Ποιο είναι το ιστορικό αποτύπωμα όλων των πανδημικών «περιστατικών»;
Ποια συμπεράσματα συνάγονται από τις συγκυρίες των πανδημικών κρίσεων ;
Πόσο σοφότερους θα μας αφήσει ο Covid19 ;
Μήπως τον ξεχάσουμε μέσα στην παραζάλη της εντατικοποίησης και υπερ-συσσώρευσης μιας (όχι απλώς ελεύθερης αλλά) ασύδοτης αγοράς ;
Κάθε ιός προέρχεται, υποστηρίζουν οι ειδικοί, από αρρωστημένα κύτταρα. Μια κινέζικη παροιμία λέει «του ηλίθιου του δείχναν το φεγγάρι κι αυτός κοίταζε το δάχτυλο». Το να αποδίδεις τις πανδημίες σε κοτόπουλα, χοίρους και λοιπά οικόσιτα χωρίς να διερευνήσεις τους παράγοντες που επηρέασαν την κυτταρική τους υγεία σημαίνει είτε ηλιθιότητα είτε υστεροβουλία.
Σε σχετικό άρθρο με τον τίτλο « Η αγορά βλάπτει σοβαρά την Υγεία», στο «ΒΗΜΑ» της 30ης Αυγούστου 1999, σημείωνα, μεταξύ άλλων, πως «όταν οι πληθωριστικές πιέσεις και ο πλανητικός ανταγωνισμός επιβάλλουν συγκράτηση τιμών, ως γνωστόν οι επιχειρήσεις ανταποκρίνονται πάντοτε με μείωση κόστους παραγωγής και ποτέ με μείωση κερδών.
Εδώ ακριβώς το ασύδοτο αγοραίο περιβάλλον απελευθερώνει την επινοητικότητα των managers και την ευρεσιτεχνία των τεχνικών παραγωγής.
Είναι ασφαλώς φθηνότερη η επεξεργασία ζωικών πτωμάτων και μετατροπή τους σε ζωοτροφές από τις συνήθεις ζωοτροφές φυτικής προέλευσης. Το πρόβλημα ήταν να εξαναγκαστούν οι για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια φυτοφάγες αγελάδες να γίνουν σαρκοβόρες. Στην πορεία βέβαια προέκυψε η «νόσος των τρελών αγελάδων» η οποία για τους «παίχτες» της ασύδοτης αγοράς προκαλεί «ανεκτές παράπλευρες απώλειες». Τι είναι μερικές χιλιάδες νεκροί μπροστά στα κέρδη μας.
Αναλόγως σημαντική πτώση του κόστους παραγωγής εξασφαλίζει η αντικατάσταση των ελαίων ανάμειξης και βρασμού ζωοτροφών με τα ορυκτέλαια, τα υποπροϊόντα μηχανικών καύσεων (καμένα λάδια αυτοκινήτων και εν γένει μηχανών παντός τύπου). Ιδού άλλη μια κερδοφόρα ευρεσιτεχνία για θεαματική μείωση του κόστους παραγωγής και διάθεση, στην αγορά, φθηνών μεν αλλά διοξινούχων πουλερικών και γαλακτοκομικών προϊόντων»
Σχετική με τα προηγούμενα είναι και η ανακοίνωση της Βρετανικής Επιτροπής Δημόσιας Υγείας ότι η χρήση αντιβιοτικών στις ζωοτροφές εγκυμονεί κινδύνους νέων επιδημιών.
Την δική του τιμητική στον τομέα εφιαλτικής ευρεσιτεχνίας δεν θα μπορούσε να μην έχει και το «Κινεζικό θαύμα».
Κινέζοι χημικοί τροφίμων ανακάλυψαν ότι το βρεφικό γάλα εμφανίζει περισσότερες πρωτεΐνες με την προσθήκη τοξικής μελαμίνης, υλικού που χρησιμοποιείται στην κατασκευή πλαστικών, με αποτέλεσμα χιλιάδες περιστατικά τροφικής δηλητηρίασης βρεφών.
Και μάλιστα, παρά το γεγονός ότι αυτή η εγκληματική πρωτοτυπία ήταν γνωστή στις υγειονομικές αρχές πολύ πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου το 2008, η σχετική διαταγή απόσυρσης του τοξικού γάλατος εκδόθηκε και το όλο ζήτημα είδε το φως της δημοσιότητας μετά την λήξη των αγώνων, «προς αποφυγή πανικού μεταξύ των ξένων»!!!, με κόστος, όπως ήταν φυσικό, μερικές επιπλέον εκατοντάδες χιλιάδες δηλητηριασμένα βρέφη απληροφόρητων γονιών (βλέπε «Μετά τη βαρβαρότητα»,Καστανιώτης, 2012, σελ.51-55).
