Το ελληνικό κράτος ταυτίζει την επιχειρηματικότητα με την εγκληματικότητα
Πριν λίγες ημέρες γίναμε μάρτυρες μεταφορικά του μαρτυρίου ενός επιχειρηματία του πόλης μας. Διαπιστώσαμε την απόλυτη επαγγελματική ευσυνειδησία των αστυνομικών, προκειμένου να εφαρμοστεί η νομική τυπική απόφαση της αποβολής του από το ξενοδοχείο του.
Διαπιστώσαμε έκπληκτοι να φέρεται σιδηροδέσμιος και να ασκείται βία, που δεν έχει ασκηθεί μέχρι σήμερα ούτε σε ποινικούς του κοινού ποινικού δικαίου, σε καμία περιοχή της χώρας. Για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι στην χώρα αυτή επικρατούν διαφορετικές ζώνες συνταγματικού δικαίου.
Η μία ζώνη της Πλατείας Συντάγματος των Αθηνών και των Εξαρχείων, όπου στην ζώνη αυτή όχι μόνο δεν ασκείται καταστολή των παραβατικών συμπεριφορών αλλά είναι προφανής η ανοχή προς τους αλληλέγγυους κουκουλοφόρους και τους εμπρηστές πχ. Της Τράπεζας Μαρφίν.
Η δεύτερη ζώνη είναι η Ελληνική περιφέρεια εκεί όπου δικαιολογείται κάθε μορφή καταστολής και εφαρμογής του νόμου και του συντάγματος.
Καταλύεται όμως με τέτοιες συμπεριφορές κάθε έννοια του συντάγματος όπου όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι και έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις.
Αποδεικνύονται όμως δυστυχώς και πολλά περισσότερα.
1.Αποδεικνύεται ότι στην χώρα αυτή διώκεται η επιχειρηματικότητα και ειδικά των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
2.Το Ελληνικό κράτος ταυτίζει την επιχειρηματικότητα με την εγκληματικότητα. Είναι εκτεταμένη η λάσπη που ρίχνουν οι Έλληνες πολιτικοί προς τους επιχειρηματίες που τους κατονομάζουν ως φοροφυγάδες και εισφοροφυγάδες. Το εάν υπάρχει φοροδιαφυγή αυτό είναι αποτέλεσμα δύο αιτιών. Η πρώτη οι υπερβολική φορολογική κλίμακα ειδικά των ΜΜΕ και δεύτερη οφείλεται στην αδυναμία του κράτους δηλαδή των πολιτικών να την εξαλείψουν. Για την εγκληματικότητα δεν φταίει ο εγκληματίας αλλά η αδυναμία του κράτους να την καταστείλει. Πολύ εύκολα λοιπόν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι καταγγέλλουν τον επιχειρηματία ως φοροφυγά, αλλά δεν βλέπουμε κανέναν φορέα ή Επιμελητήριο να καταγγέλλει τους πολιτικούς για διαφθορά και μάλιστα προσφάτως έχουν συλληφθεί για χρηματισμό βλέπε Καιλή, ή πρόσφατη καταδίκη του τέως υπουργού Παππά, αλλά και άλλων τέως υπουργών ανεξαρτήτως κόμματος, για να μην θεωρηθεί ότι η κριτική έχει κομματικό υπόβαθρο.
Από την πλευρά των επιχειρηματικών φορέων υπάρχει σεβασμός στους θεσμούς επειδή θεωρούν αυτονόητο ότι δεν μπορούμε να τσουβαλιάζουμε στο ίδιο τσουβάλι ηθικούς πολιτικούς και ανήθικους και δεν είναι δυνατόν οι εξαιρέσεις να χαρακτηρίζουν το σύνολο των πολιτικών, όπως δεν πρέπει και οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι να διασύρουν και να ταυτίζουν τον Έλληνα επιχειρηματία ως ποινικό εγκληματία (η φοροδιαφυγή είναι ποινικό αδίκημα).
Η φοροδιαφυγή επι πλέον δεν δικαιολογεί την αυθαιρεσία των κρατικών επανελέγχων με εξοντωτικές φορολογικές επιβαρύνσεις. Η φοροδιαφυγή είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά και μόνο της αναποτελεσματικότητας του κράτους και της κάθε κυβέρνησης να την εξαλείψει και δεν λύνεται το ζήτημα με τον διασυρμό και την υπερφολογόγηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
3.Τρίτον και ίσως το πιο σημαντικό. Το καθεστώς λειτουργίας των τραπεζών στην χώρα. Μίλησα με κάποιον επιχειρηματία ο οποίος μου ανέφερε τα εξής. Πήρε δάνειο 1.000.000 ευρώ, πλήρωσε 1.500.000 ευρώ και χρωστάει 4.000.000 ευρώ.
