ Ντέινς, Σούζαν Σάραντον Κρίστιαν Μπέιλ, Γκάμπριελ Μπερν).
Εδώ, όμως, η Γκέργουιγκ τα πάει ακόμη καλύτερα, αφηγείται με θαυμαστό τρόπο την υπέροχη ιστορία της, παρά τα πολλά φλας μπακ, τα οποία συνηθίζεις και γίνονται οικεία πολύ γρήγορα, δουλεύει ψιλοβελονιά σενάριο και χαρακτήρες, ακόμη και αυτούς που εμφανίζονται για μικρό διάστημα και δικαίως βρίσκεται υποψήφια για 6 Όσκαρ, αυτά για Καλύτερη Ταινία, Διασκευασμένο Σενάριο, Ενδυματολογία, Μουσική και α’ και β΄ γυναικείο ρόλο.
Η ιστορία μάς μεταφέρει λίγο μετά τον εμφύλιο και την ιστορία μιας οικογένειας με τέσσερις κόρες και μίας δυναμικής μητέρας που έχει αναλάβει και το ρόλο του απουσιάζοντος πατέρα. Την ιστορία αφηγείται η κόρη που θέλει να γίνει συγγραφέας, ένα ελεύθερο πνεύμα, μία ανεξάρτητη προσωπικότητα.
Τέσσερις αδελφές και μια μητέρα που δεν χάνουν ποτέ τους δεσμούς τους πέρα από τις προσωπικές επιθυμίες τους, δεν διστάζουν ποτέ να σταθούν απέναντι στους σκληρούς κανόνες μίας βαθιάς πατριαρχικής κοινωνίας, είναι έτοιμες να βοηθήσουν πάση θυσία όποιον έχει ανάγκη, να αφήσουν τις φιλοδοξίες τους για να σταθούν δίπλα στον αδύναμο και να δώσουν αγάπη χωρίς αντάλλαγμα. Μια οικογένεια σύμβολο μιας ζεστής αγκαλιάς που δεν μπορεί τίποτα να τη σπάσει, παρά τις όποιες δυσκολίες ή ανθρώπινες συναισθηματικές αναποδιές, μια ταινία με ένα διαχρονικό θέμα όπως δείχνουν και οι δύσκολες εποχές που διανύουμε και πάλι.
Η Γκέργουιγκ έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, η παραγωγή είναι φροντισμένη και καλοκουρδισμένη στην εντέλεια, οι ερμηνείες πρωταγωνιστριών και του υπόλοιπου καστ εντυπωσιακές – ένα μικρό ρόλο, αυτόν της ιδιότροπης πλούσιας θείας, κρατά και η Μέριλ Στριπ – ενώ ο Αλεξάντρ Ντεσπλά με τη μουσική του δείχνει να είναι και πάλι σε φόρμα.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η ιστορία των τεσσάρων αδελφών Μαρτς, λίγο μετά το τέλος του αμερικανικού εμφυλίου. Η Μεγκ, η Τζο, η Μπεθ και η Άμυ, τόσο διαφορετικές και τόσο αγαπημένες μεταξύ τους, μεγαλώνουν μαθαίνοντας να αντιστέκονται στις δυσκολίες, να ξεπερνούν τα εμπόδια, να νικούν τα λάθη και τα ελαττώματά τους, να χαίρονται ότι τους προσφέρει η ζωή. Η Μεγκ, η πιο μεγάλη, η πιο όμορφη, βάζει στην άκρη την φιλαρέσκεια και τις κοινωνικές φιλοδοξίες της και βρίσκει την ολοκλήρωση στην αγάπη. Η καλή Μπεθ αφοσιώνεται στην οικογένειά της, στη μουσική και σε όσους έχουν ανάγκη από βοήθεια και συμπαράσταση. Η Άμυ, η μικρότερη, η παραχαϊδεμένη των Μαρτς, δυσκολεύεται περισσότερο από τις άλλες να τιθασέψει τον εγωισμό της. Κι η Τζο, το αγοροκόριτσο, είναι η συγγραφέας της οικογένειας, αυτή, που μας διηγείται την ιστορία…
“Οι Monos”
(“Monos”) Δραματικό θρίλερ, κολομβιανής και πολυεθνικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Αλεχάντρο Λάντες, με τους Σοφία Μπουεναβεντούρα, Χουλίαν Χιράλντο, Κάρεν Κιντέρο Λόρα Κατριγιόν, Τζουλιάν Νίκολσον. Ντέιμπι Ρουέντα, Σναίντερ Κάστρο κ.ά.
