Το 2ο Σάββατο του Μαΐου γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Αποδημητικών Πουλιών, κι όταν ρωτάς τα παιδιά αν ξέρουν ποια είναι, τα χελιδόνια σού λένε πρώτα, αυτά που ‘ναι από πάνω σαν τηγάνι, αποκάτω σαν βαμβάκι κι από πίσω σαν ψαλίδι…
Ημέρα των Αποδημητικών Πουλιών σήμερα και θυμάμαι πάντα πως, όταν η Χαρούλα έχτιζε το σπίτι της στην «σαν αυτή δεν έχει», την όμορφη Χαλκιδική, ένα χελιδόνι είχε προλάβει να χτίσει τη φωλιά του στο καλώδιο όπου κρεμόταν μια πρόχειρη λάμπα, στην κουζίνα της. «Μην τη χαλάσεις, είναι γουρσουζιά» της είπαν κι η Χαρούλα, κάθε μέρα-μολονότι ήταν διακοπές-σηκωνόταν πρωί πρωί να ανοίξει το παράθυρο-που φτιάχτηκε μετά-, για να βγει το χελιδόνι εκτός σπιτιού! Κάθε πρωί αγόγγυστα πρωινό εγερτήριο! Δεν ξέρω, τελικά, αν της έφερε γούρι, πάντως αυτή είναι η τρυφερότερη ιστορία που έχω ποτέ ακούσει για το χελιδόνι, το αγαπημένο μας αποδημητικό πουλί…
Του αφιερώνουμε ένα επίσης τρυφερό ποίημα του Δημήτρη Μανθόπουλου:
Η χελιδονοφωλιά
Μικρό, καλόδεχτο πουλί,
που θα ‘ρθεις συλλογιούμαι
κι από καρδιάς λυπούμαι,
που δε θα βρεις φωλιά.
Και θα πετάς γυρεύοντας,
καλό μου χελιδόνι,
τ’ ολάνθιστο μπαλκόνι,
τη στέγη την παλιά.
Γιατί το σπίτι το παλιό,
μαζί με τη φωλιά σου,
γκρεμίστηκαν, αλιά σου,
το λέω και πονώ.
Και γίνανε με του μπετόν
την παγερή κακία,
μια πολυκατοικία
ψηλή ως τον ουρανό.
Πουλάκι μου, τ’ όνειρο πια,
που ‘κρυβες στη φωλιά σου
δε θα ‘βρεις, γι’ αυτό βιάσου
και σ’ άλλη γειτονιά
σύρε να βρεις χαρούμενο,
λουλουδιαστό μπαλκόνι,
που δε θα το ζυγώνει
του κόσμου η απονιά.
Από το Facebook της Σόνιας Ευθυμιάδου