Στο σκοτεινό περιβάλλον της διατροφικής κερδοσκοπίας, όπου συναντώνται η Χημεία και η ανθρώπινη Υγεία, δεν ξέρει κανείς τι να περιμένει. Αρκετοί ειδικοί επιστήμονες εκφράζουν σοβαρές ανησυχίες για την προέλευση κάποιων από τις πλέον πρόσφατες επιδημίες.
Έντονο προβληματισμό, λόγου χάριν, προκάλεσε η επιδημία αιμορραγικής διάρροιας που ξέσπασε στην Γερμανία, τον Μάιο του 2011, εξ αιτίας του μολυσματικού κολοβακτηρίδιου Escherichia coli (E.coli) .
Κατά σύμπτωση, λίγες μέρες πριν εμφανιστούν τα πρώτα κρούσματα, γερμανοί γιατροί ανακοίνωναν πως είναι πλέον εφικτή η φαρμακευτική αντιμετώπιση της νόσου και μάλιστα με την ακριβότερη σήμερα θεραπεία στον κόσμο.
Σύμφωνα με το Forbes, το φάρμακο Εκουλιζουμάμπη (εμπορική ονομασία Soliris), για μια και μόνο μηνιαία φαρμακευτική αγωγή, κοστίζει $400.000 – τετρακόσιες χιλιάδες δολάρια.
Κατά τα πρώτα στάδια της, οι Γερμανοί υποστήριξαν ότι η επιδημία προήλθε από ισπανικά αγγουράκια. Οι Ισπανοί αντέκρουσαν, δικαίως όπως κατόπιν αποδείχθηκε, ως ανυπόστατες τις αιτιάσεις και απαίτησαν αποζημίωση για την κάμψη των εξαγωγών τους, υποστηρίζοντας, συγχρόνως, ότι το βακτήριο Ε.coli ενδημεί στα βοοειδή και δεν είναι φυτοπαθογόνο. Ώσπου η γερμανική πλευρά, προς τιμήν της, παραδέχτηκε ότι το E.coli είχε όντως γερμανικές ρίζες, για την ακρίβεια γερμανικές φύτρες φασολιών.
Με δεδομένο ότι (όπως ήδη σημειώθηκε) κάθε ιός προέρχεται από αρρωστημένα κύτταρα, θα πρότεινα, αντί να ασχολούμαστε με αγγουράκια και φασόλια, να διερευνήσουμε τις τολμηρές εκείνες απόψεις επιστημόνων οι οποίες ταυτίζουν χρονικά τις «ιστορικές επιδημίες» με τεχνολογικά άλματα τα προϊόντα των οποίων εισήχθησαν «βιαίως» (χωρίς υπολογισμό επιπτώσεων) στις κοινωνίες.
Πόση σχέση θα μπορούσε να έχει, αναρωτιούνται, η μαζική ηλεκτροδότηση, στις αρχές του 20ου αιώνα, με την αλλοίωση κυττάρων και την εμφάνιση του ιού της Ισπανικής γρίπης το 1917-18 που αφάνισε 25.000.000 ανθρώπινες ζωές. Και αντιστοίχως η ηλεκτρονική επανάσταση της δεκαετίας του ’50 (ασιατική γρίπη), η τηλεπικοινωνιακή επανάσταση και οι ακτινοβολίες του τέλους του 20ου αιώνα και των αρχών του 21ου. Μήπως (εκτός του καρκίνου) σχετίζονται και με τον Covid19;
Βεβαίως, ο προβληματισμός αυτός στόχο δεν έχει να δαιμονοποιήσει την τεχνολογική εξέλιξη. Κάθε άλλο. Απλώς επιδιώκει να αφυπνίσει συνειδήσεις προς την κατεύθυνση μιας συστηματικής και αειφόρου ανάπτυξης. Να προγραμματίζονται και να οργανώνονται, δηλαδή, τα τεχνολογικά άλματα με άξονα την ανθρώπινη και περιβαλλοντική υγεία.