Πραγματικά δεν γνωρίζω αν και κατά πόσο αληθεύει, αν όμως αληθεύει έστω και ελάχιστα τότε τίθενται σοβαρά ζητήματα καταχρηστικής δανειακής σύμβασης εκ μέρους των τραπεζών.
Προς ρύθμιση των υπερβολικών αυξήσεων στο επιτόκιο, ψηφίστηκε τροποποίηση της σχετικής Νομοθεσίας το 2014 ώστε κάποιες μονομερείς διατάξεις των δανειστικών συμβάσεων υπέρ των τραπεζών να περιοριστούν και κάποιες να απαγορευτούν, ως καταχρηστικές.
Στο εξωτερικό όταν ένα δάνειο φθάσει στο διπλάσιο του αρχικού χρέους, το πιστωτικό ίδρυμα δεν έχει το δικαίωμα να συνεχίσει να εκτοκίζει το δάνειο και αναγκάζει έτσι την τράπεζα να βρει λύση στην υπάρχουσα κατάσταση και όχι να δρα ως τοκογλύφος.
Η εν γένει συμπεριφορά των τραπεζών γεννά σημαντικά ζητήματα για την λειτουργία των πιστωτικών ιδρυμάτων της χώρας.
Το πρώτο είναι η καταχρηστική και μονομερής κατάρτιση των δανειστικών συμβάσεων υπέρ των τραπεζών.
Το δεύτερο είναι όλες οι τράπεζες στην χώρα πανηγυρίζουν για τους κοινωνικούς ισολογισμούς που δημοσιεύουν, ότι σέβονται τους κανόνες ESG, δηλαδή ότι τα κέρδη τους πραγματοποιούνται με σεβασμό προς την κοινωνία και δεν υφίσταται στην μεταφορά του κόστους προς αυτήν.
Αποδεικνύεται ότι τα κέρδη των τραπεζών δημιουργούνται εις βάρος της κοινωνίας και οι χορηγίες και λοιπές μεταβιβάσεις πόρων προς κοινωφελείς σκοπούς δεν μπορούν να στηρίξουν τα πρότυπα ESG, τα οποία πλέον είναι υποχρεωμένες οι μεγάλες επιχειρήσεις να δημοσιεύουν, σύμφωνα με Κανονισμό της ΕΕ. Αποδεικνύεται ότι η σχέση των τραπεζών με τα πρότυπα ESG, είναι φαινομενική. Η πραγματικότητα δεν μπορεί να κρυφτεί.
Παράδειγμα.
Περί τις 2000 τουριστικές μονάδες στην χώρα βρίσκονται στο κόκκινο και η ευθύνη δεν ανήκει μόνο και αποκλειστικά στους ξενοδόχους αλλά η κύρια ευθύνη ανήκει στο κράτος που με τα τέσσερα μνημόνια εφάρμοσε εξοντωτική φορολογία στις ΜΜΕ και στις τράπεζες, που εφάρμοσαν καταχρηστικούς όρους στις συμβάσεις.
Περί τις 2000 τουριστικές μονάδες στην χώρα βρίσκονται στο κόκκινο και η ευθύνη δεν ανήκει μόνο και αποκλειστικά στους ξενοδόχους αλλά η κύρια ευθύνη ανήκει στο κράτος που με τα τέσσερα μνημόνια εφάρμοσε εξοντωτική φορολογία στις ΜΜΕ και στις τράπεζες, που εφάρμοσαν καταχρηστικούς όρους στις συμβάσεις.
Τίθεται τελικά ένα ερώτημα, αν και κατά πόσο οι Ελληνικές τράπεζες μπορούν να διαχειριστούν το ενεργητικό τους με όρους ESG, όταν για παράδειγμα στην Καστοριά, υπάρχει τράπεζα η οποία έχει κλειστά και αναξιοποίητα δύο ακίνητα στο ιστορικό κέντρο της πόλης καταστρέφοντας την οικονομική και κοινωνική ζωή της πόλης.