Άκρως ενδιαφέρουσα ταινία, που φτάνει στα όρια της κινηματογραφικής εμπειρίας από την τεχνική αρτιότητά της, τα εμπνευσμένα πλάνα που συνεπαίρνουν, το υποβλητικό κλίμα, τους δουλεμένους χαρακτήρες και μια υπέροχη μουσική. Μια ταινία που φέρνει στο μυαλό, αλλά δεν αντιγράφει αριστουργήματα όπως “Αποκάλυψη Τώρα”, “Αγκίρε” και “Άρχοντα των Μυγών”.
Μια ομάδα από έφηβους αντάρτες, που έχουν αναλάβει να προσέχουν μια Αμερικανίδα όμηρο, στα βουνά της Κολομβίας, ζουν από τη μια τη χαρά της ηλικίας τους και από την άλλη βιώνουν τη βίαιη ενηλικίωσή τους. Περνούν το χρόνο τους με θορυβώδη γλέντια, επιδείξεις δύναμης, διερευνούν τη σεξουαλικότητά τους, χαίρονται την επικρατούσα αναρχία, αλλά όλα αυτά αρχίζουν να καταρρέουν όταν θα υποστούν την πρώτη τους απώλεια. Ένα γεγονός που πυροδοτεί την αγωνία και μας βάζει στο ψυχολογικό θρίλερ καταδίωξης σε μία αφιλόξενη ζούγκλα, σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον, όπου ο κάθε χαρακτήρας πρέπει να αντιμετωπίσει τους δικούς του φόβους και συναισθήματα.
Παιδιά που ζουν τον πανικό και αντιμετωπίζουν διαφορετικά την απελπισία, κάτι που αναδεικνύει και ο Λάντες κάνοντας αρκετά γκρο πλαν στα πρόσωπά τους και φωτίζοντας την ψυχή τους που δεν έχει χαθεί ακόμη.
Η ταινία, έχοντας κερδίσει αρκετά βραβεία στα φεστιβάλ του εξωτερικού αποτέλεσε και επίσημη πρόταση της Κολομβίας για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, αλλά μάλλον στάθηκε βαριά για το στομάχι των μελών της Ακαδημίας.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μια ομάδα εφήβων αγοριών και κοριτσιών ζουν σαν στρατιώτες σε ένα οροπέδιο στα επιβλητικά βουνά της Κολομβίας και έχουν δύο αποστολές: Να προσέχουν την Αμερικανίδα όμηρό τους και να διατηρούν στην ζωή μια αγελάδα σημαντική για την επιβίωσή τους. Όμως τα πράγματα αρχίζουν να πηγαίνουν πολύ στραβά…
“Φως στο Σκοτάδι”
(“Light of My Life”) Δραματική ταινία επιστημονικής φαντασίας, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Κέισι Αφλεκ, με τους Κέισι Αφλεκ, Άννα Πνιόβσκι, Τομ Μπάουερ, Ελίζαμπεθ Μος κ.ά.
Φιλόδοξη προσπάθεια του Κέισι Άφλεκ να κάνει μια ωδή στη γυναικεία φύση και να επαναφέρει στη συλλογική συνείδηση τη σπουδαιότητα της γυναίκας, αυτής που ορίζει το ανθρώπινο είδος, την πηγή ζωής, αλλά και η τελευταία άμυνα όταν θα αρχίσει να δικαιώνεται η εσχατολογία. Άλλωστε η ιστορία του τοποθετείται σε ένα δυστοπικό μέλλον -μακρινό κοντινό, άγνωστο- όπου μία επιδημία έχει αφανίσει το γυναικείο πληθυσμό και ένας πατέρας θέλει να σώσει την κόρη του από το μένος των εναπομεινάντων ανδρών. Γι’ αυτό και την έχει κοντοκουρέψει, την έχει ντύσει αντρικά, την έχει μάθει να κρύβει την ταυτότητά της και κινούμενος πάντα σε έρημα παγωμένα τοπία, δάση και βουνά, προσπαθεί να περάσει απαρατήρητος αυτός και η κόρη του.
Ως εδώ καλά. Και αυτό γιατί η αφήγηση του Άφλεκ, μπορεί να έχει συγκινητικές στιγμές και να δημιουργεί μια ανησυχία στο θεατή για το τι θα συμβεί το επόμενο λεπτό, αλλά προχωρά την ταινία του σχεδόν επίπεδα, προσπαθώντας με ποιητικές σεκάνς, φλύαρους διαλόγους και επαναλαμβανόμενων περιστατικών, αλλά και χωρίς την απαραίτητη δύναμη, να μιλήσει για μια αποτρόπαιη εποχή. Μια αλληγορική ταινία που κάνει και ένα ακόμη σοβαρό σχόλιο για τη διάχυση του φόβου και τι μπορεί να προκαλέσει στην ανθρωπότητα, μετατρέποντας τους άνδρες σε ανθρωπόμορφες ύαινες.
