Η χώρα ζει ακόμη ένα δράμα. Μία πολύνεκρη τραγωδία. Μπροστά όμως σ΄ αυτόν το ανείπωτο πόνο του θανάτου, επιχειρείται για μία ακόμη φορά η εργαλειοποίηση του ατυχήματος, μεταφέροντας την ευθύνη όχι μόνο στην κυβέρνηση αλλά στην ίδια την δομή της λειτουργίας της δημοκρατίας.
Οι σιωπηρές εκδηλώσεις μνήμης και σεβασμού των νεκρών, μετατρέπονται σε εκδηλώσεις μίσους. Μετατρέπεται το ατύχημα ως άλλη μία ευκαιρία πολιτικής και κομματικής εκμετάλλευσης.
Επικεντρώνομαι στο σύνθημα: τα κέρδη τους, οι ζωές μας. Προφανώς αναφέρεται ότι η αποκλειστικός υπεύθυνος του ατυχήματος είναι η ιδιωτική εταιρία Hellenic Train. Δηλαδή υπεύθυνο είναι το καπιταλιστικό σύστημα εξουσίας. Για να δούμε λοιπόν ποιος τελικά είναι υπεύθυνος.
Το καπιταλιστικό σύστημα ή του κομμουνιστικό σύστημα εξουσίας της χώρας;
Η λειτουργία του συστήματος μεταφοράς των ελληνικών σιδηροδρόμων έχει διασπαστεί με αποφάσεις και επιλογές της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά σε δύο εταιρίες : τον ΟΣΕ, που είναι κρατική εταιρία και είναι υπεύθυνη για την λειτουργία των γραμμών, τις σημάνσεις και ότι έχει να κάνει με την κατάσταση και την διαχείριση των σιδηρογραμμών. Η δε ιδιωτική εταιρία Hellenic Train, ιταλικών συμφερόντων κυρίως, έχει τα τρένα και πληρώνει τέλη χρήσης στο ΟΣΕ.
Το ατύχημα το προκάλεσε ο κρατικός υπάλληλος της κρατικής εταιρίας του ΟΣΕ, ο οποίος άλλωστε ανέλαβε και την ευθύνη. Θα ήταν υπεύθυνη η ιδιωτική εταιρία αν για παράδειγμα εξ αιτίας της υπερβολικής ταχύτητας της αμαξοστοιχίας εκτροχιάζονταν και χτυπούσε την άλλη αμαξοστοιχία που κινούνταν στην άλλη ανεξάρτητη γραμμή.
Είναι επομένως αυταπόδεικτο ότι έχει αποκλειστική ευθύνη ο σταθμάρχης του ΟΣΕ.
Παρόλα αυτά ευθύς αμέσως η ιδιωτική εταιρία ανακοίνωσε ότι θα αποζημιωθούν οι επιβάτες, τα θύματα και προφανώς οι έχοντες υποστεί ζημίες υλικές ή ψυχικής οδύνης, παρά το γεγονός ότι δεν ευθύνεται. Προφανώς θα αποζημιωθούν από την ασφαλιστική εταιρία, που είναι ασφαλισμένη η Hellenic Train και στην συνέχεια η ασφαλιστική εταιρία θα στραφεί κατά του Ελληνικού Δημοσίου του ΟΣΕ.
Αντίθετα δεν βλέπουμε να εκδίδει τέτοια ανακοίνωση η διοίκηση της κρατικής εταιρίας του ΟΣΕ. Ακόμη χειρότερα έρχεται η κρατικοδίαιτη διοίκηση των συνδικαλιστών του ΟΣΕ και αναφέρει ότι η ευθύνη ανήκει στους πολιτικούς τους σημερινούς και τους προηγούμενους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν φέρουν οι πολιτικοί νυν και τέως την ευθύνη για την τεχνολογική αναβάθμιση του συστήματος.
Δηλαδή με άλλα λόγια σύμφωνα με τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές του ΟΣΕ, την ευθύνη έχει ο Θεός και ο Χαρίλαος Τρικούπης που ίδρυσε τους Ελληνικούς Σιδηροδρόμους. Για τον συνάδελφό τους ο οποίος και ανέλαβε την ευθύνη καμία αναφορά και καμία συγνώμη ή παραίτηση ούτε από την διοίκηση του ΟΣΕ, ούτε από την διοίκηση των εργαζομένων κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών.
Να λοιπόν ποιο είναι το κύριο πρόβλημα της χώρας. Ο καπιταλισμός αναλαμβάνει την ΕΥΘΥΝΗ, ενώ ο κομμουνισμός αναλαμβάνει την ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ. Δηλαδή ο κρατισμός επικεντρώνεται στην συλλογική ευθύνη (συλλογικότητες αναφέρονται) που δίνει απαλλαγή σε κάθε ατομική ευθύνη. Γι΄ αυτό δεν θέλουν και δεν θέλουμε με την αξιολόγηση στο δημόσιο.
Θέλουμε να διοικείται το δημόσιο από την ευνοιοκρατία και τον διαμοιρασμό της εξουσίας με τους κομματικούς μηχανισμούς της κάθε κυβέρνησης. Δεν θέλουμε την αξιοκρατία και την απαλλαγή του κομματικού και συνδικαλιστικού εναγκαλισμού με το κράτος.
Αυτό το φαινόμενο της ευνοιοκρατίας γεννά δύο φαινόμενα. Το πρώτο την ανικανότητα και το δεύτερο την διαφθορά. Και αυτό εν τέλει επιφέρει τον κλονισμό της Πίστης των πολιτών προς τους θεσμούς. Απόδειξη τούτου το βλέπουμε κάθε εβδομάδα στο ποδόσφαιρο. Καλούνται ξένοι διαιτητές για να διευθύνουν ελληνικούς αγώνες, διότι έχει επέλθει κλονισμός της πίστης στους ελληνικούς θεσμούς της διαιτησίας εν προκειμένω, εξ αιτίας της ανικανότητας και της διαπλοκής αυτών που μετέχουν στους θεσμούς.
Εν τέλει ναι. Τα κέρδη τους είναι όχι μόνο οι ζωές μας αλλά και οι ζωές των παιδιών μας, που εξ αιτίας αυτού φεύγουν στα ξένα.
Σημείωση:
Ας ταπεινωθούμε, ας σιωπήσουμε για λίγο και ας σεβαστούμε την μέγιστη θλίψη του ανθρώπου που είναι η απώλεια ζωής. Η εργαλειοποίηση του πόνου δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελεί μέρος της κριτικής του πολιτικού λόγου.
3 λεπτά ανάγνωση
