Η συνυπολόγιση του κόστους στα πρωτόκολλα θεραπείας, κυρίως, των καρκινοπαθών δεν είναι κάτι που δεν γνωρίζουν όσοι ήρθαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κοντά σ’ αυτό το μείζονος σημασίας θέμα. Δεν θα γινόταν άλλωστε καμπάνιες ενημέρωσης και συγκέντρωσης χρημάτων , ούτε θα δρούσαν επικουρικά για την περίθαλψη των ασθενών τόσοι σύλλογοι, αν η πολιτεία κάλυπτε στο ακέραιο τα πάντα….
Το κοινωνικό κράτος , μέχρι πρότινος τουλάχιστον, αναγνώριζε την ευθύνη της θεραπείας προς τον πάσχοντα, δεχόταν ότι έπρεπε να δοκιμαστούν όλοι οι διαθέσιμοι τρόποι και έσκυβε το κεφάλι από ντροπή όταν οι ελλείψεις του συστήματος υπονόμευαν τη θεραπεία και τη ζωή των ασθενών.
Οι δηλώσεις του κ. Πνευματικού, τις οποίες διάβασα και ξαναδιάβασα με προσοχή , γιατί προσπαθώντας να διασωθεί διατείνεται ότι παρερμηνεύτηκαν, θεωρώ πως είναι εξοργιστικά προκλητικές, όχι γιατί θυμίζουν την αδυναμία του κράτους να παρέχει απροϋπόθετα υπηρεσίες υγείας προς όλους, αλλά, γιατί επιχειρούν να αποσείσουν με τη λογική του ταμειακού κόστους την υποχρέωσή του αυτή.Επιχειρείται, δηλαδή, στο όνομα του αντικειμενικού μεγέθους που είναι το οικονομικό κόστος της περίθαλψης των ανίατων ασθενών να αρθεί η υποχρέωση του κράτους και να καταργηθούν βασικές προνοιακές πτυχές του.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι χρησιμοποιώντας διασταλτικά αυτή την οπτική θα μπορούσε να υποστηριχθεί το ίδιο για κάθε ομάδα συνανθρώπων μας που πάσχουν από ανίατες ασθένειες . Αν στη σκέψη του κ. Πνευματικού- ελπίζω μόνο τη δική του- ο καρκινοπαθής τελικού σταδίου πρέπει να προσεγγιστεί με τη λογική του κόστους – οφέλους (cost benefit ratio) αυτό δε θα μπορούσε να ισχύσει και για τον τετραπληγικό, τον ανάπηρο και αύριο μεθαύριο για τον άρρωστο ηλικιωμένο; Δεν μοιάζει αυτή η λογική με τη μισάνθρωπη αντίληψη που επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί στο παρελθόν από παράφρονες της ιστορίας;
Ντροπή! Και απορία μαζί για το πως δεν έχει ακόμη εκπαραθυρωθεί από το κόμμα του.
Ο αμερικανοτραφής γιατρός θάπρεπε να γνωρίζει ότι, αν σε κάτι διαφέρει η Ευρώπη από το χάλι που θαυμάζει, είναι ο βαθύς Ουμανισμός που χτίστηκε από το διαφωτισμό και έπειτα και δυστυχώς πολλές πτυχές του δε στάθηκε δυνατό να μεταγγιστούν στην αντίληψη των Αμερικάνων.
Εδώ δεν είναι Κίνα, ούτε Αμερική. Είναι Ευρώπη. Κι ας μάθει καλά κι αυτός κι οι πολιτικοί ομοϊδεάτες του πως προσεγγίζει η Ευρώπη το ανθρώπινο πρόσωπο, πριν αμολήσει – διατεταγμένα ή όχι- τις χοντράδες του.
*Ο Γρηγόρης Στεφάνου είναι μέλος του ΔΣ του Συλλόγου ΜΑΖΙ ΣΟΥ
