Στον Χρήστο Αντωνίου
Προϊστάμενο, συνάδελφο, φίλο, συνοδοιπόρο
Εδώ στην Καστοριά -στη δεύτερη πατρίδα σου- πήραμε από τα Γιάννενα το θλιβερό μαντάτο.
«Ο Χρήστος έφυγε για το μεγάλο ταξίδι»
Μείναμε και κοιταζόμαστε «πότε;», «γιατί;».
Ο Πασχάλης που τόσο αγαπούσες άρχισε να κλαίει.
Ο Νίκος έζησε μαζί σου τα καλύτερα χρόνια του εκπαιδευτικού του βίου. Μην τα πάρεις μαζί σου.
Γέμισα εικόνες και λόγια που δεν χωράνε σ’ αυτές τις γραμμές.
Με τίμησες με τη φιλία σου, προσωπική και οικογενειακή, φιλία βαθιά, μακρόχρονη.
Άφησες το αποτύπωμά σου σε όλες τις θέσεις ευθύνης που υπηρέτησες: δάσκαλος, προϊστάμενος, συνδικαλιστής. Συχνά ακούω συναδέλφους που σε γνώρισαν να κάνουν αναφορά στ’ όνομά σου με νοσταλγία. Πάλευες για ένα καλύτερο σχολείο και για ένα δάσκαλο άξιο παιδαγωγικά και μορφωτικά.
Και εμείς μαζί σου να μας νουθετείς μειλίχιος, εύστροφος, δίκαιος, αληθινός.
Την Καστοριά την γνώριζες καλύτερα από τον καθένα. Για να γράψεις το αξιόλογο βιβλίο σου με την ονοματοδοσία των δρόμων της, έκανες πολύ έρευνα.
Και ήρθε η στιγμή που πήρες μετάθεση για την πρώτη σου πατρίδα τα γυάλινα και τα μαλαματένια Γιάννενα. Από την Ορεστιάδα στην Παμβώτιδα. Επέστρεφες συχνά τα λέγαμε και τα πίναμε.
Θαύμασα το αρχείο σου και τα βιβλία σου, ένας χώρος γεμάτος με τάξη και σειρά.
Μας ξενάγησες μια μέρα στην πατρίδα σου, στα σφιχτά πέτρινα κάστρα, στους μιναρέδες στο Ιτς Καλέ, στο νησί.
Παθιασμένος με το γενέθλιο χωριό σου τη Δανωτή -κάπου χωμένη στα Τζουμέρκα με τον Άραχθο που σε πήρε- απ’ όπου ξεκίνησες να γνωρίσεις τον κόσμο, έχοντας μόνο την αδελφή σου. Έκανες πολλά γι’ αυτό το χωριό. Υποσχέθηκες να πάμε να τα γνωρίσουμε. Δεν πήγαμε.
Συνταξιοδοτήθηκες μάχιμος, μέσα σε τάξη με «πρωτάκια». Μια φορά Δάσκαλος, για πάντα Δάσκαλος. Θυμάμαι πόσο χάρηκες που έφτιαξες στην τάξη σου γωνιές απασχόλησης για τα μικρά παιδιά με διάφορες θεματικές.
Πως μπορώ να ξετυλίγω πράγματα με ένα θάνατο ανάμεσα σαν μαύρη κουβαρίστρα; που λέει και ο πατριώτης σου ποιητής.
Καλό ταξίδι
όσο ζούμε θα σε θυμόμαστε
για να μη πεθάνεις
Πόπη Φανούλη – Νάτου
