Στα 15 χρόνια της μαθητικής του πορείας, είχε 4 δασκάλους δημόσιας παράλληλης στήριξης και 6 ιδιωτικής. Με εξαίρεση μία μόνο χρονιά όπου η παράλληλη ήταν στη θέση της τον Σεπτέμβριο, όλες οι υπόλοιπες χρονιές μας τράβηξαν μέχρι και τέλη Νοεμβρίου. Το κενό καλυπτόταν πάλι με ιδιωτική.
Σε όλη τη δευτεροβάθμια και σε μέρος της πρωτοβάθμιας, η παράλληλη ήταν μερική, όχι πλήρης. Στη δευτεροβάθμια καλύπτονταν 5 από τις 32 ώρες της εβδομάδας, με το κράτος να αποφασίζει στην ουσία ότι αυτισμό έχει το παιδί μόνο στο 1/6 της εβδομάδας. Στα 5/6 γίνεται νευροτυπικό. Πάντοτε αρνούμασταν τη μερική, καθώς αποσυντόνιζε και μπέρδευε το παιδί. Ο κανόνας ήταν να παρέχεται από εκπαιδευτικούς γενικής αγωγής που έκαναν “σεμινάριο 300 ωρών στην ειδική αγωγή” για να έχουν περισσότερες πιθανότητες διορισμού. Ή να είχαν “μεταπτυχιακό στην ειδική αγωγή”, εξ αποστάσεως από Βουλγαρία, Κύπρο κλπ.
Η οικονομική αιμορραγία της οικογένειας για την ιδιωτική παράλληλη είναι της τάξης των 30.000€ σε ολόκληρη αυτήν την περίοδο των 15 ετών.
Όταν διαβάσει κανείς τους νόμους του ελληνικού κράτους για την ειδική αγωγή θα πιστέψει ότι ζει στην πλέον πολιτισμένη χώρα του κόσμου. Όταν ζήσει την εφαρμογή τους, θα καταλάβει ότι ζει στη χώρα όπου οι φυσικώς αδύνατοι και οι οικογένειές τους ήταν και είναι τα αιώνια θύματα, οι αόρατοι πολίτες, εκείνοι που θα πρέπει να μάθουν να λένε ευχαριστώ για το ψίχουλο που απομένει από τη λαφυραγώγηση του δημοσίου χρήματος.
Οι σκέψεις μου και αυτόν τον Σεπτέμβριο με τους μαθητές ΆμεΑ και τους γονείς τους. Να ξέρετε ότι το πάλεψα σκληρά 15 χρόνια. Έστειλα εξώδικα στο υπουργείο, απείλησα, πίεσα, μάζεψα υπογραφές, βοήθησα να αλλάξει ο νόμος. Έστειλα εξώδικα σε γνωστούς μου ανθρώπους εδώ στην Καστοριά. Χάλασα σχέσεις, έγινα “κακός”, “παράφρων που έχασε τον έλεγχο λόγω της θλίψης του”, απαίτησα πράγματα που “δεν αντιστοιχούν στις δυνατότητες του παιδιού μου” και πολλά, πολλά άλλα. Έζησα και ζω το φθόνο που γεννά η υπερβολική πίεση που νιώθει ο γονέας όταν ματαιώνονται οι προσδοκίες του και είδα άλλους γονείς ΑΜΕΑ να κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια της αξιοπρέπειας, εκτονώνοντας επάνω μου κάθε αρνητικό τους συναίσθημα. Τους συγχώρεσα και θα τους συγχωρώ γιατί ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει απόγνωση και πόσο λεπτό είναι το σχοινί.
Κουράγιο να ευχηθώ στις οικογένειες και να ξαναδώσω την ίδια πάντα συμβουλή. Μη σταματάτε ποτέ να μιλάτε ανοιχτά και αναζητήστε βοήθεια. Μην τα παρατάτε.
Καλή δύναμη στους φίλους. Σας ευχαριστώ από την καρδιά μου. Θα τα λέμε πάντα στην αρένα με τους εχθρούς. Θα σας ξεπαστρεύω έναν, έναν.
Ο Γιώργος Πάνος είναι εκπαιδευτικός και πρόεδρος της Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Καστοριάς
Ο Γιώργος Πάνος είναι εκπαιδευτικός και πρόεδρος της Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Καστοριάς
