Δεν το εύχομαι, μα είναι μακρύς ο δρόμος ακόμη!
Καστελλόριζο 23 Απριλίου 2010
Η Ελλάδα, ανάγυρτη στις δάφνες των Ολυμπιακών Αγώνων, των ευρωπαϊκών κυπέλλων και των μουσικών διαγωνισμών, αναπολεί και καταθλίβεται. Οι κότινοι της έπαρσης έχουν πια ξεραθεί. Δακρυρροούσα η πατρίδα, οδύρεται για και τα χαμένα καταναλωτικά όνειρα και τις φρούδες προσδοκίες, που ψευδώς καλλιέργησε για κείνη, η «πολύχρυσος» Τροία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Να, τώρα, που ο εξωχώριος παράδεισος της Τροίας χάνεται ευθύς, μετά τη θριαμβική είσοδο στις φλόγες των ψευδαισθήσεων. Ο Δούρειος Ίππος που στήνουν οι πολυμήχανοι Αχρείοι της Ευρώπης με παλιοσάνιδα ελπίδας, κρύβει μέσα στην κοιλιά του, αντί της υπεσχημένης εταιρικής ευμάρειας κι ευδαιμονίας, τα δεινά της οικονομικής υποδούλωσης και της εθνικής καταστροφής.
Κάθε χτύπημα του οργισμένου Ποσειδώνα με την τρόικα (τρίαινα), σηκώνει τρικυμία οργής και το σκαρί του Οδυσσέα βολοδέρνει αβοήθητο, να γλιτώσει απ’ τα μανιασμένα κύματα της εμπάθειας. Όλοι ορκίζονται στους θεούς, πως νοιάζονται και ποθούν πραγματικά, να σωθεί το καράβι της Ελλάδας. Όλοι! … Από τον Οδυσσέα ως τους Κίκονες, τους Κύκλωπες και τους Λωτοφάγους!
Στη χώρα των Κικόνων, οι άξενοι κάτοικοι, τιμωρούν αυστηρά τους αποκαμωμένους και πεινασμένους Έλληνες πολεμώντας τους σκληρά, επειδή τόλμησαν λέει να πάρουν λίγο από το φαγητό και το κρασί τους. Αυτοί είναι οι εταίροι της πληγωμένης πατρίδας! Φρονούν πως για ν’ αντέξει το σκαρί της χώρας στ’ άρμενα του μέλλοντος, είναι αναγκαίο το πλιάτσικο, ναι το πλιάτσικο, ώστε να ελαφρύνει το καράβι από περιττά βάρη. Για κάθε οβολό που δανείζουν, αξιώνουν εμπράγματες εγγυήσεις. Ζητούν «γην και ύδωρ», αντί πινακίου φακής. Εκβιάζουν, υποθηκεύουν τον πλούτο, το μέλλον και τα ιεροφυλάκια της Ιστορίας. Αρχίζουν οι «Νεοκίκονες» τα κουρέματα και τις εφόδους στα πενιχρά βαλάντια των πολιτών, για να σωθούν οι αριθμοί, να αυξηθούν τα ποσοστά κέρδους των τραπεζών και οι Έλληνες να καταντήσουν κλάσματα ανέχειας και απόγνωσης.
Το ταξίδι για την Ιθάκη συνεχίζεται. Στη χώρα των Λωτοφάγων οι σύντροφοι του Οδυσσέα, γνωρίζουν επιτέλους τη χαρά της ζωής. Συναντούν χαμογελαστούς, ευγενικούς και πολύ γαλαντόμους ανθρώπους. Απολαμβάνουν αλόγιστα τους καρπούς της λήθης της αμνημοσύνης, της αλλοτρίωσης. Σήμερα στην πατρίδα, τους λωτούς τους προσφέρουν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι αργυρώνητοι παπαγάλοι της εξουσίας. Η ημιμάθεια, η κενολογία, ο κοινωνικός κανιβαλισμός, οι ψευδοπαράδεισοι, η τυμβωρυχία και ο συμψηφισμός, «κουρεύουν» τις συνειδήσεις των πολιτών, αγκυλώνουν τα ανακλαστικά και στήνουν στα περιβόλια της ζωής, τους καρνάβαλους της αδιαφορίας, κι επάνω στα μνημεία των ηρώων, τα σκιάχτρα μιας επίπλαστης και γελοίας αντισυμβατικότητας.
Στη χώρα των Κυκλώπων, παρότι το ελληνικό δαιμόνιο καταφέρνει να επιφέρει πλήγμα στην υπερφυσική δύναμη του Πολύφημου, το τίμημα είναι σκληρό. Το τυφλό μίσος και η εκβιαστική δίψα του Ποσειδώνα για εκδίκηση, γεννούν τις απάνθρωπες και αντιαναπτυξιακές ρήτρες των μνημονίων, τις οποίες υφίσταται η πατρίδα με τις ευλογίες των κρατούντων. Απαξιώνεται ο πολίτης! Γίνεται «Αυτός», «Κάποιος», «Κ α ν έ ν α ς»!
