Έχεις δει ποτέ ανθρώπους να τσακώνονται άγρια; Αν ναι, ξέρεις πως αυτός που πραγματικά είναι επικίνδυνος, είναι αυτός που δε μιλάει. Συσσωρεύει μέσα του ενέργεια και μετά, όταν ξεπηδήσει σαν λάβα, αλίμονο σε όποιον βρεθεί στον δρόμο του. Βέβαια τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι. Καμιά φορά έχουμε και ανατροπές. Ο θυμός βλέπεις είναι κακός συμβουλάτορας.
Οι σιωπές είναι ένα βιβλίο του γούστου μου, από αυτά που μου αρέσουν πάρα πολύ. Είναι εφιαλτική η πλοκή του, σε μια πορεία κορύφωσης, δεξιοτεχνικά γραμμένη, συνειδητοποιείς πως είναι και απολύτως ρεαλιστικό. Σε βαθμό τρομαχτικό. Κι ενώ είναι σχετικά μικρό σε αριθμό σελίδων, είναι τόσο γεμάτο… η αριστοτεχνική του γραφή είναι αυτή που σου κρατάει τόσο έντονο το ενδιαφέρον ώστε ούτε που θα καταλάβεις για πότε τελείωσε. Η υπόθεση, τα γεγονότα που διαδραματίζονται, οι χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν, δε σε αφήνουν να χαλαρώσεις λεπτό. Είσαι σε διαρκή εγρήγορση για να δεις τι θα γίνει στην επόμενη σειρά, στην παρακάτω παράγραφο. Οι σελίδες του φεύγουν με έναν τρόπο που η καλύτερη περιγραφή που θα μπορούσα να δώσω, βγαίνει μέσα από το ίδιο το βιβλίο. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί ένα απόφθεγμα του William Yeats που λέει: Ότι είναι όμορφο φεύγει, όπως το νερό… και ναι, έτσι γίνεται και με τις Σιωπές, διαβάζονται απνευστί. Ίσως να φταίει η αδημονία να μάθεις ποιος κάνει τα εγκλήματα στη μικρή πόλη της επαρχίας (στην όμορφη Καστοριά μας δηλαδή), ίσως και η περιέργεια που σε τρώει για να δεις τί θα κάνει ο Μανώλης, σαν αισθανθεί πως δεν πάει άλλο, ο Μάξιμος που έχει ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη των προσωπικών του φιλοδοξιών, η Αλίκη που μπήκε σε έναν κόσμο έτσι ακριβώς όπως τον ονειρευόταν από μικρή, η Αγγελική που το φωνάζει σε όλους τους τόνους πως δεν πάει άλλο, η Χαρά που δε μιλάει πολύ και αποκρύβει τα συναισθήματά της… όλοι τους, αυτοί αλλά και αρκετοί ακόμα, είναι υποψήφιοι θύτες αλλά και θύματα.
Λάτρεψα το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται, τους υπέροχους διαλόγους, αλλά θέλω να σταθώ στους μονολόγους που δίνονται στον αναγνώστη, με έναν έμμεσο, πολύ όμορφο τρόπο. Είναι μοναδικοί. Οι περιγραφές απίστευτες, τόσο ζωντανές που σου δίνουν την αίσθηση πως μπορείς να μυρίσεις τη μούχλα των σπιτιών, το άρωμα στον φούρνο της γειτονιάς, το αίμα που… αλλά σ΄ αυτό δε θέλω να αναφερθώ, προτιμώ να το διαβάσεις. Όσο για το τέλος, είναι πραγματικά απολαυστικό. Οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη, το πρόσωπο του δολοφόνου σε βάζει σε μεγάλους προβληματισμούς και σε κάνει να αναρωτιέσαι: Τελικά τί είναι χειρότερο; Ο άνθρωπος που δε μπορεί να συγκρατήσει την οργή του ή αυτός που την πνίγει; Είναι εκείνος που μοιάζει να μην έχει μέσα του ίχνος από συναισθήματα ή εκείνος που φαινομενικά διακρίνεται για το εκρηκτικό του ταμπεραμέντο; Θα κλείσω την άποψη μου για το έξοχο αυτό (πάντα κατά τη γνώμη μου) βιβλίο, με ένα άλλο απόφθεγμα του Γέιτς που μου αρέσει πολύ: Υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος. Αλλά είναι μέσα σ’ αυτόν εδώ.
Υ.Γ. Είμαι πολύ χαρούμενος που ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου είναι Καστοριανός (και ας μην τον γνωρίζω προσωπικά).
Στάθης Μασκαλίδης
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Καστοριά – νέο βιβλίο: “Σιωπές” του Ηλία Στεργίου
«Σιωπές». Το νέο μυθιστόρημα του Καστοριανού Ηλία Στεργίου κυκλοφόρησε και κάνει… πολύ θόρυβο