Μόνο που η ταινία δεν καταφέρνει να περάσει το μήνυμα ευδιάκριτα και αυτό είναι ευθύνη του Άφλεκ, που μπορεί να αποφεύγει την ευκολία ενός φιλμ τρόμου, αλλά πέφτει στη λούμπα της ατονίας, αναγκάζοντας τον θεατή να κοιτά μια την οθόνη και μια το ρολόι του. Και δυστυχώς έχει χάσει το στοίχημα μέχρι να έρθει η τελευταία συγκλονιστική σκηνή με τον πατέρα να μπαίνει στην αγκαλιά της κόρης του, παραπέμποντας στη μάνα και αδελφή, στη μοναδική αγκαλιά που μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Το ταξίδι ενός πατέρα και του παιδιού του στα περίχωρα της κοινωνίας ύστερα από πανδημία που εξαφάνισε τον μισό πληθυσμό της Γης. Καθώς ο πατέρας παλεύει να προστατέψει το παιδί του, ο δεσμός τους-και η ίδια η ανθρωπότητα-δοκιμάζονται.
“Η Αόρατη Ζωή της Ευριδίκης Γκουσμάο”
(“A Vida Invisível”) Δραματική ταινία, βραζιλιάνικης και γερμανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Καρίμ Αϊνούζ, με τους Κάρολ Ντουαρτε, Τζούλια Στόκλερ, Γκρεγκόριο Ντουβιβέρ, Μπάρμπαρα Σάντος, Φλάβια Γκουσμάο, Μαρία Μανοέλα κ.ά.
Καλογυρισμένο μελόδραμα από τη Βραζιλία, ζεστά χρωματισμένο και εξαιρετικά φωτογραφημένο, που κέρδισε το βραβείο “Ένα Κάποιο Βλέμμα” στο Φεστιβάλ Κανών. Μία ιστορία, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο της Μάρτα Μπατάλα, που περιστρέφεται γύρω από την περιπετειώδη ζωή δυο στενά συνδεδεμένων αδελφών, της 18χρονης Εριντίτσε και της 20χρονης Γκίντα. Η πρώτη είναι εσωστρεφής, πειθαρχημένη, που ονειρεύεται να γίνει σολίστ του πιάνου στην Αυστρία, και η δεύτερη ερωτική, τολμηρή, εξωστρεφής, γεμάτη ζωντάνια.
Ο Καρίμ Αϊνούζ δεν φοβάται τη φόρμα του μελοδράματος και την υπερασπίζεται με τον καλύτερο τρόπο, μέχρι σχεδόν το τέλος, καθώς το σενάριο του προσφέρει απλόχερα όλα τα απαραίτητα στοιχεία, όπως βεβαίως και το καυτό σκηνικό του Ρίο ντε Τζανέιρο της δεκαετίας του ’40. Α, στην ταινία υπάρχει και η Ελλάδα, με τον γοητευτικό Έλληνα εραστή να διαψεύδει τις προσδοκίες της Γκίντα.
Μια ταινία που βοηθούν με τις ερμηνείες τους και οι δυο πρωταγωνίστριες – οι νεαρές Χούλια Στόκλερ και Κάρολ Ντουάρτε, που μπαίνουν στο κλίμα της ταινίας και της εποχής με μία χαρισματική φυσικότητα.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Στο Ρίο ντε Τζανέιρο την δεκαετία του 1940, η ζωή της Γκουίντα και της Ευρυδίκης Γκουσμάο, όπως αυτές όλων των γυναικών της εποχής, μοιάζουν σχεδόν για να είναι αόρατες στα μάτια της βραζιλιάνικης κοινωνίας. Οι δυο αδελφές όμως θα αφήσουν το στίγμα τους και θα κάνουν τον κόσμο να τις δει.
“Winona”
(“Winona”) Δραματική κομεντί, ελληνικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία The Boy (Αλέξανδρος Βούλγαρης), με τις Ανθή Ευστρατιάδου, Σοφία Κόκκαλη, Ηρώ Μπέζου, Δάφνη Πατακιά, Κλειώ Κτενά.