Στο νησί του Αιόλου φαίνεται πως τα βάσανα της περιπλάνησης φτάνουν στο τέλος. Ο ούριος άνεμος (success story), οδηγεί το καράβι κοντά στην Ιθάκη. Η απρονοησία και η ανυπομονησία φέρνουν την τιμωρία και η σκληρή μοίρα ξαναπιάνει τα κουπιά της περιπλάνησης και της καταστροφής. Ανοίγει ο ασκός της επιδημίας και η συμφορά επιστρέφει με μάσκες, εγκλεισμούς, τρομολαγνεία, διαφόρων ειδών «click», πολλά «ήξεις αφήξεις» και προφητείες ολοκληρωτικής καταστροφής.
Τα χειρότερα έπονται. Στην απέναντι στεριά καρτερούν οι ανθρωποφάγοι Λαιστρυγόνες. Αμφισβητούν, απειλούν, διεκδικούν. Κάποιοι εκ των συντρόφων θα θυσιαστούν στο βωμό της ακόρεστης κυνορεξίας τους. Οι Λαιστρυγόνες της σημερινής εποχής, είναι οι μοσχαναθρεμμένοι γιάπηδες (golden boys), είναι οι άπληστοι χρυσοκάνθαροι των τραπεζών και της εξουσίας, που με την αναλγησία και τους εμμονικούς εκβιασμούς απέναντι στους αδύναμους, μετατρέπουν την κοινωνία σε σαβάνα όπου ο ισχυρός τρέφεται με τις σάρκες του αδυνάμου.
Το τσακισμένο καράβι του Οδυσσέα, αράζει στο νησί της Κίρκης. Η όμορφη μάγισσα με το ραβδί της, φτιάχνει μοίρα σκληρή στους εξαντλημένους από την πείνα και τις κακουχίες θαλασσομάχους. Τους μεταμορφώνει σε χοίρους και τρέχουν οι δύσμοιροι να σωθούν, από τους υπόλοιπους συντρόφους τους, που δίχως να γνωρίζουν, τους κυνηγούν για να τους φάνε. Αυτός είναι ο κοινωνικός αυτοματισμός, ηλίθιε, είναι το «διαίρει και βασίλευε» που καλλιεργούν οι μάγισσες και το Πραιτώριο του νεοφιλελευθερισμού. Η έγνοια του πεινασμένου πλέον, δεν είναι «τι δεν παίρνω εγώ», αλλά «τι παίρνει ο άλλος». Η έγνοια του ανεμβολίαστου δεν είναι «γιατί εγώ δεν κάνω εμβόλιο» αλλά «γιατί το κάνεις ο άλλος».
Εδώ βρισκόμαστε τώρα. Στο νησί της Κίρκης. Κουρασμένοι, διχασμένοι, απελπισμένοι, βουτηγμένοι ως το γόνατο στο βούρκο και τα απόνερα της ανηθικότητας, μα βαθιά ευγνώμονες στη μάγισσα που μας ξανάκανε ανθρώπους… πεινασμένους μεν, τουλάχιστον όμως ανθρώπους!
Μας καρτερούν πολλές ανασβολιές ακόμα! Πρέπει να κλείσουμε τ’ αυτιά μας στις Σειρήνες, να υποστούμε την αιμοβόρα μοίρα της Σκύλλας, της Χάρυβδης, πρέπει να προστατέψουμε τα βόδια του Ήλιου.
Στον πηγαιμό για την Ιθάκη – παρότι δεν το εύχομαι – είναι μακρύς ο δρόμος, ωσότου να χαϊδέψουμε τον γερασμένο Άργο, ν΄ αγκαλιάσουμε τον γενναίο Τηλέμαχο, να φιλήσουμε την καρτερική Πηνελόπη, να διώξουμε τους παρασιτικούς μνηστήρες, ντόπιους και ξένους, που λυμαίνονται τον πλούτο της Ιθάκης κι ονειρεύονται ν’ ασελγήσουν στο κορμί της Πηνελόπης.
Έν Ελλάδι τῇ 25η Έκατομβαίωνος (Ιουλίου) 11 μ. χ. (μετά χρεωκοπίαν)
Δεν το εύχομαι, μα είναι μακρύς ο δρόμος ακόμη!
Θυμάμαι την κουβέντα του Ευρωπραίτορος από τη Φινλανδία: «Καλό κουράγιο, Έλληνες»!
Πόσο τυχαία δεν ήταν εκείνη η «ευχή»!