Επιτρέψτε μου την αναφορά και σε μιαν ακόμα δημοσίευση στο «ΒΗΜΑ» 7 Ιανουαρίου 1996, υπό τον τίτλο (με χαρά βλέπω πως είναι πολύ της μόδας τώρα τελευταία) «Για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο» που αναδημοσιεύθηκε και στον «Ανάριθμο δρόμο»,Επίκεντρο, 2010 σελ.65 :- « Τα επιστημονικά εργαλεία ανάλυσης των σχετικά ιεραρχημένων κοινωνιών του 19ου αιώνα δεν είναι συμβατά με την χαοτική δομή των σύγχρονων κοινωνιών, πολύ λιγότερο δε, με τις δομές της νέας τεχνολογίας και αγοράς καθώς και οι δύο υπερβαίνουν τάξεις, κοινωνίες, κρατικές οντότητες και διαμορφώνουν την οικουμενική τους διαδικτύωση (………) το νέο κοινωνικό συμβόλαιο θέτει τους όρους για μιαν ανάπτυξη με άξονα αναφοράς τον Άνθρωπο, με κλίμακα αναφοράς την περιφερειακή κοινωνία και με σεβασμό στα περιβαλλοντικά και πολιτισμικά αποθέματα».
Είναι βέβαια γεγονός, ότι ο απλός πολίτης συνεχίζει να βρίσκεται στο σκοτάδι. Δεν ξέρει ποιον και τι να πιστέψει. Ανάλογο σκοτάδι με εκείνο του πυρηνικού ατυχήματος της Φουκουσίμα τού οποίου τα αίτια παραμένουν άγνωστα.
Αναμένει ο πολίτης, δικαίως, την αυτονόητη παρέμβαση της Δικαιοσύνης, η οποία συνήθως απουσιάζει από τέτοιας κλίμακας ζητήματα, προς επιβεβαίωση της αποστροφής του Ανάχαρση :- « Οι νόμοι είναι σαν τους ιστούς της αράχνης, αρκετά ισχυροί για να πιάνουν τους αδύνατους και εντελώς ανίσχυροι να συγκρατήσουν τους δυνατούς».
Ασφαλώς, το επιζητούμενο νέο κοινωνικό συμβόλαιο αποτελεί δια-κοινωνική υπόθεση οικουμενικής κλίμακας. Θα απαιτήσει δια-κοινωνικές συμμαχίες, ρήξεις με συστημικά συμφέροντα που ευδοκιμούν στον «εύφορο» λειμώνα της ασύδοτης αγοράς. Παγκόσμιοι οργανισμοί και θεσμοί σε συνεργασία με ερευνητικά κέντρα αναλαμβάνουν να διασφαλίσουν ότι κάθε τεχνολογικό άλμα και κάθε προϊόν της διατροφικής αλυσίδας, από το βρεφικό γάλα λ.χ. μέχρι τα 5G networks, θα υπακούουν σε σαφείς και απαράβατους κανόνες που διασφαλίζουν την ανθρώπινη και περιβαλλοντική υγεία.
Σε τούτη την αναπόφευκτη ρήξη μεταξύ κοινωνικής αυτονομίας και αγοραίας ασυδοσίας, οι αντι-διαχειριστικές κοινωνικές δυνάμεις οφείλουν να είναι «έτοιμες από καιρό». Παρά τις όποιες δεδομένες δυσκολίες. Όταν διακυβεύονται δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, όταν απειλείται η ανθρώπινη υγεία και η υγεία του Πλανήτη, δεν υπάρχουν αξεπέραστες δυσκολίες. Όσο κι αν είναι το κόστος, όσοι πολιτικοί αγώνες κι αν απαιτηθούν.
Να ξεκινήσουν λοιπόν οι Έλληνες Ευρωβουλευτές θέτοντας επιτακτικά το θέμα στο Ευρωκοινοβούλιο και στην Επιτροπή, ο Πρωθυπουργός στο Συμβούλιο Κορυφής και οι αρχηγοί στις αντίστοιχες ομάδες των Ευρωπαϊκών κομμάτων.
Και για να μην χάνουμε το φεγγάρι , το ζήτημα δεν αφορά μόνο στην παρούσα πανδημική κρίση αλλά στα παραγωγικά και οικονομικά μοντέλα που παράγουν πανδημικές κρίσεις.
Η κρίσιμη ιστορική καμπή που σήμερα βιώνουμε τροποποιεί εκ των πραγμάτων την κλασσική διάζευξη με το ζεύγος :- ΕΠΙΒΙΩΣΗ ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ !!!
