Περπατάμε στο βουνό και οι σερετονίνες εμφανίζονται από το πουθενά…
Λίγη, ελάχιστη καλοκαιρία και τα αγριολούλουδα πήρανε φόρα. Κάτι μικροσκοπικά ροζ και λίγες ανεμώνες στο βουνό. Τα δέντρα στεγνά και γκρίζα ακόμα, «ακούω» τους χυμούς να ανεβαίνουν από τις ρίζες,την άλλη βδομάδα θα σκάσουν ανοιχτοπράσινα φυλλαράκια στις άκρες τους, η φύση που εφορμά ακάθεκτη, η άνοιξη που πάντα ξεχνάει την παγερή του την καρδιά.
Περπατάμε στο βουνό και οι σερετονίνες εμφανίζονται από το πουθενά, μια άγρια χαρά μας ρουφάει με την ανάσα της, εγκαταλείπουμε κάθε θλιβερό και ανούσιο,άχρηστο και επιβαρυντικό, και το αφήνουμε να ξεφλουδιστεί και να πέσει στο χώμα.
Ιδρώνω και βγάζω την μπλούζα μου, γελάμε σαν κοριτσάκια με την παρέα μου, «και αν εμφανιστεί κανείς;»
Δεν με νοιάζει. Κάνω πρόβες για το καλοκαίρι, «λίγη ηλιοθεραπεία δεν έβλαψε ποτέ, ο ήλιος θέλει γυμνή σάρκα για να δημιουργήσει βιταμίνη D», είναι γνήσια μαγεία να σε χαϊδεύει το ελαφρύ αεράκι και του ήλιου το φως,
(ας μη μιλήσουμε για τα άλλα χάδια και τα σώματα τα αχάιδευτα, θα μας κόψει το ξυράφι τους και δεν κάνει, μια τέτοια μέρα συμπονετική.)
Λίγο πριν τελειώσει ο δρόμος ντύνω τους ώμους μου και σταματάνε (;;) τα μάγια. Κάτι έχουμε νικήσει σήμερα, κάπου δεν έχουμε παραδοθεί, όταν ξεκίνησε αυτή η μέρα είχαμε ρωγμές, τώρα όχι, έχουμε παρέα μας αυτό το κάτι που γεννιέται και πεθαίνει μαζί.
Και είναι τόσο συναρπαστικό ρε γμτ..
