Χωρίς να το θέλουμε ζηλεύουμε. Είναι ένα συναίσθημα που δεν θέλουμε να νιώθουμε. Και δεν παραδεχόμαστε οι περισσότεροι ότι το νιώθουμε.
Είναι ένα συναίσθημα που εμπεριέχει και άλλα συναισθήματα μέσα του. Δεν είναι μόνο ένα. Είναι ένας συνδυασμός θυμού, ανασφάλειας, φόβου και χαμηλής αυτοεκτίμησης. Όση αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση και όσο αυτοσεβασμό διαθέτει ένας άνθρωπος, όταν εμφανίζεται ένα άτομο του άλλου ή του ίδιου φύλου (ανάλογα με τον σεξουαλικό προσανατολισμό του καθενός) στον περίγυρο ή στην εικόνα του/της συντρόφου του, αυτόματα εμφανίζεται το συναίσθημα της ζήλιας στο προσκήνιο.
Το θέμα με τη ζήλια είναι ότι ποτέ δεν την νικάμε. Ακόμη και στην τραγική περίπτωση που ο/η σύντροφός μας αποφασίσει να ακολουθήσει τις δικές μας υπέρμετρες απαιτήσεις, η ζήλια θα παραμείνει ρυθμιστικός παράγοντας και ένας δύσκολος εχθρός.
Η αλήθεια είναι ότι όσο πιο έντονο είναι το συναίσθημα μας για τον άνθρωπό μας ή για τον άνθρωπο που θέλουμε να κερδίσουμε, τόσο πιο έντονη γίνεται και η ζήλια για τους άλλους ανθρώπους γύρω του.
Αξιοσημείωτο είναι ότι η ζήλια συνήθως δεν εστιάζει μόνο σε ένα άτομο, ουσιαστικά αλλάζει πρόσωπα. Από έναν συμμαθητή, μία συμμαθήτρια, από μία παρέα ή από έναν άγνωστο, οποιονδήποτε άνθρωπο δηλαδή πλησιάζει τον άνθρωπο που εμείς επιθυμούμε.
Δεν μπορούμε να αλλάξουμε και να κατευθύνουμε τα συναισθήματα του ανθρώπου που είναι δίπλα μας, ούτε του εκάστοτε ανθρώπου που τον/την προσεγγίζει, ωστόσο έχουμε την ικανότητα να δουλέψουμε σταδιακά τα δικά μας συναισθήματα.
Τι να κάνω λοιπόν για να μη δείχνω τη ζήλια μου; Τι να κάνω για να μη μειώνω τόσο πολύ τον εαυτό μου;
Προτείνω ως απάντηση να σκεφτούμε πόσες φορές μας δείχνει ο άνθρωπος μας ότι μας θέλει. Πόσες φορές είναι δίπλα μας και μας κρατάει το χέρι, μας αγκαλιάζει όταν ξυπνάμε και όταν κοιμόμαστε. Πόσες φορές ήταν και είναι εκεί όταν το χρειαζόμαστε. Πόσες φορές μας νοιάστηκε. Πόσες φορές μας κοίταξε στα μάτια χωρίς να μιλάει, γιατί αυτό που θέλει να πει το εκφράζει και μέσα από το ερωτευμένο του/της βλέμμα.
Ας σταθούμε με θάρρος μπροστά από τον εαυτό μας. Αν δεν επιβληθούμε στον εαυτό μας η ζήλια είναι πιθανό να μας παρασύρει σε οτιδήποτε. Ας μην βάζουμε τον εαυτό μας σε αυτό τον κυκεώνα των σκέψεων.
Όπως είπε και ο Γάλλος συγγραφέας Φρανσουά Ντε λα Ροσφουκό “η ζήλια γεννιέται πάντα μαζί με την αγάπη, μα δεν πεθαίνει ποτέ μαζί της”. Ας αφήσουμε την αγάπη να νικήσει μέσα μας και ας παλέψουμε να “σκοτώσουμε” τη ζήλια, μια και καλή…!