Στην τέταρτη ταινία του, ο γνωστός και από τις μουσικές του, Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy), εισχωρεί με επιτυχία στην ψυχοσύνθεση μιας κοριτσοπαρέας, επηρεασμένης από το σινεμά και ειδικά τον Γούντι Άλεν. Τέσσερις κοπέλες που διακατέχονται από τις σύγχρονες νευρώσεις αναζητούν την ταυτότητά τους, μέσα από ηρωίδες του σινεμά και πρέπει να αντιμετωπίσουν και την απώλεια μιας φίλης τους. Και όλα αυτά σε μια ονειρική παραλία της Άνδρου, όπου ο ήλιος κρύβει το σκοτάδι και δημιουργεί σκιές πάνω στη συναισθηματική τους και όχι μόνο, ανωριμότητα. Ο Βούλγαρης στήνει ένα ιδιότυπο μιούζικαλ, με τις ηρωίδες του, να τραγουδούν, να χορεύουν, να τσαλαβουτούν, να παίζουν, να σκαρφίζονται φανταστικές ιστορίες, να λένε τα δικά τους, να θέλουν να διατηρήσουν την ανεμελιά των χρόνων τους, αλλά που πρέπει και να αντιμετωπίσουν το τέλος της αθωότητάς τους.
Σχετικά συμπαθητικό αποτέλεσμα, παρά τις όποιες αδυναμίες της αφήγησης και του σεναρίου και τέσσερις δροσερές υπάρξεις, κορίτσια της διπλανής πόρτας, που πολλές φορές αυτοσχεδιάζουν αν και σχετικά άγουρες, αλλά έχει κι αυτό τη χάρη του, ειδικά όταν υπάρχει η απαραίτητη διάθεση επιείκειας.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ερημική παραλία, τελευταία μέρα καλοκαιριού. Τέσσερα νεαρά κορίτσια, ο σκύλος τους, τα βιβλία , οι μουσικές τους. Ήλιος, βουτιές, κοριτσίστικη οικειότητα, πειράγματα, εξομολογήσεις, τραγούδια, φωτογραφίες, παιχνίδια με κινηματογραφικά τρίβια, υπέροχη μεσημεριανή βαρεμάρα των διακοπών. Κάτι όμως ρίχνει τη σκιά του στην ηλιόλουστη ξεγνοιασιά. Έχει να κάνει με το σπίτι που τις εποπτεύει από το λόφο; Εκείνο το τζιπ που παραμονεύει πίσω από τις πικροδάφνες; Είναι η μελαγχολία που ελλοχεύει σε κάθε ηλιοβασίλεμα, στο τέλος των καλοκαιριών μας; Ή το αμετάκλητο τέλος της αθωότητας;
“Αρπακτικά Πτηνά Και Η Φαντασμαγορική Χειραφέτηση Της Χαρλεϊ Κουιν”
(“Birds Of Prey and The Fantabulous Emancipation Of One Harley Quinn”) Περιπέτεια, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Κάθι Γιαν, με τις Μάργκοτ Ρόμπι, Mαίρη Ελίζαμπεθ Γουίστεντ, Τζούρνι Σμόλετ-Μπελ, Έλα Τζέι Μπάσκο, Ρόζι Περέζ και τους Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Κρις Μεσίνα κ.ά.
Ακόμη μία ταινία της DC Comics, που αυτή τη φορά μπαίνοντας στον κόσμο της Χάρλεϊ Κουίν, της πρώην ερωμένης του Τζόκερ, η οποία φτιάχνει από ανάγκη μια θηλυκή συμμορία για να σώσει ένα νεαρό κορίτσι από τα χέρια ενός παράφρονα εγκληματία. Ένα φιλμ που βασίζεται στο ομώνυμο κόμικς, αλλά είναι κυρίως η γνωστή ιστορία “τα καλά κορίτσια πάνε στον παράδεισο, τα κακά παντού”. Μόνο που στο φιλμ της Κάθι Γιαν τα κορίτσια φαίνεται να είναι εντελώς αποπροσανατολισμένα και δεν ξέρουν που πάνε. Μάλλον κουτουλάνε μεταξύ τους, από το υποτυπώδες σενάριο, τους εξωφρενικούς διαλόγους, τα ανόητα αστεία, το ξύλο που θυμίζει Τσάκι Τσαν, τις ξαναζεσταμένες συνταγές του είδους και τελικά να εξαντλούν και την “αμερικανιά”.
Ακόμη και ο χαβαλές εξαντλείται πολύ γρήγορα, παρά τις προσπάθειες να φτάσει μέχρι το αναμενόμενο φινάλε, με την Μάργκο Ρόμπι να φεύγει τροπαιούχα και να ανανεώνει δυστυχώς το ραντεβού σε μια επόμενη ταινία.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η Χάρλεϊ Κουίν αφήνει πίσω την Ομάδα Αυτοκτονίας για να σχηματίσει την δική της εγκληματική ομάδα, η οποία θα αποτελείται μόνο από γυναίκες, και θα έχει το όνομα Birds of Prey. Η αλλοπρόσαλλη γυναικεία συμμορία θα βάλει στο στόχαστρό της ένα αφεντικό του υποκόσμου και θα προσπαθήσει να σώσει ένα μικρό κορίτσι που έχει καταπιεί ένα πολύτιμο διαμάντι…
ΑΠΕ
