Αυτό κι αν δεν ήταν έκπληξη. Περνώντας από το ξενοδοχείο Καστοριά είδα μέσα γνωστούς και άκουσα τραγούδια. Μία παρέα από τα παλιά μία παρέα που μου θύμισε τις παλιές καλές εποχές του Παυλάκη, του Λιόγα, του Τάκη του Ζιώγα με τις κιθάρες τους και την χορωδία .
Είχαν μία συνάντηση και μετά από καιρό τραγούδησαν όπως τα παλιά. Πόσο ωραίες στιγμές και τι ωραίες εποχές πέρασαν!Τότε που οι άνθρωποι χαιρόταν τη ζωή και τραγουδούσαν.
Κάθισα για λίγο μαζί τους, τραγούδησα μαζί τους, και χάρηκα την υπέροχη νοσταλγική ατμόσφαιρα.
Στο τέλος ρώτησα τον Παυλάκη γιατί σταμάτησε η χορωδία γιατί δεν ανανεώθηκε. “Μα αγαπητέ μου”, απάντησε, “από ότι βλέπεις οι άνθρωποι ασχολούνται μόνο με τα tablet και σπάνια τραγουδούν. Αυτή είναι η εποχή μας.”
Πολύ οργή πολύ γκρίνια πολύ μιζέρια , σπάνια βλέπουμε ανθρώπους χαλαρούς να εκμεταλλεύονται κάθε στιγμή και να ευχαριστιούνται τη ζωή υμνώντας την, τραγουδώντας την.
Εύχομαι σε όλους σας να έχετε τέτοιες ευχάριστες εκπλήξεις καθώς και οι ίδιοι ενθυμούμενοι τα παλιά, να έχετε τη θέληση και τη δύναμη να τα ξαναζήσετε ,έστω και διαφορετικά, αφού όλα αλλάζουν με τον χρόνο, εκτός από τη φωνή του Παυλάκη!
Βασίλης Κωνσταντίνου
