Η έκθεση των δοντιών σε υπερβολικό φθόριο προκαλεί ζημιά στο σμάλτο των δοντιών, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, η οποία ρίχνει φως στην οδοντική φθορίωση, μια μη αναστρέψιμη αναπτυξιακή διαταραχή της παιδικής ηλικίας.
Το φθόριο σε χαμηλές ποσότητες προστατεύει τα δόντια από τις διαβρώσεις, καθιστώντας το σμάλτο πιο ανθεκτικό στα οξέα. Γι’ αυτό σε όλο τον κόσμο προστίθεται στο πόσιμο νερό, ενώ περιέχεται και σε πολλές οδοντόπαστες.
Όμως, το πολύ φθόριο γυρνάει «μπούμερανγκ», καθώς μπορεί να προκαλέσει οδοντική φθορίωση, που έχει ως αποτέλεσμα τον αποχρωματισμό των δοντιών και την πρόκληση διάστικτων λευκών σημαδιών πάνω τους. Η φθορίωση συμβαίνει όταν τα παιδιά από τη γέννηση τους έως την ηλικία των εννέα ετών εκτίθενται σε υψηλά επίπεδα φθορίου, κάτι που τελικά αυξάνει τον κίνδυνο βλαβών στα δόντια τους λόγω της εξασθένησης του σμάλτου.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Ροντρίγκο Λακρούζ του Κολλεγίου Οδοντιατρικής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό “Science Signaling”, αποκάλυψαν ένα άγνωστο έως τώρα βιολογικό μηχανισμό, που εξηγεί γιατί το πολύ φθόριο κάνει κακό στα δόντια. Το φθόριο μεταβάλλει τα σηματοδοτικά «μονοπάτια» του ασβεστίου μέσα στα κύτταρα που σχηματίζουν το σμάλτο, καθώς επίσης τη λειτουργία των μιτοχονδρίων και την έκφραση των γονιδίων σε αυτά τα κύτταρα.
Έρευνα στις ΗΠΑ έδειξε ότι σχεδόν το 30% του πληθυσμού έξι έως 49 ετών εμφανίζουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό σημάδια οδοντικής φθορίωσης. Η διαταραχή είναι συχνή στις αναπτυσσόμενες χώρες, π.χ. στην Ινδία επηρεάζει περίπου 60 εκατομμύρια άτομα. Το πρόβλημα είναι αισθητό σε οποιαδήποτε περιοχή του κόσμου υπάρχει εκ φύσεως πολύ φθόριο στα υπόγεια νερά.
«Τα οφέλη του φθορίου για τη στοματική υγεία ξεπερνούν σημαντικά τους κινδύνους. Όμως, δεδομένου του πόσο συχνή είναι η φθορίωση και πόσο λίγο έχουν κατανοηθεί οι κυτταρικοί μηχανισμοί που ευθύνονται γι’ αυτήν, είναι σημαντικό να μελετήσουμε περαιτέρω το πρόβλημα», δήλωσε ο δρ Λακρούζ.
ΑΠΕ
Σιγά την είδηση ! Εδώ και δεκαετίες οι φοιτητές της Κτηνιατρικής στη Θεσ/νίκη διδάσκονταν ότι η ” Φθορίωσις ” είναι νόσος χρονίας διαδρομής , χαρακτηριζόμενη κυρίως από βλάβη των οδόντων και των οστών και οφειλόμενη εις την πρόσληψη δια των τροφών και του ύδατος , μεγαλυτέρας του δέοντος ποσότητας φθορίου .
Οι φθοριώσεις , ανάλογα της πηγής του φθορίου , διακρίνονται σε υδατογενείς , τροφογενείς και βιομηχανικές .
Ο άνθρωπος είναι ο πλέον ευαίσθητος στη φθορίωση , ακολουθούν σε ευαισθησία τα βοοειδή , τα αιγοπρόβατα , και τα ιπποειδή .
Κατά τη φθορίωση τα δόντια χάνουν τη γυαλάδα τους και αποκτούν κηλίδες διαφόρου μεγέθους χρώματος καστανού ή κιτρινοκαστανού ή γκριζόμαυρου .
Στη χώρα μας κρούσματα φθορίωσης κυρίως ζώων είχαμε στο Λαγκαδά και Αρναία Χαλκιδικής ( υδατογενή ) και στο Λαύριο — Δίστομο Βοιωτίας ( τροφογενή — βιομηχανική )
Στη διάγνωση της νόσου , όταν υπάρχουν αμφιβολίες για την παθογνωμονικότητα των οδοντικών αλλοιώσεων ( τις υποψιάζεται και ένας μη οδοντίατρος ) , συνεισφέρει ο προσδιορισμός του φθορίου στα ούρα , ο οποίος είναι αριθμοί……..
Η σωστή αναλογία ασβεστίου και φωσφόρου στην τροφή , βοηθάει κάπως στην πρόληψη της αρρώστιας , όταν η προσλαμβανόμενη ποσότητα φθορίου είναι ελαφρώς αυξημένη .
Η θεραπεία της αρρώστιας στα ζώα συνίσταται στο να εντοπιστεί και να αποκλειστεί η πηγή του υπερβολικού φθορίου . —