Άντρες είναι αυτοί που μετά το ραντεβού περιμένουν να περάσει η κοπέλα από την είσοδο της πολυκατοικίας για να σιγουρευτούν πως είναι ασφαλής. Δεν τις κυνηγάνε μέχρι εκεί με τα πουλάκια τους απ’ έξω.
Άντρες είναι αυτοί που στα ταξίδια στα νησιά,δίπλα σε ακρογιαλιές και ηλιοβασιλέματα, γονατίζουν και κάνουν (χεσμένοι πάνω τους) πρόταση γάμου. Αν φάνε χυλόπιτα δεν σπρώχνουν τα κορίτσια τους στα βράχια.
Άντρες είναι αυτοί που βγάζουν τις γυναίκες τους στις ταβέρνες για να τα πιούνε οι δυο τους μετά από δέκα και είκοσι και τριάντα χρόνια γάμου. Δεν οδηγάνε χιλιόμετρα για να την δολοφονήσουν σαν αγρίμια, εν ψυχρώ.
Οι άντρες προστατεύουν πάση θυσία τη μητέρα του παιδιού τους γιατί καταλαβαίνουν το θείο δώρο που τους χάρισε. Δεν την σκοτώνουν μπροστά του και μετά μετατρέπονται σε δειλούς σκηνοθέτες που επινοούν ιστορίες για να αποφύγουν ότι τους αξίζει.
Οι άντρες κλαίνε. Οι άντρες ντρέπονται. Οι άντρες φοβούνται. Υπάρχουν ακόμα άντρες. Και εύχομαι ολόψυχα, όσοι είναι γονείς, να μεγαλώνουν άντρες που σέβονται όλες τις γυναίκες.
Λευτέρης – Κόμης Χ- Παναγιωτίδης
